Historia pewnego kwiatu, który pokochał słońce

Rozdział 5.

Z miłości Astrajosa powstały Wichury,

Wściekły Boreas, Zefir rozweselający

Notos: to synowie Eos kochającej,

Co i gwiazdę Poranną zrodziła i bóstwo

Wiosny, i innych niebo wieńczących gwiazd mnóstwo.

Przemiany, Owidiusz

Łagodny, zachodni wiaterek muskał moje nagie ramiona. Leżałem wyciągnięty pod drzewem i z coraz większym zniecierpliwieniem wpatrywałem się w niebo. Dzisiaj był pierwszy dzień wiosny, w Atenach za niedługo zaczną obchodzić Wielkie Dionizje. Oznaczało to również, że wszystkie wiatry zamienią się swoimi stanowiskami.

Czekałem na Zefira od rana. Zazwyczaj zjawiał się przed południem, dlatego nie wziąłem ze sobą żadnego śniadania. Teraz mój brzuch wygrywał marsze wojenne, a ja starałem się usilnie ignorować głód.

– Czy mi się zdaje, czy w końcu zacząłeś się golić? – dobiegł mnie dramatycznie zaskoczony głos. – O Zeusie, w dodatku chyba otarłeś się na brodzie!

Wydałem z siebie okrzyk oburzenia i zadarłem głowę do góry. Zefir przykucnął na jednej z gałęzi, a jego zielonkawe skrzydła przypominały teraz sieć utkaną przez pająki.

– Nie mogłeś się powstrzymać, prawda? – burknąłem, zakładając ręce. – Jestem wadliwym egzemplarzem, takim nie wyrasta broda – dodałem z ironią.

Odruchowo dotknąłem miejsca, o którym mówił Zefir. To, gdzie ciepłe palce boga słońca musnęły moją skórę. Minęły prawie dwa dni, a nikły ślad wciąż się utrzymywał.

– Racja, zapomniałem – przyjaciel zleciał na korzeń obok mnie. – Nie było mnie prawie pół roku. Właśnie, nie uwierzysz, co takiego obiło mi się o uszy. Podobno wielki król Amyklas zawojował parkiet!

Nie mogłem się powstrzymać, by nie parsknąć śmiechem.

– To szczera prawda – odparłem. – Następnego dnia nie pokazywał się nikomu na oczy.

Zefir zachichotał. Momentami przypominał mi chochlika i za każdym razem, gdy o tym wspominałem, moimi włosami targał wściekły, zachodni wiatr.

– Co to za przyjęcie mnie ominęło?

Cudem się nie zaczerwieniłem.

– Najpierw ty zanudź mnie swoimi podróżami, potem ja opiszę tobie, co działo się tutaj – zaproponowałem, licząc, że w tym czasie jakoś sobie to wszystko poukładam.

Opowiedział mi więc o wyprawach, nieustannie narzekając na swojego brata Boreasa i jego temperament. A kiedy skończył, ja możliwie jak najbardziej szczegółowo przybliżyłem mu przyjęcie, które niedawno się odbyło. Pomijając, oczywiście, swoje własne odczucia wobec gościa.

– A więc Apollo – mruknął z niechęcią. – I tak po prostu cię napadł?

– Nie nazwałbym tego napaścią – zaoponowałem. – W zasadzie wydawał się miły.

Trafniej byłoby powiedzieć, że nie wiedziałem, co o nim myśleć. Nie miałem pojęcia, jak wyglądały relacje między bogami, a i świat poza pałacem był mi raczej obcy, więc bezpośredniość Apollina najzwyczajniej mnie krępowała.

Mój przyjaciel potrząsnął głową. Dawno nie widziałem go tak poważnego.

– On nie jest miły. W żadnym stopniu. Gdzie się zjawia, zawsze wybucha jakiś konflikt albo dochodzi do tragedii. Czasami nazywamy go dzieckiem Chaosu.