Chapter 27

98 7 2
                                    

Theo's POV

I was sleeping in the floor when the police called me. Sinamahan n'ya akong pumunta sa isang silid na may salamin na nakaharang sa gitna.



Suot ang posas na nagdidikit sa mga kamay ko, gulo gulo ang buhok at matamlay ang pangangatawan.



Iyan ang itsura ko nang magpakita sa bisita ko — si Yuna. I noticed her trembling while staring at me. Tanging salamin lang ang nakaharang sa'ming dalawa.



"B-bakit?" Yuna said. I avoided her gaze. "Wala namang ebidensya 'di ba?" tanong niya habang garalgal ang boses.



I can't say anything. Because it wont help me get out of here. Bigla akong nabawian ng lakas nang hulihin ako ng mga pulis habang may meeting sa kumpanya.



"Si Owen lang naman ang naniniwala na ikaw ang pumatay sa kanila..." She started to cry. "S'ya ang gumawa nito sa'yo 'di ba?"



I'm sorry Yuna, but now I can't wipe it off.



"Ano ba Theo?!" Hinampas n'ya ang salamin. "Nasaan na yung tapang mo?" Sabi n'ya at humagulgol.



I sighed while looking at the other side. "Let's just accept it..."



"Nahihibang ka na ba?"




I nodded. "Nahihibang na 'ko." Bahagya akong ngumisi. "Baka nga ako talaga ang humawak ng baril noon..."



"A-ano ba 'yang iniisip mo?"



"Just go."



"Ano?" naiirita n'yang sabi.



Bumuntong hininga s'ya at pinilit na pakalmahin ang sarili. "Paano yung RST?"



I know I have no power at all.



"Ipasarado mo muna."



"W-what?"



"You'll just give them the salary for this month."



"Bakit ba kung mag isip ka parang habang buhay ka na rito?" I heard her sighed. "Ilalabas kita rito." 



As Yuna leave the jail, I directly went to the room with the prisoners and took a rest on the cold floor. Ang isa sa mga lalaking kasama ko ay tulala, ang iba ay nag uusap at tinitiis ang init sa masikip na kwarto.



I sighed while staring at the ceiling.



It's been 11 years.



It's so long, Mom. How are you with Dad?



Hanggang ngayon malinaw pa rin sa isip ko ang nangyari noong gabing 'yon.



"Mama! I don't want to eat it, I want pancakes!" angal ko.



My mother chuckled. "Pancakes? Dear, it's already dinner. C'mon honey, let's eat."



I remained silent while pouting. My dad carried me on his arms saying, "How's my Prince Theo? Huh?" He pinched my cheeks and helped Mom to prepare our dinner.



"Pagsabihan mo 'yang si Theo, masyadong obsessed sa pancakes," Mom jokingly said while cooking.



The pancakes is the most adorable cakes in the world!



But I'm wrong, the time came when there's no one be able to cook it like my Mom.



Her Blue Eyes (Completed)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon