Pięć lat szczęśliwego małżeństwa, dziesięć lat wspólnego życia . Czy naprawdę byłam tak ślepa? Jak mogłam nie zauważyć, że coś się psuje? Od pamiętnego dnia minął rok. Odkąd się dowiedziałam moje serce na nowo się złamało. Potrafiłam dać miłość tyl...
Moi kochani po prostu muszę wam pokazać jaki cudowny prezent dostałam wczoraj na osiemnastkę! Prezent od mojej cioci i wujka!!! Mianowicie wydali moją pierwszą część tej, że serii czyli ,, Gdy nikt nie widzi". Okładka zmieniona, ale zachowana idealnie w klimacie! Tomy tylko dwa, ale tak bardzo się cieszę, że wczoraj jak dziecko skakałam! ☺️☺️☺️☺️☺️
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
No a teraz na rozdział zapraszam!
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
-Wróciłaś. –Zaraz po tym poczułam jego usta na moich. Tak bardzo mi tego brakowało.
-Tak wróciłam. -Uśmiechnęłam się do niego, gdy w końcu raczył się ode mnie odkleić.
-Przepraszam tak bardzo przepraszam! -Wykrzyczał przytulając mnie. -Gdybym nie był taki, nie było by tej kłótni. Nie leżałabyś w szpitalu. Tak bardzo przepraszam.
-Kas. -Powiedziałam oddając uścisk choć nie był on silny. Moje siły nie są aktualnie na zbyt wysokim poziomie. -To nie jest twoja wina. Ten wypadek nie był wypadkiem. -Odparłam. Dobrze znałam prawdę w końcu ktoś strzelił w moje koło. -Ktoś celowo doprowadził do wypadku.
-Co jak to!? Ktoś chciał cię zabić?
-Owszem a ja się dowiem kto. Nawet mam już podejrzenia kto to mógł być. -Odparłam sennym głosem. -Wybacz nie chce zasypiać a zmęczona jestem.
-Wiem skarbie, ale postaraj się jeszcze przez chwilę pozostać przytomną tylko lekarza zawołam. -Mówił przyciskając guzik wiszący obok łóżka. Po dosłownie chwili do pomieszczenia wpadł lekarz wraz z pielęgniarką.
-Kastiel dzwoniłeś tyle razy co... -Krzyczał na wstępie, lecz umilkł momentalnie, gdy jego wzrok spoczął na mojej osobie.
-Obudziła się! Możecie już iść. -Machnął na nich ręką.
-No proszę cię najpierw to ja ją zbadać muszę. -Westchnął na głupotę mojego męża.
-Tylko szybko, bo jestem zmęczona.
-Nie marudzi kochanie. -Cmoknął w powietrzu mężczyzna, z którym przyszło mi żyć.
-Z kim mi przyszło żyć.
Perspektywa Kastiela
Z Yuzuki posiedziałem jeszcze godzinę zanim ponownie zasnęła. Postanowiłem wrócić do domu by obwieścić tą cudowną nowinę. Już się nie mogę doczekać uśmiechu na twarzach dzieciaków. W końcu będziemy mieć ją z powrotem. Każdy by się cieszył, gdyby jego miłość się obudziła z naprawdę długiego snu. Teraz wiem co czuli rodzice tej całej śpiącej królewny, o której czytałem wczoraj Kazumie. Niestety dostępne u nas w domu tylko takie książki. Pozostałość po Mei.
