Korkak bir ruhta kaç insan yaşar bilirim. Sorular geri döner sana cevapladığın sürece aslı astarı olmayan düşüncelere saparsın. Miona bir kurguda mı yaşıyoruz? Bizi bir yola koymuşlar ne yapsak bilemeyiz. Bir elimde elin sağımda üstü çizilmiş balonlar ve çocukluk hatıralarımız. Solunda ise kaydıraklar, yaşadığımız her anın bir sebebi var.
Parmaklarında yer çekimi içiyor geceyi. Arşa çıkarken istediğimiz şeyler kararınca olmuyor. Ruhumuzun gezegen sefaları çektiğimiz ve çekeceğimiz ne varsa. Biter gider bilincine ayak uydururken.
Sallan, deprem olsun. Yıkılsın yer gök. Gök de yıkılsın, bulutlar aşağı düşsün. Parmaklarında yer çekimi var Miona. Helyumlu balonları aşağı çeker onlar da meydan okuyamıyor parmaklarına, üfle ve sönsün. Bir rüzgarına bakar. Üfle ve yok olsun tüm sanrılar. Üfle ve yok olsun tüm sancılar.
Dokun dibe vuralım. Bu bir deniz değil lakin. Beton, kiremit... Binaya ait ne varsa. Binalar gezegen, parmak uçların da yer çekimi. Sen nasıl bir şeysin? Aşamıyorum Miona.
Miona'dan sevgiler ve çiçek gibi geceler.
