⚜KAN KIRMIZI⚜

|5|

İyi Okumalar!❤️

Artık anlıyordum...Ve yavaş yavaş daha da hatırlıyordum.Benim peşimde kimse yoktu...

Bu kadar önemli bir şeyi unuttuğuma göre ya çok aptaldım ya da çok şaşkın.

Tehlike daha da büyüktü!

Çünkü hatırladığım şey eniştemin de vampir olmasıydı!

Ve bu vampir benim değil,teyzemin kanına susamıştı...

******************
" Sen iyi misin?"

Yaklaşık iki saattir oturduğum yerden rahatsızca kıpırdandım.Karşımda duran küçük bir çocuktu.Aslında pekte küçük sayılmazdı.On yaş civarında olmalıydı.Küt kesilmiş sarı saçları ve küçük burnunun üzerindeki çillerle oldukça sevimliydi.Mavi gözleri korkudan fazla irileştiği için cevap vermem uzun sürdü.
Ne gördüğünü biliyordum.

Kırmızı kıvırcık saçları birbirine yapışmış, yeşil gözleri ağlamaktan şişmiş, çamurlu bir ağacın dibinde oturduğu için eteği renk değiştirmiş deli bir genç kız...
Belki de öcüydüm onun gözlerinde.
Bu saate neden dışarıda olduğunu merak etmişken çocuk kafasını yaklaştırdı.
Hızla irkileeek geri çekildim.Ellerimdeki çamur çocuğun yüzünün önüne düşen saçlarına bulaştı.Verdiğim ani tepkiyle o da hemen geriledi.

"Amanda artık gitmeliyiz!"

Küçük kıza paralel bir şekilde duran çocuğa çok benzer bir kadın karşıdan endişeyle sesleniyordu.Annesi olmalıydı muhtemelen.Kızının bir yabancıya bu kadar yaklaşmasından memnun değildi .
Kız bana gülümsedi sonra arkasını dönüp annesine doğru koştu.Ay ışığı o koşarken saçlarını aydınlatıyordu.

Kız gözden kaybolunca aynı düşünceler beynime saplandı.Hava çoktan kararmıştı.Saat kaçtı bilmiyordum.Sadece ayın yönüne göre tahmin ediyordum ki bu da çok doğru sayılmazdı.

Beni merak eden olmalıydı en azından arayan.Ama ne telefonm yanımdaydı ne de okul çantam.Teyzem kesin endişeden deliye dönmüştü.Nerede olduğumu bile bilmiyordum.Kaybolmuştum sanırım.Tam karşımda bir cadde vardı.Ama uzun zamandır tek bir araba bile geçmemişti.Kaç saattir karşıma çıkan tek insan da gözden kaybolmuştu.Keşke şansım varken o kadından yardım isteseydim.Ama bulunmak istediğimden emin değildim. Ayağa kalkacak mecalim yoktu.Açlıktan ölmek üzereydim.
Yinede bu sebebler hareket etmemi sağlamadı.

Eve gitmek istemiyordum.Eniştem bir vampirdi!
Teyzemle şuan başbaşa olan bir vampir...
Bu düşünceyle bile hareket edemedim.Belki de Ronald'ı dinleyip şehri terk etmeliydim.En doğrusu buydu belkide.Kafamı hiddetle salladım.Kaçmak hiçbir zaman çözüm değildi.

Sadece şimdi yaptığım gibi saatlerce ağlamak istiyordum.Bu nasıl olabilirdi? onlarca insan arasından neden benim teyzem?!
O çok masumdu.Herkese yardım ederdi.Tıpkı bir çocuk gibi sevecendi.
Kafası kurnaz planlara çalışmazdı.Bildiği tek şey iyilikti.

O kadar pis, iğrenç, kötü kalpli insan varken neden cezaları hep iyi insanlar çekerdi?

Biliyordum onu koruyamazdım.Sadece basit bir insandım ben.
Aklıma kendine avcı diyen insanlar geldi.Onlara güvenmeme kararı almıştım.Şimdiden bu kararımdan pişmanlık duyuyordum.Ama başka ne yapabilirdim ki? Toplu idam ne zamandan beri son çareydi?