Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Her şeye katlanabilirdim senin için. Sen benim elimden mücadelemi dahi aldın."
........
Berva'dan...
Sabah güneşinin ışıkları odaya yansırken etrafı toparlıyordum. Sonunda işimi hallettiğimde telefonu elime aldım. Selim çoktan çıktığı için rahatça konuşabilirdim.
Direk Zümrüt'ü aradım. Biraz bekledikten sonra telefonu açtı.
"Zümrüt... Nasılsın?"
"Ben Gülin Berva'cığım." telefonu neden yengesi açmıştı? "Zümrüt şuan pek iyi değil. Hastanedeyiz akşam gibi döneriz o zaman aradığını söylerim."
"Gülin abla neden hastanedesiniz... Onun nesi var?"
Kaşlarımı çatarak koltuğa oturdum. Detaylıca düşününce nedenini bulmak zor değildi. Acı çekiyordu ve doğru düzgün yemek yemiyordu. Kimsenin kimseyi bu duruma getirmeye hakkı yoktu.
"Doktor saatlerdir aç olduğunu söyledi. Bir de biliyorsun o çok hassastır ve bugünlerde de bir derdi var gibiydi. Sordum ama söylemedi. Sana bir şeyler anlattı mı? Gördüğüme göre yakın arkadaşsınız."
Tabi ki bir şey söylemeyecektim. O suskun bir kızdı ailesiyle bu konuları paylaştığını düşünmüyordum.
"Öyleyiz tabi. Ama hayır bana bir şey söylemedi."
"Peki canım. Kendine iyi bak öptüm. Görüşürüz."
"Görüşürüz abla."
Acilen yanına gitmeliydim. Selim'i arayıp durumu bildirdim bana beklememi söyleyip yola çıkmıştı.
Yaklaşık yarım saat sonra Selim tekrar aramıştı. Aşağı inmemi söyleyince çantamı alarak çabucak aşağı inip arabaya bindim. Kısa bir yolculuktan sonra varmıştık bile hastaneye.
Kapıyı açacakken Selim kolumu tuttu.
"Hastanede çok kalmak yok. Hele ayakta durmak hiç yok. 5-10 dakika görüp geleceksin. Akşam oraya gittiğimizde uzun kalırsın tamam mıdır? Ve benim de geçmiş olsun dileklerimi ilet. Şuan belki müsait bir halde değildir ben gelmemeyim."
