⚜KAN KIRMIZI⚜

|31|

İyi Okumalar! ❤️

"Teyzen uyandı."

Tuttuğumu fark etmediğim nefesimi bırakırken yumruk yaptığım elimi daha sıkı sardım.Haile bize son kez bakıp telaşla eve doğru gözden kayboldu.Ronald yanımda sessizce "Unutma söz verdin..." diye mırıldanırken başımı ağır ağır sallayarak arabanın kapısını açtım.

Teyzemle yüzleşmek istememe rağmen ne diyeceğimi bilemiyorum bir an yerimde donup büyük eve baktım.Sonra Ronald'a dönüp acı bir sesle mırıldandım.

"Bu gece hiç sabah olmayacak gibi..."

*********
İçeriye adımımı attığım anda değişimin yarattığı karmaşayı hissedebiliyordum.
Ronald arkamdan gelirken sessizce yürümeye devam ettim.Natasha ya da diğer hiç kimse aşağı da değildi.Derin bir nefes alıp merdivenleri çıkmaya başladım.Yukarıda ki mırıldanmalar zaten dumanlı başımı döndürüyordu.

Merdivendeyken yanından geçtiğim yansıtıcı büyük süslemelerden birinde alev alev olmuş yanaklarımı gördüm.Göz altlarım uykusuzluktan mosmordu.Ve gerçekten acıkmaya başlamıştım.Ama şimdi düşünecek daha önemli şeyler vardı.

Teyzemin paniğinin sebebini biliyordum.Daha önce bizzat aynı yollardan geçmiştim.Tek bir fark vardı, o da ben yapayalnızdım.O değildi.
Daha önce gerçekleri öğrenince yapacaklarına dair kafamda kurduğum senaryoları hatırladım.Beni uykusuz bırakan kim bilir hangi gecenin her anında teyzemi nutku tutulmuş bir şekilde hayal etmiştim.Şimdi ise içim de meraktan çok huysuzluk yapma isteği vardı.Stefan'la araların da her ne geçtiyse bu beni bazı şeylerin dışında tutuyormuş gibi hissediyordum.

Kapıdan girer girmez tüm bakışlar bana döndü.Odada ki herkesin yüzünde saklamaya çalıştıkları heyecan ve korku vardı.Natasha burada değildi.Ronald arkamdan içeri girip benden bir kaç adım geride durdu.Vücudundan yayılan gerilimi iliklerime kadar hissediyordum.

Gözlerimi diğerlerinden çekip korkuyla yatağa kaydırdım.
Ve sonra onu gördüm.
Saçları tıpkı benim gibi dağılmış, dudakları da dahil tüm cildi bembeyazdı.Ürkek kocaman gözleri beni görünce panik ve rahatlama karışımı bir şeye büründü. Kaşlarının arasına yerleşen derin endişe çizgisine baktım.Teyzemi daha önce ne olursa olsun hiçbir zaman bu kadar mutsuz görmemiştim.
Acaba ben de mi gerçeği ilk öğrenince böyle görünüyorum? Kollarını savunma amaçlı sardığı zayıf bacaklarına baktım.

Sonra kelimeler seçim şansım olmadan dudaklarımdan döküldü.

"Madison bize biraz zaman verir misin?" Madison tek kaşını kaldırıp emin olup olmadığımı kontrol etti.Sonra vakur bir ifadeyle başını sallayıp ayağa kalktı.Diğerleri de heyecanla onu odadan çıkarken peşi sıra takip ettiler.Ronald yanımdan geçerken koluma dokundu.

Herkes çıkana kadar bekleyip arkalarından kapıyı sıkıca kapattım.Arkamı dönmeden önce tereddüt etmiştim.Ama bir kaç saniye sonra ona dönüp yatağının kenarına oturdum.

Bir süre hiç konuşmadan bakıştık.Sonra teyzem birden bire boynuma sarılıp ağlamaya başladı.İçim ona karşı saf  acı ve sevgiyle dolarken ne yapacağımı bilmeden sessizce saçlarını  okşadım.Kendimi bir kaç saniye öncekinden de daha fazla beceriksiz hissediyordum.Belki de avcıları çağırmalıydım.Fikir cazip gelse de kimseye seslenemedim.Bir kaç dakika sonra teyzem daha sakin nefes almaya başladı.
doğrulup gözyaşlarını sildi ve elimi tuttu.Yorgun bir şekilde ona baktım.Bana acı, minnetarlık, sevgi ve adını koyamadığım dördüncü bir duyguyla bakarak konuştu.