SERİ KATİL

4.Bölüm⚡Karar⚡

Televizyonda gördüğüm haberle birlikte oturduğum yerden kalkmıştım.Ekranda,elinde benim resmimi tutarak ağlayan annem benim kayıp olduğumu söylüyordu.Perişan olmuştu.Benim gibi.Gözlerimden akan yaşı durduramazken ekrandan annem alındı ve kamp alanı gösterilmeye başlandı.Arkada konuşan sonucu yaşanan olayları kendince anlatırken ben duyma yetimi kaybetmiştim.O cesetler tekrar gözümün önüne canlandığında dizlerimin bağı çözülmüştü ve kendimi yerde bulmuştum.

O kadar suçsuz insan öldürüldüğü gibi onları öldüren seri katille birlikte kalan bendim.Bana bu güne kadar hiçbir şey yapmamıştı.Fiziksel bir acı çektirmemişti.Ama ruhsal acılarım yerine fiziksel olanları tercih ederdim.Şuanki acım tek taraflı da değildi.Benimle birlikte hayatımdaki herkesin üzgün olduğunu tahmin etmesi zor değildi.

Yıkıldığım yerde ne kadar ağlamıştım bilmiyorum ama haberler çoktan bitmiş hatta gece yarısına bile ulaşmıştık.Hıçkırıklarım iç çekişlere dönsede gözyaşlarım durmuyordu.

-Ağlamayı kes artık Vera.Bu hiçbir şeyi değiştirmeyecek.

Sesiyle birlikte gözlerimi halıdan ayırıp ona çevirdim.Kendinden emin gözlerine,nefretle bakmaktan başka yapacak bir şeyim yoktu.Belki yalvarabilirdim ama bu onun taş kalbine ne kadar işlerdi bilmiyordum.Koltuktan destek alarak oturduğum yerden ayaklandım.

Destek aldığım koltuğa oturduğumda gözlerini benden ayırmayan Barsa bende karşılık vermeye başladım.Onu yaralayıp burdan kaçabilirdim.Sonuç olarak oda insandı.Ölümsüz değildi ya.Gözlerim o kadar ağlamanın ardından uyku için yalvarsada uyumayacaktım.Bir gece daha bir katille aynı yerde kendimi serbest bırakmayacaktım...

🌪

Gözlerimi araladığımda onların acısıyla ellerimi gözlerime götürüp ovdum.Daha sonra etrafıma baktığımda Barsın odada olmadığını fark etmiştim.Uyuykaldığım için kendime binlerce kez söverek ayağa kalktım.Sakin olmalıydım.Beni bulacaklardı.Haberlerde bile ben vardım ve aranıyordum.Bu adam beni nereye kadar saklayabilir ki? Onun suyuna gitmekten başka yapacak bir şeyim yoktu.

Tuvalete gittikten sonra mutfağa girdim.Sandviç hazırlamış olan Bars beni görünce onu elime tutuşturup" Yersin" deyip mutfaktan çıktı.Elimdekiyle birkaç saniye kalsamda daha sonra oturup yemeye başladım.Zorlada olsa boğazımdan birkaç şey geçirebilmiştim.Tekrar oturma odasına tüm sakinliğimle geçtiğimde kapalı olan televizyonu açmak yerine pencerenin önüne geçmeye karar vermiştim.

Birkaç dakika orada boş boş dikilmiştim ki tanıdık bir köpeğin eve doğru koştuğunu fark etmemle ellerim cama yapışmıştı.Onun ardından koşarak gelen kişi üniversitede çokta yakın olmasakta arkadaşlık ettiğim Emreydi.

Emre köpeğinin yanına gelip başını sevmeye başladığında sırtı bana dönüktü.Ellerimi hızla yumruk yapıp cama vurmaya başladım.Bağırıp Barsı yanıma getirmek istemiyordum.Zaten ev ses yalıtımlıydı da.Ses çıkarmamaya çalışıp yumruklarımı sertçe cama indirmeye devam ettiğimde Emre ayağa kalkmıştı.Arkama kısa bir süre bakıp Barsın olmadığından emin olduktan sonra yaşla dolu gözlerimi Emreye cevirip bu tarafa bakmasını beklemeye başladım.

Ellerim hırsla cama vurmaya devam ederken onun haberleri görmesini dilemeye başlamıştım.Bu tarafa döneceği sıra belimden tutulup hızla geri çekildiğimde kendimi yerde Barsın üstünde bulmuştum.Buna odaklanmayıp üstünden kalmaya çalışsamda beni sıkıca tutmasından dolayı kalkamamıştım.Emre gitmeden beni fark etmeliydi.

-Eğer kıpırdanmaya devam edersen Vera sana yemin ederim ki o dışarıdaki piçi gözlerinin önünde öldürürüm.

Çırpınışlarım dedikleriyle aniden son bulduğunda gözlerimden yaşlar hızla boşalmaya başlamıştı.Dediğini yapardı ve ben bunuda kaldırabilir miydim bilmiyordum.Üstelik şuan maskesiyle dipdibeydim ve gözleri benim için çok yakındı.Onun etrafına dökülen saçlarımı umursamadan konuşmaya başladım.