Cascading Waters

Chapter XXVIII

Throughout the whole morning, I feel the sudden loneliness creeping in ngunit alam kong mawawala rin ito so I tried my best to distract myself through baking.

I was pouring in the dry ingredients when my phone beeped. Kumunot ang noo ko nang nakitang unregistered ito.

Unknown:

Text me if you need anything. - Axel

Nagtaka ako ngunit hinayaan ko nalang. Iyon ang inisip ko habang nag ba-bake. I don't know where he got my number because I remember leaving my sim card in my room before flying off to Switzerland that morning.

Hindi ako nag reply. Alam kong naawa ito ngunit alam ko ring hindi fair ito sa girlfriend niya so i'd rather not. Mag te-text naman ako kung importante but if not, mas mabuting wag na.

That was how I spent my day. When night time came, mas natakot ako kaya minabuti kong magrelax kaya naligo at nagbihis ng night gown para matulog na. I was already on my bed when I checked my phone and saw another text from Axel just minutes ago.

Axel:

Hey, i'm worried. Please reply... At least tell me that you're doing fine.

Kumunot ang noo ko at nainis. He just doesn't know how to act according to his relationship status, does he? Inis akong mag ta-type na sana ngunit may narinig akong ingay at kaluskos sa baba.

Dumoble ang kaba ko kaya hindi na ako nag abalang mag reply at hinanda na ang sarili.

I slowly and carefully removed myself from my bedroom. Hinanda ko ang sarili ko at kahit hindi na makahinga sa kaba ay nilakasan ko ang loob ko. I went to the sala. Wala namang tao kaya sa kusina ako sunod na nagtungo.

Bracing myself for what's about to come, inaalala ko na ang mga inaral ko sa Switzerland. Because of what Luke did, I enrolled in a self defense class for a year or two. Sana ay makatulong ito kung talagang kina-kailangan.

I saw a figure moving. It's a man with a large frame. Parang may kinukuha ito sa cabinets kung saan nilalagay ang mga kutsilyo. My adrenaline took over my rationality.

I do not know how it happened but after turning the lights on, I saw the moving figure advance to me and without a blink of an eye, gapos niya na ako sa dibdib gamit ang dalawang kamay.

"'Wag kang gagalaw!" banta niya.

Kahit kabado ay nakita ko ang cabinet na binuksan niya. All the knives were complete and I thanked God silently that I came on time, kung hindi ay baka nakakuha na ito ng isang kutsilyo.

Pansin ko ang panginginig ng taong nasa likod ko at ang dalawang kamay niyang naka hawak sa dibdib ko ay hindi gaanong mahigpit. Tila takot at walang kumpyansa sa sarili kahit delikado ang ginagawa. Ginawa kong opportunidad iyon para umakto.

I twisted my body para mapa harap sa kaniya. I tilted my head backward a bit bago binunggo ang ulo ko sa mukha niya. He groaned at mas nakawala ako sa higpit ng hawak niya kaya mabilisan ko ring tinuhod ang parte ng katawan niyang alam kong maselan.

"Puta!" pa-impit na sigaw niya dahil sa sakit at gulat.

Tatakbo na sana ako nang makawala ngunit dahil matangkad siya ay nahila niya ang braso ko. Napatili ako dahil sa kaba ngunit pinilit pa ring maging matatag at inalala ang lahat ng mga inaral kong self defense.

Despite all my efforts, I knew he was stronger than me. Mukhang nawala ang kaba niya at napalitan ng galit dahil sa ginawa ko kanina. He pinned me down the floor. Sinubukan kong tuhurin siya gaya kanina but he knew better.