Sen bir çiçeksin ve ben seni gözlerime ektim, büyü diye gözyaşları diktim satırlarına. Ve büyüdün sen ellerimde değil gözlerimde büyüdün. Büyüdün, büyüdükçe küçüldüm, küçüldükçe küçüldüm, yok olmama az kaldı Miona. Ama olmak istemiyorum çünkü ben yok olursam sen de yok olacaksın. Sen benim içimsin, gerçek değil, hayal... Sayıklıyorum 1..3..4 ikisi yok 2 yok 2 olmamalı. İkisi bir, ikide bir, iki, ikimiz... yok. Bir var, bir sen, bir ben, ikimiz yok. Neden çiçeklerinde ikiye yer yok? Ve ben bu yüzden sana hiç gece 2 de yazamadım ama sen sonbahar da bile büyümeye devam ettin. Konu sen olunca sözün bittiği yer hiç olmadı satırlarımda her cümle yeniden doğdu ve sen tüm cümlelerimin annesi oldun. Geç oldu Miona uyu şimdi uyu ki çiçeğim büyüsün. Uyu ki gözlerim huzur bulsun. Uyu ki saat 2 olmasın. 1..3..4...
