⚜KAN KIRMIZI⚜

|23|

İyi Okumalar!❤️

"Buzdan daha soğuk birşey beni dondurdu.
Neredeyse hiç şaşırmamıştım.
Derin bir iç çekişle daha önce fark etmediğim kuruyan güllerle dolu vazoya baktım.Yanılmamıştım.
Büyükannem yaşıyordu...
Ve o bir vampirdi.
Kalın mürekkeple yazılmış ismine gözlerimi dikip yutkundum.
Dün gece o buradaydı.
Yutkunmayı denedim ama boğazım kupkuruydu.
Zihnimde her hangi bir karar şekillenmeden bile ne yapacağımı anlamıştım.
Bana zarar versin ya da vermesin onunla buluşacağımı biliyordum.
Onun benim bilmediğim bir hikayesi vardı..."

****
Benim diğer insanlar gibi beynimle kalbim arasında kalma sorunum hiç olmaz.
Kalbim ve beynim her zaman aynı şeyden hoşlanır.
Beynimin yatmadığı işe kalbim heves etmez ve kalbimde alacağım karar beynimde çoktan verilmiştir.

Çıplak ayaklarımın altında hissettiğim soğuklukla algıladığım merdivenden adım adım inerken bunları düşünüyordum.
Damarlarımda  beni bile şaşırtan bir soğukkanlılık dolaşıyordu.
Bu gün yüzleşmem gereken çok şey vardı.
İçimden bir ses birçok şeyin şekilleneceğini fısıldayıp duruyordu.
Ama artık beynimde ki sesi nasıl kontrol edeceğimi keşfetmiştim.
Eğer ona inanıp susarsam ses de kesiliyordu.
Yutkundum ve son basamakta adım atmadan önce havadaki atmosferi değerlendirdim.
Stefan bana arkasını dönmüş televizyonun önünde oturuyordu.
Vücudu o kadar hareketsizdi ki içimde bir dürtü  nabzını dinlemek istemişti.
Teyzem elinde telefonla tezgaha yaslanmıştı.Onun da arkası dönüktü.
Geldiğimi fark etsinler diye boğazımı temizledim.Teyzem hemen bana döndü.Gözlerinin kenarları kızarmıştı yutkundu ve telefonu hemen kapattı.Sadece son cümleleri duymuştum.

"Tamam.Gerekeni yapacağınıza dair size güvenim tam."

Tuhaf bir şekilde üzgün ve adını koyamadığım bir hisle-muhtemelen pişmanlıktı- hareket ediyordu.Kaşlarımı çattım.Pişman olacağı ne olabilirdi ki?

"Günaydın." Dedim göz ucuyla Stefan'a bakarak.Hala televizyona gözlerini dikmiş hiç kıpırdamıyordu.Bir şeyler düşündüğünden emindim.

Teyzem"Günaydın." Dedi zoraki gülümserken.
"Kahvaltı yapsana."

Açıkçası hiç aç değildim ve hemen evden çıkmak istiyordum.Önce Haile'yle buluşup Avcılar'a herşeyi anlatacaktık.Ama ben biraz daha geç giderek bencillik olduğunu bile bile açıklamanın çoğunu Haile'nin yapmasını umuyordum.O benden daha kontrollüydü.Sonra da gece yarısı evden çıkmanın bir yolunu bulucaktım.Teyzeme gece Aissa'da kalacağımı söyleyerek kurtulabilirdim.Ama Stefan'ı kandırmak herşeyden zor olacaktı.Herhangi bir plan yapmamıştım.Sanırım yine çoğunlukla doğaçlama ilerleyecektim.

"Hayır." Dedim tek nefeste."Okula gitmem gerek.
"Ona doğru ilerleyip yanağından öptüm."Akşam görüşürüz."

Bana sıkıca sarılıp iç çekti ama konuşmadı.İç güdülerim beni asla yanıltmazdı.Teyzemin nesi vardı?

Kapıdan çıkarken gördüğüm son şey Stefan'ın kocaman şeffaf gözlerini açmış gözünü bile kırpmadan bana bakmasıydı.?Korkuyla yutkundum.

Arabaya binerken tereddüt ettim.Teyzemi evde onunla bırakmak günlerdir ilk defa beni ürkütmüştü.Ama hala mantıklı düşünebiliyordum.
Gitmem gerekti...

***********
Avcıların tanıdık evinin yoluna saparken dikiz aynasından belki yüzüncü kez arkama baktım.
Hayır,takip edilmiyordum.
En azından bu gün Stefan beni izlemez diye umuyordum.Gayet rahat okula gitmek için evden çıkmış,ve okul yolunu yarıladıktan sonra kaybolma tehlikesini göze alarak farklı yollardan eve varmıştım.
En azından bu beni geleceğim istikamete geciktirmişti.