Wszyscy widzą, lecz nikt nie dostrzega || Tom Drugi Przezwyciężyć Ból

Rozdział dwudziesty szósty

Perspektywa Yuzuki

-Jeżeli włos im z głowy spadnie zabije gnoja! -Krzyknęłam wchodząc do mieszkania po drodze kopiąc stojak na parasole. Pod naszą nieobecność jeden z ludzi Zacka sprawdzał mój dom szukając w nim kamer.

-Witam panią. -Przywitał nas głos z salonu. Męski, młody głos. Niezbyt mi znany.

-Haru jak tam wszystko sprawdzone? -Zapytał Masaru.

-Tak jest szefowo! -Odparł. -Znalazłem po pięć kamer w każdym pomieszczeniu. Podkreślam w każdym nawet w łazien...

-Zapieprze skurwiela! -Wykrzyknęłam. -Moje dzieci podglądać! No ja rozumiem tak jakbym ja miała patrzeć co Hiro i Subaru robią pod kołdrą, ale on patrzeć na nich a w szczególności na moją małą córeczkę!

-Laska spokój i zaraz jakie podglądanie mnie i Hiro!? -Dopiero załapał.

-A co myślisz? Że ja syna w twoje ręce oddam nie sprawdzając cię?

-No myślałem, że nie będziesz nam do sypialni wchodzić.

-Dobra wrócimy do sprawy. -Zarządziłam. -Kamery zniszczone? Był jakiś podsłuch?

-Kamery miały wbudowany podsłuch. No i tak zniszczone.

-Dobrze możesz iść. -Odparł Zack. Gdy chłopak tylko opuścił mieszkanie Zack wrócił wzrokiem do mojej osoby. -Więc?

-Pora na plan tak wiem. Usiądźcie. -Odparłam.

-Dobra co wiemy? -Zapytał Nat, kiedy wszyscy już zajęliśmy miejsca.

-Zapewne od jakiegoś czasu, czyli odkąd wyszłam ze szpitala obserwuje nas przy pomocy kamer i podsłuchu. Zabił kobietę i wysłał mi jej rękę w prezencie przy okazji umieszczając na nadgarstku bransoletkę jaką mi kiedyś podarował. Porwał moją rodzinę w biały dzień!

-A jakieś szczegóły na jego temat? -Zapytał Zack.

-Co prawda mieliśmy z nim odczynienia no, ale my mamy o nim tylko tyle informacji, ile nam podałaś. Znając ciebie wiesz o wiele więcej mam racje? -Zapytał Masaru.

-Proszę cię stary to jest pewne.

-Macie racje Masaru, Nataniel wiem o wiele więcej. -Wstałam z kanapy i ruszyłam w stronę obrazu przedstawiającego ławkę w świetle księżyca nad jeziorem. Ułożyłam dłoń na dolnym prawym rogu ramy i wcisnęłam ukryty guzik. Obraz odskoczył od ściany ukazując sejf w niej ukryty.

-Ile ty masz tu skrytek? -Zapytał Subaru z rozdziawioną buzią.

-Jeszcze się przekonasz. -Powiedziałam otwierając szyfrem sejf. Wyjęłam z niego odpowiednią niebieską, obszerną teczkę. W sumie to z teczki papiery się wysypywały. Podeszłam do stolika kawowego i rzuciłam na niego wszystkie zgromadzone papiery. -To wszystko co zgromadziłam przez te wszystkie lata.

-Czy ty dalej o nim zgromadzałaś informacje? -Zapytał Zack.

-Owszem wiedziałam, że kiedyś mi się to przyda. -Zasiadłam na fotelu. -I jak zawsze miałam racje. -Westchnęłam.

-Jak zawsze myślisz o wszystkim z wyprzedzeniem.

-Ktoś musi Zack. O tuż nawet za krat sterował swoją niby upadłą organizacją. Tak naprawdę odbudowywał swoje imperium za pomocą kuzyna. Luck mówi wam to coś?

-Owszem znam to ten dziad co chce przejąć twoją firmę. Był z propozycją, kiedy leżałaś w szpitalu.

-Od dawna stara się przejąć firmę jedyne na czym mu zależy to kasa. Dobra wracajmy do rzeczy to wszystko wystarczy by wsadzić go na wieki do kicia.