⚜KAN KIRMIZI⚜

|22|

İyi Okumalar!❤️

"Güzel." dedi sinirle."Gidiyorum.ama şunu unutma; Artık hayatın da bir düşman daha var."

Engel olamadan bana doğru iyice yaklaştı.Rus aksanı belli belirsizdi.

"Ve unutma Maggie,ben vampir değilim..."

Bana son bir bakış harcamadı.Acı, öfke ve üzüntüyle karanlığa doğru kaybolurken birden fazla zıt duyguyla arkasından bakakaldım...

***************
Salona girdiğimde ışığın parlaklığı gözlerimi yakıyordu.
Sinir ve şaşkınlıktan titreyen ellerimle boşa yanan koridorun lambasını söndürdüm.
Islak ayaklarım ve kıyafetlerimden düşen damlalar kırık beyaz halıda leke bırakıyordu.

Ev Stefan yokken sanki bir günahtan arınmış gibi sessiz ve huzurluydu.Evi,eskiden çoğu yaz anneannem ve teyzemin yaşadığı neşeli haliyle hayal etmeye çalıştım.Ama ev artık eskiye dair hiçbir şey hatırlatamıyordu bana.Yinede San Diego'dan geldiğimden beri ilk defa evdeyken huzurlu hissettim.

Teyzem yukarıda uyuyordu.Zaten bu kadar sesle uyanık olup dışarı gelmemesi imkansızdı.
Yatağının etrafından dolanıp küçük müzik kutusunu kapattım.
Hafif uykusunda hızla iç çekti ama dönmedi.Uyurken yüzünde daha önce fark edemediğim çoğu şeyi gördüm.Mesela göz altı torbaları oluşmaya başlamıştı.Dudakları kurumuştu.Çıkık elmacık kemikleri sandığımdan daha küçüktü.Kanın nadiren  toplanıp kızartığı yanakları şimdi uyurken pesbembeydi.Ve o gerçekten güzeldi.Birini her yönüyle ele alamayacağınız kadar güzeldi.Narin, köşeli parmaklarının yorganı sıkıca kavramasına baktım.
Sonra teyzemden ne kadar sır sakladığımı fark ettim.Bir gün açıklamam gerekiyordu.Her ne kadar ona söylemekten korksam da gerçeklerin er ya da geç ortaya çıkma gibi bir  tarafsızlığı vardı.Ama buna henüz hazır değildim.

Yavaşça eğilip saçlarını öptüm.
Sonra sessizce kapıdan çıkıp kendi odama yürüdüm.

Üzerimden ıslak kıyafetlerimi çıkarırken aklım dakikalar önce yaşadıklarımdaydı.Artık hayatım tek bir olayla altüst olabilmeyi alışkanlık haline getirmişti.
Çorabımı çıkardım ve olayları sıraya dizmeye çalıştım.Ronald beni seviyordu! Beni resmen seviyordu.Ellerime baktım.Onun ellerinin gölgesi şimdi daha da gerçekti.İçimde göz göze gelince oluşan aynı ateş tutuştu.Bu his beni korkutuyordu.
Tıpkı teyzemin Stefan'dan her bahsettiğinde olduğu gibi gözlerim parlıyordu.Bu his gerçekten  güzeldi ama kanımı da donduruyordu.
Çünkü o etrafımdayken asla mantıklı düşünemiyordum ve bu şey beni delirtiyordu.
Aşk denen şeye hiçbir zaman inanmasam da  artık olmayan birşeyin bana yaptıracaklarından korkmaya başlamıştım.

Ve artık hayatımda kaybetmekten korkacağım birşey daha vardı.
Resmen birini her sevdiğimde benimle yanmaya mahkum bırakıyordum...

Üzerime kalın kazağımı geçirirken başka bir şey düşündüm.Natasha resmen bana düşman olmuştu! Hem de hiçbir suçum yokken.Sırf kendi egosu için  geçmişine beni esir etmişti.Ve Ronald bir zamanlar gerçekten onu sevmişti.Ne yaşadıklarını bilmesem de Natasha bugün hala hatırlıyorsa bu birşeylerin umudundandı.Ve umut insana herşeyin mümkün olduğunu asla unutturmazdı.
Yani bu umut  onun yapabileceklerine karşı tüm sınırları kaldırırdı.
Stefan'la tanıştığımdan beri İlk kez bir tehlike bana önceden kendinden korkmamı söylemişti.
Ve ben tehlikeli bir şekilde artık hiçbir şeyden korkmuyordum.

Üzerimi giyinip yatağıma giderken Ronald ve Natasha arasında bir engel olduğumu fark ettim.
Hayatımda hiçbir zaman olmasını istemediğim bir şey daha olmuştu.Birinin mutluluğuna engel olmuştum.
Yüzüm karardı ve yatağıma adeta yığıldım.Ben böyle biri değildim.Şuan belkide Ronald için sadece bir eğlenceydim.Belki sadece Natasha'yı etkilemek ya da cezalandırmak için beni kullanıyordu.
Sonuçta koca bir geçmiş,bir nişan...Bunlar bir öpücükle takas edilemezdi.
O an birinin oyuncağı olma ihtimali gururuma fena dokundu.Ilık göz yaşlarım yanaklarımdan kayarken yapmam gerekeni anladım.
Buna izin veremezdim.Bu çekim ne kadar kıskıvrak olsa da kendimi iki kişinin üçüncüsü yapamazdım.
Daha ömrüm bile ne kadar sürecek bilmiyordum.
Bu yüzden herşeyin başlamadan bitmesi gerekiyordu.