SARMAŞIK

BÖLÜM II - III

"Nazi kampı kurmana ne kadar kaldı?"

Arkamdan seslenmesine aldırmadan onu bulduğum yerde bıraktım. Daha fazla bu konu hakkında konuşmayacaktım. Bebeğimi kaybettikten sonra yeniden hamile kalamama ihtimalimin beni ne kadar korkuttuğunu asla ona söylememişti. Onun bebek ve hatta bebekler için nasılistekli olduğunu bilirken asla çocuğumuz olmama ihtimali orada öylece durup, doktorun sesi her bir gün kulaklarımda çınlarken ne hissettiğimi sadece ben biliyordum. O gün gelip yeniden hamile olduğumu duyduğumda dünyalar bana verilmiş kadar sevinmemin nedeni bir kez bile olsa yeniden bunu başarmış olmamdı. Ben haftalarca bir kez daha hamile kalabilmenin hayalini kurup sonunda tek isteğime kavuşmuşken onun çok çocuk istemesi sadece bana yeniden o günlere dönme korkusu yaşatıyordu. Yine ikiz olmasına bile aldırmadan yine çocuk isteyebilirdim ama bu isteğin asla karşılık bulamayabileceğinden şüphe ederken kendimi bile isteye üzemezdim. Hamile kalamamanın hırçınlığı ve üzüntüsü ile ne onu ne de çocuklarımı üzebilirdim.

Yatağa başımı koyduğumda ağlamamaya söz vermiş olsam da bunu yapamadım. Onun içeri girdiğini duyduğumda gözyaşlarımı silsem de o benim ağladığımı anlardı. Başını omzuma kolunu karnıma koyduğunda kedi gibi yine gelmişti ve ona daha fazla kızmamam için her şeyi yapmaya hazırdı. Yine onunla korkularım arasında kalmayı başarmıştım. Her defasında onu ve onun isteklerini seçmeme rağmen bu sefer yapamayacağımı biliyordum. O istediği şeye düşsün diye kendi canımı yakamazdım. Onun istediğini vermek için uğraş verirken onun kadar değerli iki kişiyi yalnız bırakamazdım. Ona sarılıp uyumaktan başka bir şey isteyecek halde değilken daha fazlasını düşünmeyi reddedip ona döndüm. Korkularımla yüzleşmeden sadece uyumak istiyordum.

Hande'nin geri gelmesiyle üzerimdeki yük hafiflerken ihmal ettiğim arkadaşlarımla buluşmayı en sonunda gerçekleştirebildim. Dicle ilk defa Maya olmadan çıktığı için biraz tedirgin olmasına rağmen kısa sürede bunu atlatmayı başarabildi. Evde annesi ile kızını bir başına bıraktığından kendini rahatlamayı başarabildiğinde de biraz olsun eğlenip günün tadını çıkarabildik. Büyük sayılmayacak bir kız grubu olmamamıza rağmen fazlasıyla çeşitliliğe ve eğlenceli hikâyelere sahiptik. Yapacaklarımız, yapmak istediklerimiz hakkında konuşurken zamanın nasıl geçtiğinin bile farkına varmadık.

Kızlarla buluşmamızdan sonraki günkü rutin doktor kontrolümü ertelemeyi düşünmeme rağmen aradan çıkmasını istedim. Hafta sonu Kerem ile altıncı evlilik yıl dönümümüz için bir şeyler yapmam gerekiyordu ve bu kesinlikle son günlerde aramızda esen soğuk rüzgârları kesecek bir şey olmalıydı. Ama tam olarak ne yapabileceğim konusunda hiçbir fikre sahip değildim. Onunla aramızdaki sorunu çözebilecek tek şey isteğine boyun eğmem ve korkularımı görmezden gelmemdi. Fakat bunu yapabilecek gücü kendimde bulamıyordum. Eğer onun istediği yola girersem acı çekeceğimi ve onu da üzeceğimi düşünürken basit bir şeymiş gibi onun istediğini yapmaya uğraşamazdım. Annemin bir kez daha hamile kalmak için verdiği uğraşları duymuş ve hatta görmüşken bunu yapamazdım. Sonu hayal kırıklığına çıkacak bir yola giremezdim.

Doktorumla olan randevumu beklerken okuduğum dergiye tüm dikkatimi vermiş olmama rağmen tanıdık bir his beni yeniden ele geçirdi. Geçmişte bir dönem izlendiğimi düşünmeme neden olan o his okuduğum makaleyi anlaşılmaz hale getirdi. Henüz başımı bile kaldıramamışken yanıma birinin oturmasıyla korkum su yüzüne çıktı. Başımı bir anda dergiden kaldırıp yanıma oturana baktığımda ise görmek istemeyeceğim birini karşımda buldum. Yıllardır ondan bahsetmemiş ve hatırlamamışken onun bir anda burada olması karşısında ne yapacağımı bilemiyordum. O günden sonra Kenan'ı göreceğimi düşünmezken ne demem gerektiğini bile bilmiyordum. Ama ona bir şey demem ve onu kendimden de hayatımdan uzak tutmam gerekiyordu. Bir şekilde ondan, bize yaşattıklarının anısından ve her halükarda yaşatabileceklerinden uzaklaşmam gerekiyordu.