SARMAŞIK

BÖLÜM I - XVIII

"Kızımı özledim."

Babamla aynı evdeyken tek bir gün sorun yaşamamıştım. Her zaman benim yanımda olur benimle ilgilenirdi. Onu ve dedemleri eğlendirmek için şaklabanlık yapmaktan asla geri kalmazdım. Onlarda benim onları güldürebilmek için yaptıklarımla eğlenip çoğunlukla alay edecek küçük detaylar bulurlardı. Ama bunları üzmek ya da kırmak için yapmazlardı. Babam ile her baba-kızdan daha yakın ve özel bir ilişkimiz vardı. Hatamın ardından ise herkes gibi ondan da uzaklaşmıştım. Lakin geri döndüğümde sadece ona yeniden yakın olamamıştım. Benden, annemden sonra hayatına yeni bir kadın girdiğini öğrenmem bunda ana nedendi. En yakın olduğum insan, babam, bana bu kadın hakkında bir şey anlatmamıştı. Öğrenmemin ardından da hiçbir şey konuşmamıştı. Onun bilerek benden uzak durmasına aynı şekilde karşılık verirken kaza olmuştu. Kazadan sonra yanımdan ayrılmamış ve eskiden olduğu gibi canından bir parçayı korumaya çalışır gibi davranmasına rağmen o kadın hep aramızda kalmış ve beni kırmaya devam etmişti. Aramızda konuşulmayan bir şey varken onunla yeniden eskisi kadar yakın olamıyordum.

"Özlemek için herkesten daha uzun bir zamanın olduğunu da kabul edecek misin? Ve bana anlatmayı uygun görmediğin şeyleri artık anlatacak mısın?" Kaçmayı uçurumun kenarında, sınırda dururkenbırakmıştım. Onunla konuşup hoşlanmadığım bu duruma bir son yazmam gerekiyordu. Ve o gülümsediğinde bugün o sorunun sonlanacağını anladım. "Seni özledim."

Babam kendisi ve kadın hakkında konuşmaya başlarken anneme ihanet etmediğime inanmaya çabaladım. O kadın annem değildi ve hiçbir zamanda onun gibi olamayacaktı. Ve bunu öğrenmem onaylayacağım anlamına gelmeyeceğine emin olurken kadının adının Esra olduğunu öğrendim. Annemin ölümünden bir yıl sonrasında onunla bir iş seyahatinde tanışmıştı. Önceleri arkadaş olsa da bu arkadaşlık hızlı bir şekilde ilişkiye dönmüştü. Şimdi de neredeyse iki yıla yakın bir süredir beraberlerdi. Bunca süredir bunu bilmemekten ötürü kızgın olsam da onun annemin kaybından sonra tutunacak bir neden bulduğu düşüncesinin saldırısı altında ona karşı öfkemi büyütemiyordum. Kendim bile yalnız kalmak, hayatımı biri olmadan devam ettirmek istemezken onunda birini sevmek istemesini, birinin yanında olmasını istemesini yadırgayabilir miydim? Bencilliğim bunu istese bile babama olan sevgim ve onun mutluluğunu istemem onun karşısında durmama ne kadar müsaade ederdi?

"Anneni, ağabeyini ve seni ne kadar sevdiğimi biliyorsun. Bu sizi sevmememle ilgili değil. Sadece hayatımın bundan sonraki kısmında bende mutlu olmak istedim." Gözlerindeki samimiyeti görüyordum. Bu onun ailesiyle, bizle ilgili değildi. Ama yine de beni sevmesinin ona yetmesini ve annemden sonra birinin olmasını istemiyordum.

"Benimle mutlu değil misin?"

"Sen olmazsan ben olmam." Bencilliğimle savaşmak kendimle ve daha fazlasını istememle savaşmaktı. Annemi ne kadar seversem seveyim babamı da aynı ölçüde ve belki biraz daha fazla severken onu kendi ellerimle mutsuz edemezdim.Ama onu daha çok sevip bana o gün masada yaptığı gibi yüzüme bakmazsa ne yapacaktım? "Düşünmeni istiyorum. Kerem varken ve onunla mutlu olabilecekken sadece benimle ya da büyükbabanlar ile idare edebilir misin? Senin yerin bende senden çok önce vardı ve bunu kimse değiştiremez. Karımdan ve oğlumdan sonra biraz mutlu olmaktan ve hayatıma bir yoldaş bulmaktan başka bir şey istemiyorum."

"Yine onunla olup benim yüzüme bakmazsan-"

"Öyle bir şey olmayacak. Sen benim küçük masal perimsin. Hiç kimse senin gibi olmayacak. Senden değerli kimse olmayacak."

Babamla uzun süre sonra gerçekten sarıldığımda ona artık kırgın değildim. Ondaki beni kimsenin alamayacağına, hayatında kim olursa olsun yine benim babam olacağına daha çok inanmaya başlamıştım. Kıskançlığım ve babamı kaybetme korkum onun ne istediğini, nasıl mutlu olacağını görmemi engellemiş olsa da en sonunda yeniden onu neyin mutlu edeceğine karar verecek kişinin ben olmadığımı anlayabilmiştim. O kadına karşı nasıl bir tutum alacağımı bilmesem bile babama nasıl davranacağımı biliyordum. Onunla tanıştığım zaman ondan hoşlanmasam da ona saygı duyacaktım. Bu konuda ne yapılması gerektiğini en iyi bilen ve uygulayan Kerem olmuştu. Bende onun gibi yapacak ve o kadınla bir yakınlık kuramayacak bile olsam onun babamın hayatında önemli bir yeri olmasını kabullenerek yoluma devam edecektim.