The Search (PSS, #1) ✔️

Chapter 5: Thief

Chapter 5: Thief

"Calm down, people of the 2nd District! Everything will be OK, we'll be fine, and we'll locate those individuals. Wicked people! They deserve death!" said the Duke, slapping me hard in my mind; recently, no one had been listening to him, but with those words, the people roared again in unison.

They agreed with the Duke's statement. We have earned our death. What the hell are these people? They're worse than us, declaring death to persons they have abandoned. Had they not ignored our situation we wouldn't be stealing like this for our dear lives.

Honestly, our reasons will never justify what we're doing and what we have done; robbing, but there would be a lot of difference if only they minded us. We wouldn't have gone this far just to survive, if only we were given opportunities like them, we wouldn't be doing such things.

Ang mga taong tahimik lamang kanina ay nagulo na rin dahil sa pwersahang pagpipilit ng mga guwardiya na huwag tumakas. Hindi sapat ang sinabi ng Duke upang tuluyang huwag matakot ang mga naroroon dahil sa nalaman nilang nangyaring nakawan. Maaaring ang iniisip nila ngayon ay napasok sila ng mga masasamang tao kaya naman kinakailangan nilang makatakas.

"Stand up!" Nagulat ako nang maagaw ako ni Marcus sa kamay ng mga guwardiya, "stand up now, let's go!"

Tumayo ako ngunit muli lamang akong naagaw ng nasuntok kong bantay. Shit.

"No, you must go now! You guys go! Ihatid mo si Laura, ingatan mo siya!" Dumagundong ang tinig ko kay Marcus nang hindi ko na maabot ang kamay niya.

Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko, at sa oras na yaon ay kinakailangan kong mag desisyon. Isang desisyon na magpapabago ng buhay ng lahat. Isang desisyon na ikakaligtas nina Marcus at Laura. Ngunit desisyon na ikakapahamak ko.

"Verulia!" Sigaw ni Marcus ngunit patuloy lamang akong nahila ng guwardiyang animo'y galit na galit saakin.

"Verulia!" Sigaw rin ni Laura.

Naguguluhan na ako, at nagsisimula nang mabuo ang takot sa aking puso. Kapag nagpatuloy ito lahat kami ay mapapahamak. Hindi ako sinukuan ni Marcus, kinuha niya ang aking kamay at patuloy akong hinila sa guwardiya. Nananakit na ang katawan ko dahil nabubunggo na rin ako ng maraming tao.

Gamit ang aking buong lakas ay itinulak ko ang guwardiyang may hawak sa akin at tumalon papunta kay Marcus. Ganoon na lamang dumoble ang pagkalabog ng dibdib ko nang masalo ako ni Marcus at niyakap ng mahigpit.

"Stop being stubborn!" Galit na wika ni Marcus habang yakap ako, pagkatapos niya akong pakawalan ay hinila niya ako patakbo sa kanyang sasakyan.

Everything went wrong.

"Verulia!" Laura is crying. Hawak hawak niya ang kamay ko habang tinutulungan akong makaakyat sa likod ng sasakyan. Nanghihina man ay pilit akong umakyat sa likod ng sasakyan.

"Marcus! Marcus dumudugo iyong tuhod ni Verulia!" Natatakot na sigaw ni Laura kay Marcus na handa nang magmaneho sa sasakyan. Shit.

It's now swollen. Hindi ko ito pinansin noong nasa loob kami ng shop kanina hanggang makarating kami sa lugar na ito, mukhang mas lalong lumala ang sugat ko nang hindi ko pinapansin.

"Ouch, shit!" Napapikit ako ng mariin nang madulas ako sa likod ng sasakyan at tuluyang nahulog sa lupa.

"Verulia!"

My vision had become hazy. My knees became weaker over time. I keep getting kicks from various folks. They are unconcerned about those that fall; they are just concerned with themselves. It's so literally them, they ignore those who are suffering as long as they're doing good and fine. It wouldn't hurt if they take a look on us and submit a report to the palace about our situation.

That'd be a big help, but nothing's happened eversince the paupers lost their connection in the palace. Now, there's no hope for us. We couldn't see a bright future so we decide to take survival into our own hands by doing risky things.

"Laura, take care of yourself please. Take care of my grandma for me." Nanghihina kong sabi matapos akong mahulog sa sasakyan. Patuloy paring nagkakagulo ang mga tao, nahinto narin sa pagsalita ang Duke dahil wala na muling nakinig sa kanya.

"Verulia, no! I'm sorry, please come with us! Veluriya! Verulia!" Iyak ni Laura ngunit umiling ako. Mas lalo lamang silang mapapahamak kung ipipilit nilang makasama ako.

"Go home! Arghhh!" Iyak ko nang hilahin akong muli ng guwardiya. Wala itong pakialam kung nasasaktan man ako, hinihila lamang ako nito papalayo sa sasakyan ng mga kaibigan ko.

Mula sa driver's seat ay nakita kong sumilip si Marcus. Kitang-kitang ko ang magkahalong inis, galit at pag-aalala sa kaniyang hitsura. Ramdam kong gusto niya akong takbuhin, ngunit hindi madilim kaya hindi siya makakabwelo.

Yes, he has this extraordinary ability where he is able to move properly or do anything in the dark. But it isn't dark, the place was crowded and we are in trouble.

"Take care of Laura please," I mouthed Marcus, "Arrgh!" Reklamo ko nang maging marahas ang paghablot sa akin ng guwardiya.

Alam kong naintindihan ito ni Marcus dahil blanko na ang ekspresyon nito nang ibinalik ang tuon sa pagmamaneho. Nanghihina si Laura na umiiyak sa likod ng sasakyan habang tinitingnan akong hindi niya maabot-abot.

"Laura... si lola."

I'll be back, I promise.

"Marcus!" sigaw ko bago niya buhayin ang sasakyan, hindi na siya nakatingin sa akin, nasa loob na siya ng sasakyan, ngunit alam kong naririnig niya ako, "Marcus, iuwi mo nang maayos si Laura! Trust me this time, please— ARGH!" Buong lakas kong sigaw habang hatak hatak ako ng guwardiya.

"Son of a bitch you will not get off this time from me!"

"Argh!" Sigaw ko nang malakas niyang hilahin ang buhok ko at patulak akong ipinasok sa malaki nilang sasakyan. Ganoon na lamang ako nagpumiglas palabas sa sasakyan ngunit mabilis na kumilos ang guwardiya upang isarado ang pinto ng malaking sasakyan na sa tingin ko'y truck.

Nagsimula na ring umandar paalis sa ikalawang distrito ang sasakyan ni Marcus. Bago pa man naisara ang truck ay nakita ko ang pag-alis ng mga kaibigan ko. Laura was crying at the back and Marcus drove his automobile away from the district, away from me.

This may sound weird but I felt happy. I felt really glad they left safe. Alam kong kahangalan ang maging masaya pa ako sa gitna ng gulong ito ngunit masaya nga ako. At least they'll be going home, even without me. Makakauwi sila, kahit na hindi ako kasama. In the midst of my chaos, I'm happy they left me.

"I found the thief," dinig kong saad ng guwardiyang may hawak sa akin kanina sa kapwa niya mga bantay atsaka malakas na pinalo ang truck.

Napapapikit ako ng mariin. Is this my end now?