SARMAŞIK

BÖLÜM II - V

Şoför beni Kerem'in beni beklediği teknenin önünde bıraktığında yüzüme gerçek bir gülümseme yerleştirebildim. Onunla son gecemin tadını çıkaracak ve bu anları düşünerek onu kurtaracaktım. Annesi öldüğünde nasıl yanına gelerek onu acı kuyusundan çıkarmak için çaba verdiysem şimdi de yeniden onu kurtarmak için gidecektim. O beni nasıl hatırlarsa hatırlasın ben onu daima bu son gecede olduğu gibi hatırlayacaktım. Son olduğunu bilerek onunla en mutlu gecem olmasını sağlamaktan başak bir şey yapmayacak, asıl niyetimi, onu terk edeceğimi, ona belli etmeyecektim. Bu yüzden tüm gücümü toplayıp arabadan indiğim andan itibaren sadece evlilik yıldönümü için heyecanlandığımı düşündüm ve bugün yaşananları aklımdan uzaklaştırdım.

Büyükada'ya varana kadar Kerem'in gününün nasıl geçtiğini dinlerken Cem'in Çetin'lerin küçük torununa sonunda evlenme teklif ettiğini öğrenmiş oldum. Onlar kendimi bildim bileli beraber olduklarından böyle bir ihtimalin artık onlar için mümkün olmasını pek düşünmüyordum. Ancak bu gerçekten de oluyor gibiydi. Onların yıl bitmeden evleneceklerini duymam şaşkınlığımı daha da katladım. Kötü niyetli olmadığıma emin olsam da Dicle'nin de bu kadar hızlı evlilik kararı almasının altından aynı şey çıktığından çıktığı için başka bir şey düşünemiyordum. On yıllık ilişkinin bir anda ciddileşmesi ve acele etmelerinden de fazlasıyla aşikâr şeyler vardı. Ki sonrasında da Kerem'in ağzından düşündüğüm şeyin gerçek olduğunu da duydum. Bir kere daha bir bebek evliliğe hızlı adım atmanın en önemli nedeni olmuştu.

Adaya ulaştığımızda sakinlik beni benden aldı. Mevsimlik ziyaretçileri azalmış ve sakinleri de kendi hayatlarına çekilmişti. En iyi şeylerden biri de atlar biraz da olsa huzur bulmuştu. Sokaklarda Kerem ile hiçbir dert yokmuş gibi başına buyruk yürümek paha biçilmez bir lüks gibiydi. Saat kulesine doğru yürürken Prinkopolo hala açık olduğu için gözümü karartıp dondurma için elinden çekiştirdiğim Kerem'i zorla da olsa ikna edebildim. Ne zaman gelirsek gelelim burada dondurma yemek geleneğimiz olduğundan zaten fazla da itiraz edemediğinde altı top dondurma alarak yarın yokmuşçasına kendimi mutlu ettim. Ki yarın yoktu. Bu geceden sonra her şey değişecekti.

Güzel bir akşamın sonunda Kerem'in uyuduğundan emin olana kadar yatakta tek bir nefes bile almaya korkarak bekledim. Dakikalar geçmek bilmezken gözümü kırptığımı anları sayabilecek haldeydim. Geçmek bilmeyen dakikalar son bulup onun uyuduğundan emin olduğum zaman üzerimdeki kolunu yavaşça kaldırıp ondan uzaklaştım. Üzerimi giyinirken onun her şeyden habersiz uyuyuşunu görmek canımı yaksa da bunu yapmamın nedeni oydu ve bu hayatım boyunca onun için yaptığım en anlamlı şey olacaktı. Ona düşman olan birini vazgeçirecek ve çocuklarla mutlu bir hayat yaşamasını sağlayacaktım. Artık yanında olmamam ilk zamanlarda zor gelse de çocuklar için bunu atlatacak, hayat onun için kolay bir hale gelecekti. Geçmişi karıştıran ve kâbus yaşatmak isteyen kardeşinden kurtulacaktı.

Saçlarına son kez bir öpücük bıraktığımda canım yandı. Gözyaşımı engelleyemeden onun saçları arasına düştü. Daha fazla durmamam gerektiğini, onun bir şekilde uyanmasına neden olursam gitmeme asla izin vermeyeceğini biliyordum. Ama bunu yapmak zorundayken burada onun yanında kalamazdım. Eğer bu gece Kenan'a gitmezsem sabah o itiraf videosu evin kapısında bir anda belirirdi. Sonrasını ise düşünmek dahi istemezken merdivenlerden inip evin kapısına yöneldim. Kapıyı açmak için hamle yaptığımda ise kapının kilitli olduğunu geçte olsa fark ettim. Daha önce hiçbir zaman kilitli olmayan bu kapının neden bu gece bu şekilde olduğunu anlamam içinse arkamı dönüp gelen ayak seslerinin kaynağına bakmam yeterli oldu. Elinde anahtarlarla merdiven basamaklarının ortasında bana bakıyordu.

"Sen beni terk mi ediyorsun?" Kerem'e bomboş bakarken onun gece boyunca hiç uyumayıp beni beklediğini anladım. Bir şeylerden şüphelenmiş olmalıydı ki bu saate kadar benim ne yapacağımı beklemişti. Her zaman saçlarımı okşayıp uykuya teslim olduktan sonra sabaha kadar bir daha uyunmazdı.