''Sehun.''
Yüksek ses beni irkiltirken kaybettiğim dengemi toparlamakta güçlük çektim. Başım anında kalkarken hemen yanımda bıkkın bakışlarla beni izleyen esmere döndüm.
''Uykum var.''
Gecenin bilmem kaçıydı. Uykuya tamamen dayanıksız bir vücudum vardı ve dakikalardır önümdeki sehpaya yaslanmak için düşüp duran kafamla kendi iç mücadelemi veriyordum. Yine de bunların hiçbiri esmeri ilgilendirmiyor gibiydi. Gözlerini devirip iç çekti.
''Akşamlarını bana ayırmanı söylerken evinde yalnız başına oturmanı kastetmemiştim Sehun. Şu uykundan biraz olsun kurtulabilirdin.''
Birkaç akşamdır evimde çalışıyorduk. Geç saatlere kadar. Onlarca bardak kahve ve birkaç aspirin beni bu güne kadar ayakta tutabilmişti ama sanırım bugün her zamankinden fazla yorulmuştum. Vücudum biriken bu yorgunluğun üstüne daha fazla uyanık kalmayı reddediyor gibiydi.
Başımla duvarımın bir köşesinde duran saati işaret ettim. Jongin gösterdiğim yere baktı.
''Akşam saatleri sona ereli çok oluyor Jongin. Hatta biraz daha çalışmaya devam edersek güneş doğacak.''
''Bu kadar mızmızlanacağını bilseydim davayı kendim üstlenirdim.''
Bu uykumdan tamamen sıyrılıp çenemin yükselmesine neden oldu. Jongin başını hafifçe yana eğip yüzüne yerleştirildiği küçük gülümsemeyle benim artan sinirimi zevkle izledi.
''Bu benim davam.''
Elbette benimdi. Onun bu işe bulaşmasını ben istememiştim. Hatta şimdi bile bırakması işime gelirdi. Ama esmer inatçıydı. Hem de fazlasıyla. Beni neredeyse tehdit ederek işe bulaşmış bir de üstüne üstelik davayı kendi yürütmekten bahsediyordu. Delirmemen için bir sebep yok gibiydi.
''Sakın Kim Jongin...'' İşaret parmağımı yüzüne salladığımda kaşları havalandı. ''Bu işe kendin girdin. Ne yapacağın umuruma değil ama aptalca şeyler söyleyip durmayı kes.''
Yeniden gözlerini devirdi. Onu hedef alan işaret parmağımı yavaşça tutup indirirken yüzündeki gülümseme hala oradaydı. Beni bu kadar sinirlendirmese şaşırabilirdim ama o an nazikçe tutmaya devam ettiği elim de yüzündeki sakin gülümseme de umurumda değildi. Esmer istediğini başarmış gibiydi. Kesinlikle uykulu hissetmiyordum.
''Gidip uyu.''
Derin bir nefesi yavaşça verdim. Karşımdaki oğlan beni sinirlendiriyordu. Yaptığı en küçük hareket bile delirmeme yetiyordu hatta ama bunun hoşuna gittiğinden emindim. Jongin dengesiz herifin tekiydi ve beni delirtmekten garip bir zevk alıyordu. Onu anlayamıyordum.
''Az önce uykum olduğu için söyleniyordun.''
Dediğim gibi, dengesizdi. Gecenin bir saatinde uykumun gelmesine sinirlenmiş olsa da sonrasında beni delirtmek onun için yeterli olacak ki uyumamı söylüyordu.
''Sen bu haldeyken çalışamayız zaten. En azından yarın için kendini toparla.''
Morarmaya başlamış gözaltlarına baktım. O da yorgundu. Henüz benim kadar aşırı olmasa da iyi bir uykuyu reddedeceğini düşünmüyordum.
''Neden sadece hafta sonları...''
''Sana söyledim. Fazla bir zamanımızın olduğunu düşünmüyorum. Birileri bir şeyleri fark etmeden önce acele etmeliyiz.''
''Yine de...''
Derin bir nefes aldığını görünce yaptığım işi sonlandırıp ona baktım. Baygın bakışları üzerimde dolanıyordu.
