LOYA (Tamamlandı)

15. BÖLÜM

Bu bölüm HaticeHilalKarata  a gelsin

Mücadele 7 = Hiçbir sırrın sonsuza kadar gizli kalamayacağını unutma.

Pastane den çıkıp Aslan ile eve gittik. Oğuz da Baharı bırakıp eve geldi.
Yemek yiyip çaylarımızı alıp salona geçtik. Bu gün de babamdan bir haber yok!
Ama umudumu kaybetmek yok!
Aradan ne kadar zaman geçerse geçsin onun yaşadığını bildiğim sürece aramaya devam edicem !

Çalan zilin sesi ile düşüncelerimden ayrıldım. Aslan kapıya bakmak için ayağa kalkıp gitti. Yazmamı alıp başımı kapattım yabancı biri olabilir diye. Sonra da yanımda oturan annemin dizine kafamı koydum. Artık kim geldiyse Aslan yaklaşık 10 dakikadır dışarıda.

İçeriye Aslan ve Karanın girmesi ile başımı kaldırdım. Neyseki başımı kapatmıştım. Karan ve Aslan bir tuhaf duruyordu. Yani nasıl desem biraz şaşkın gibi.

İkisi de oturmadan söze girdi
Aslan "Bir misafirimiz var teyze " dedi.

Annem "Kimmiş oğlum "dedi.
Aslan "Teyze , Lavin şimdi ikiniz de sakin olun tamam mı ?" Dedi

Yerimden kalkıp "Ne oldu Aslan bir sorun mu var " dedim.
Karan "Sorun yok! Bundan sonra mutluluk var artık" dedi.

Aslan "Gel enişte " diye bağırdı.
Enişte mi?

Salonun kapısı açıldı ve! Baba!
Olduğum yerde öylece kaldım! Karşımda babam var! Canlı kanlı karşımda duruyor!
Gözyaşımın çeneme değmesi ile ağladığımı fark ettim.

Yanımda duran anneme kafamı çevirdiğimde ise o da benim gibi ağlayarak babama bakıyordu.

"B-Baba" dedim. Ayaklarımı yavaşça hareket ettirip koşup babama sarıldım!
Bu anı ne kadar çok bekledim bir bilseniz!

Babam boynumu öpüp kokladı. Bende onun boynunu öptüm. Öyle sıkı sarıldım ki sanki bıraksam tekrar gidicekmiş gibi hissediyordum.

Babam "Mavişim, güzel kızım " dedi. O da ağlıyordu. Benim ağlamam hıçkırıklara dönüşünce Aslan kolumdan tutup kendine çevirdi. Onun da gözleri dolmuştu. Aslan başımı göğsüne yaslayınca buğulu gözlerimi silip babama baktım. O da anneme bakıyordu.

Annemse babama bakıyor ! Babam annemin yanına gidip oturdu. Annemse hiç bir şey demeden öylece bakıyordu.
Babam elini korkarak annemin omzuna koydu.
"Hatun" dedi. Sesi titriyordu.

Annem gözyaşları elinin tersi ile silerek birden babama sarıldı. Gülerek onlara baktım. Yanımızda duran Karana bakınca onun da gözler dolmuştu ! O da bana bakınca göz göze geldik. Hafifçe gülümsedi. Bende karşılık olarak gülümsedim.

Babam annemden ayrılınca Oğuza sarıldı. Sonra hep beraber oturduk. Artık gerçekleri öğrenme vakti geldi.

Babam derin bir nefes alıp söze girdi. Herşeyi tek tek anlattı. Nasıl vurulduğunu, nasıl ölü olarak yaşamaya devam ettiğini ve görev için 2 yıl yurt dışına çıktığını. Görevinin bittiği gün benim kaçırılma haberimi aldığını. Herşeyi....

Annemle beraber ağlayarak dinliyorduk. Yanımda oturan Aslan kolunu omzuma attı destek  vermek istercesine. Oğuz da annemin elini tutmuştu. Babam da Karan ile yan yana oturuyordu.

Babam sözlerini bitirince Karana döndü
"Bu gün de Karan gelince başta gelmek istemedim. Sizin beni istememenizden korktum. Ama Karan sağ olsun ikna etti beni " dedi sonra da bana dönüp
"Benden sonra kimsenin sana maviş demesine izin vermememişsin mavişim!"dedi.