⚜KAN KIRMIZI⚜

|2|

İyi Okumalar!❤️

"İdrak edemediğim gerçeklerde boğulduğumu hissettim

Kontrolüm hala bendeyken son kez baktı gözlerim

Sonra korkuyla karanlıkta yuvarlandığımı hissettim.

Bayılmadan önce duyduğum son ses teyzemin nefes kesen çığlığıydı..."

**********
Yıktı geçti korku ruhumu.
Var olduğundan emin kalbim hissizleşmişti sanki.Soğuk bir girdapta kocasına çırpınırken gözlerim ateşin içinde yanıyordu.Gerçek miydi gördüklerim? diye sorguladım kendimi.
Ama beynim bana ihanet ediyordu.
Hiçbir zaman korkmayı sevmezdim.Korku duyguların en güçlüsüydü.Aynı anda birçok şey yaptırırdı.

Kimi zaman cesaret verirdi.
Kimi zaman üzerdi.
Kimi zaman güçlendirirdi.
  Bazen acırdı...

Tuhaf bir şekilde mutlu olmak imkansız gözüküyordu.Sindiğim karanlıkta bir ses duydum;

"Su getir Stefan!"

Yanağımda belli belirsiz bir ıslaklık vardı.Göz yaşı mı bahsi geçen su mu anlamamıştım.Karanlık daha da koyulaştı.Kulağımda sağır edici bir uğultu vardı.Acaba ölmüş müydüm? ölen insanlar ses duyarlar mıydı? tabiki bu konuda hiçbir tecrübem yoktu.

Ölümü düşünmeyi bile sevmezdim ama biliyordum ki ölüm kötü değildi en karanlık gecemizde tünelin sonundaki ışıktı.
İnsanlığa sunulmuş siyah buğulu bir hediye.

Sonra aklıma birşey geldi.Uçaktayken okuduğum kitaptaki bir bölüm...

Yaşamak için kurtların kuzuları yemesi gerekir.
Kurtlar için kuzuları yemek iyidir.
Bu kurdun yaşamasını, küçük kurtların gelişmesini sağlar.
Kuzuysa ölmek istemez, Kuzular için kurtların yaptığı şey kötüdür.
Kuzunun içindeki yaşama isteği ise iyidir.

Kurt için iyi olan kuzu için kötüdür.
Kuzu için iyi olansa kurt için kötüdür.
İyi ve kötü herkes için aynı şey değildir.
Sadece bununla da bitmez.
Yaşam kurdun kuzuyu yeme sürecidir.
Bu öyle bir süreçtir ki herkesin bu süreçte bir görevi vardır;
Kimi kurt olur yaşamak için savaşır,kimi de kuzu olur hayatta kalmak için.

Bedenim zihnimde verdiği savaşı sonlandırdı.
Gözlerimi açıp merakla etrafa bakındım.

"Bebeğim iyi misin? bana neden daha önce seni kan tuttuğunu söylemedin?" Endişeli sesi duyar duymaz kafamı yastıktan kaldırmak istedim ama bu o kadar zordu ki kimse çabamı fark etmedi.

"Neredeyim ben?" Diye fısıldadım.

"Ah küçük bebeğim kan tutmuş seni bayıldın.Çok şükür ki şimdi birşeyin yok."

Ellerini saçlarının arasından geçirdi.

"İyi misin Maggie?"

Teyzemin arkasındaki silüet daha da belirginleşti.Bu eniştemdi.
Zihnimde korkunç bir anı canlandı.

Aman Allahım...
Gözler!
Dişler!

Hayal mi görmüştüm?

Evet kesinlikle hayaldi.Ya da bir serap...Gerçek olacak değildi ya.

Gözlerimi sorgular gibi yüzüne diktim.Onun daha önce bana baktığı gibi.Belki biraz daha korkakça.

"Evet."