The Search (PSS, #1) ✔️

Chapter 29: Pain

Chapter 29: Pain

"I missed you."

I don't know if what he said was true. I have no idea if he really mean it. Ngunit kung iisiping mabuti, hinding-hindi niya sasabihin ang bagay na iyon sa isang tulad ko. Kung sakali man ay baka normal lamang ang kahulugan niyon para sa kanila, masyado ko lang sigurong pinapalalim ang salitang simple lang naman para sa mga tulad nila ang ibig sabihin.

I feel so desperate, but it fluttered me. Masyado akong natuwa sa sinabi ng prinsipe ni hindi ko na nga namalayang umalis na ang grupo. Kung hindi ako binalikan ni Corinthians ay mapag iiwanan ako. Tangina naman talaga ng mga 'to oh, mga walang ugali.

"Hey, you okay?" Tanong nito.

Nilingon ko lang siya atsaka tumango. I blinked, I should focus now. The prince even left me dumbfounded after he said those things. Did he really just say that?

"Mukhang windang ka ah. Okay ka lang ba talaga? We have a very long way to go, iisang bato pa lamang ang nahanap natin meaning we're just starting." Corinthians tapped my back, tumango na lamang ako sa kanyang sinabi atsaka nagsimulang maglakad. "Masyado pang maaga, hindi tayo hihinto sa paghahanap kaya hindi pwedeng babagal bagal ka. What happened to the cave was just simple, we have more to go."

I gasped. Corinthians was ahead of me again. Kailan pa ba ako masasanay? Ngayon ay nakasunod na lamang ako sa kanya dahil sa isang iglap lamang ay nasa harapan ko na siya.

"Maybe you're still recovering from what happened earlier. Marami pang ganoon na mangyayari, mas magiging malala ang lahat so focus. This search is not for the weak Veluriya, wake up." Pagkasabi noon ay tumakbo na siya upang sundan ang kanyang mga kasamahan.

Napabuntong hininga ako. I heard it again and then again it's not my name, gusto kong marinig na muli ang pagtawag sa aking totoong pangalan ngunit napipipi naman ako oras na ito ang pinag uusapan. I need to focus. Right, focus.

Hindi naman talaga ang nangyari sa kweba ang gumagambala sa akin kundi ang prinsipe. Kung bakit ba naman mas pinoproblema ko pa iyon, masyadong hangal ang aking puso. Wala pa kaming magandang ala ala ng prinsipe ngunit napakalaki na nang epekto ng kanyang presensya sa akin.

"Hey naive girl."

Oh my gosh! Agad kong natuwid ang aking paningin. Nasa harapan ko na naman ang Prinsipe. Dear heart, please relax. You ain't like this, please. Hindi ko alam kung dahil lang sa gulat ay tumatambol ng napakalakas ang aking puso o dahil ang prinsipe ang nasa aking harapan.

Pasimple kong kinalma ang sarili at hinabol ang aking hininga. The prince look mad again, salubong ang makakapal nitong kilay. His eyes looks fully saturated and it looks so gorgeous as heck.

"W-what?" I stuttered. Shit, this is insane.

"What do you mean what?" Mas lalong nagsalubong ang kilay nito kulang nalang magdidikit na ngunit gayunpaman ay hindi parin nabawasan ang charisma niya at bagkus ay tila nadagdagan pa ito.

"A—anong ginagawa mo?" Wala sa sarili kong tanong. Do I really need to ask him that? Bahagyang kumurba ang labi nito at naglakad patungo sa akin. I stepped back like a scared cat in front of a stranger.

"You, what are you doing?" Tanong nito. I'm confused, what does he mean by that? Patuloy itong naglakad patungo sa akin habang ako naman ay magkandaugaga na sa kaka atras.

"W—wala."

"Stop right there," utos nito. Umiling ako at dahil doon ay nakita kong umigting ang kanyang mga panga. I wanted to run when he gritted his teeth.

"Stubborn hard head naive girl, when will you ever listen to me?" Galit nitong sabi. Huminto ito habang ako ay patuloy parin sa pag-atras, oras na sugudin ako nito hindi ako magdadalawang oras na tumakbo.

"Alam mo naman sigurong ayoko sa lahat ay hindi sinusunod."

I slowly stopped, dama kong lumalala ang galit niya habang umaatras ako.

"Kapag hindi ako sinusunod, nangangagat ako," sabi niya na ikinatigil ko nang tuluyan. What the heck?

"Wag mong ubusin ang pasensya ko sa'yo, 'pag sinabi ko gawin mo." He said. His eyes were furious and mad, dumidilim ang ginto nitong mga mata. Ganoon ko na lamang ba siya ginalit?

"Naiintindihan mo?" Pasigaw nitong tanong. Hindi ko naman malaman kung ano ang gagawin ko, hindi ako mahinto sa pagtango dahil sa takot.

"Y—yes prince," I answered. "I'm sorry."

"Don't move." Utos nito atsaka nagsimulang maglakad patungo sa akin. "Nasa puder kita. Kung sainyo hindi ka nila namamanipula, dito nagkakamali ka. Kung ayaw mong sumunod sa akin ngayon pa lang magsimula ka nang lakarin ang daan pauwi."

Aray naman, hanep naman ang isang 'to, ang sakit naman noon! Para naman akong tarantado ditong pinagsasabihan. Umatras lang naman ako as a form or self-defense dahil baka bigla niya akong atakihin, masyado ko naman atang napuruhan ang pride niya.

Bawat linyang kanyang binibitawan ay tumatagos sa aking puso, bumibigat ang aking dibdib paakyat sa aking mukha hanggang sa dito ay mayroong namuong luha. Napayuko ako. I can't show him my weakness, hindi ako pwedeng umiyak sa harapan niya.

"Kung hindi mo ako susundin mabuti pang umalis ka na. Hindi kita kailangan." Masakit niyang sabi.

”Hindi kita kailangan.”

“Hindi kita... kailangan.”

Para naman akong sinampal ng napalakas niyon. Putangina naman neto, kanina lang miss niya daw ako tapos ngayon tinatalakan ako ng masasakit na salita. What's wrong with these aristocrats? Ganito ba talaga sila?

"Fuck!" He cussed, "I didn't mean to—" he stopped for a moment, tila ba nag-iisip ng malalim at matinding nagsisisi sa kaniyang mga sinabi. Animo'y na-realize kung paano siya nagkamali ng mga salitang binitawan ngunit hindi alam kung paano iyon ia-adress sa akin.

Sa isang iglap ay naglaho siya sa paningin ko. Pumatak ang unang luhang buong lakas kong pinipigilan. My vision became blurry, simbilis siya ng hangin na nawala sa paningin ko. Sa pagkakataong iyon ay sumabog ang lahat ng sama ng loob na matagal na namayani sa loob ng aking puso.

”Hindi kita kailangan...”

I exploded. I'm obviously no use for everyone. Hindi nila ako kailangan. It feels like a bomb and the pain is excruciating. I can't breathe dahil pinipigilan kong umiyak. I can't breathe because of the thoughts running in my mind.
Finally, tears escaped from my eyes. This pain is on another level, it came from the Prince.