sessiz

6

"Hep istedik mutlu olmayı,
Dua etmeyi unuttuk
Bu yüzden mutlu olmadık"

Rahibe rain bana bakarak bitirdi ilahisini. Mutlu yüzü ciddi bir ifadeye büründü. Elinde sallandırdığı kitabı kapatıp kürsüye koydu.

Yüzündeki çizgiler yok olurdu somurttuğunda. Pek gülmezdi zaten.

Gözlerini benden çekip kürsüden indi ve odasına doğru gitti. Arkasından gitmek için bir adım attım ve durdum. Ne diyecektim ki?o doğruları istiyordu.

Ona yalan söylemek istemiyordum ama doğruda söyleyemezdim. Aman tanrım bana yardım et!

"Katharine" sessiz bir fısıltı gibi adım çağrıldığında köşedeki kapıya baktım. Bu rahibe mia'ydı. Gölgelerin arasından bana bakan gözlerini inceledim. Endişeli gibiydi.

Etrafıma bakındı ve eliyle beni kendine çağırmaya devam etti. 

Yavaşça yürüdüm yanına doğru neden gizemli gizemli çağırıyordu beni?

Ben geldikçe o gerileyip kayboldu.

"Mia" dedim sakince cevap gelmemişti.

Karanlık koridoru sessizlik bürümüştü. Mia bir anda kaybolmuştu. Koluma dolanan ellerle sürüklenmeye başladım. Odanın kapısı açılıp beni de kendiyle arkasında sürüklediğinde kilere girmiştik.

"Neler oluyor mia?" dedim endişeli bir sesle.

yüzünü karanlıkta seçemiyordum.

"Katharine,beni dinle gitmeliyiz" dedi sessiz ve korkmuş şekilde. Kaşlarımı çattım anlamamıştım.

"Neler oluyor mia?" dedim anlamaz sesimle. Bir hışımla ağzımı kapadı.

"Dün gece sen uyurken lavaboya gitmek için ayağa kalktım...." sesini hıçkırıkları bölmüştü.

"Rahibe'yi bahçede gördüm. Ooo-na seslendim bahçede kendi kendine konuşuyordu bireylere bağırıyordu. Bende anlayamadım. Ve dinledim...”dedi ve sustu.

Ağzımdaki elini itip "neler oluyor mia?" fısıltıyla sormuştum. Sanki benim olduğumu unutmuş gibi yeniden kafasını kaldırdı.

"Rahibe şeytanla konuşuyordu" dedi ve sesi çıkmadı.

Ne cevap vereceğimi bilememiştim bu korkusu çok fazlaydı burayı terk etmeyi düşünüyordu. Ama rahibe tanıdığım en dindar insandı.

"Hemen gitmeliyiz,ben eşyalarımızı topladım."

Cevap vermemiştim şaşkındım.

"Katharine korktuğunu biliyorum ama acale etmeliyiz. Gitmeliyiz buradan" dedi dilenir bir biçimde.

"As-"

Cümlemi dinlemeden elleriyle dudağımı örttü ve iyice sessiz konuştu. "Lütfen benimle gel en azından biraz" dedi. Yalvaran sesine kenetlenen yüreğim,ellerinin altında aşağı yukarı kafa sallamamla yanıt verdi ona.

"Teşekkürler" dedi rahatlamış bir şekilde. Bir sorun vardı nereye gidecekti.

"Nereye gideceksin?" dedim aynı fısıltılı şekilde.

Bir süre sustu o da bilmiyor gibiydi. Bir kaç saniye sonra elimi tuttu. "Seni götürenlere" dedi bir çırpıda.

Öylece kalmıştım bu nasıl birşeydi ben bile oraya gitmeme kararı almışken onu oraya götüremezdim.

"Lütfen saçmalama onların bizi evlerine alacaklarını da nereden çıkardın?"dedim.

"Hayır onlar hakkında bişey bildiğim için beni kabul etmek zorundalar"dedi.