Οι χορδές της νύχτας

Στιγμές αδυναμίας

Ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα νιώσει τον χρόνο να σταματά. Να παγώνει γύρω μου. Στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν εκείνη τη στιγμή συνέβη στ' αλήθεια. Αυτό που ξέρω είναι ότι το ήθελα όσο τίποτα. Για εμένα για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο εκτός από εμένα κι εκείνον.

Την ίδια στιγμή που πήρα το θάρρος να αγγίξω το πρόσωπό του, ένας μακρινός ήχος με επανέφερε αργά στην πραγματικότητα. Οι άντρες άρχισαν να γελάνε και, μη θέλοντας να χάσουν παραπάνω χρόνο μαζί μας, απομακρύνθηκαν από κοντά μας.

Ο Μάνος, από την άλλη, δεν σταμάτησε το φιλί πάρα μόνο αφού βεβαιώθηκε ότι είχαν ξεμακρύνει αρκετά, πράγμα που, απ' ότι φαίνεται, του πήρε αρκετή ώρα.

Μόλις τους είδε να εξαφανίζονται και σιγουρεύτηκε ότι ήμασταν ασφαλείς, πήρε μια ανάσα ανακούφισης πισωπάτησε μερικά βήματα και άναψε ακόμα ένα τσιγάρο.

Εγώ έμεινα να τον κοιτάζω μουδιασμένη, κοκαλωμένη στη θέση μου, παλεύοντας να βρω την ανάσα μου. Ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν και το στομάχι μου να πάλλεται ακανόνιστα. Με το που απομακρύνθηκε από κοντά μου αισθάνθηκα το κρύο να με τυλίγει και να στέλνει ρίγη στην ραχοκοκαλιά μου.

Ό, τι κι αν ήταν αυτή η αίσθηση, ήταν ανυπόφορη. Και υπέροχη.

Δεν ξέρω αν ήταν κάτι που περίμενα από καιρό, αλλά έτσι όπως τον έβλεπα να στέκει ψηλός και ευθυτενής με τα μαλλιά να πέφτουν στο πρόσωπό του και το σκοτάδι να απλώνεται στο βλέμμα του, μου ερχόταν να το επαναλάβω.

Δάγκωσα τα χείλη μου παλεύοντας να διώξω την αίσθηση των δικών του. Μάταια.

Εκείνος, πάλι, φαινόταν πολύ άνετος. Κάπνιζε ήρεμα το τσιγάρο του σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα. Προφανώς για εκείνον δεν ήταν παρά ένας ανόητος αντιπερισπασμός.

Ξεροκατάπια. «Εμ...», δοκίμασα να μιλήσω.

Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Νεφέλη, όχι τώρα», μου είπε σοβαρά.

Εντάξει, δεν ήθελε να το συζητήσουμε. Ως συνήθως, δηλαδή. Για εμένα ήταν το πιο πρωτόγνωρο συναίσθημα που είχα νιώσει ποτέ. Δεν ξέρω αν μπορούσε να το καταλάβει. Αναρωτήθηκα αν θα το έκανε ξανά αν το ήξερε, ή αν θα το μετάνιωνε. Όπως και να είχε, εγώ δεν ήθελα να προδοθώ.

Με ενοχλούσε που δεν αντιδρούσε, που δεν έλεγε κάτι, αλλά δεν είχα σκοπό να δώσω περισσότερη συνέχεια. Όχι από τη στιγμή που εκείνος δεν μου έδινε το πράσινο φως.