«មើលឲ្យចំភ្នែកយើងហើយនិយាយថាឯងមិនស្រឡាញ់យើង យើងនឹងដើរចេញ»
«ខ្ញុំ...»ជុងគុកខាំមាត់ឆ្លើយមិនចេញ គេងើបមុខយឺតៗមើលថេយ៉ុង។
«អឹម!!!»ថេយ៉ុង ទ្រចង្កាគេឡើងទម្លាក់បបូរមាត់ជាប់គ្នា ជុងគុកលើកដៃអោប.កគេយឺតៗមិនប្រកែក មិនរើបម្រាស់ ស្របតាមការដឹកនាំរបស់ថេយ៉ុងគ្រប់យ៉ាង។
ជុងគុកដើរថយក្រោយយឺតៗរហូតខ្លួនអង្គុយលើពូក ថេយ៉ុងថើបបង្អូសទៅកញ្ចឹង.ករបស់គេហើយដៃទាញខ្សែរចងអាវរបស់ជុងគុកចេញ។
«អឺស!»ថេយ៉ុងរុញជុងគុកឲ្យដេកមុននឹងទ្រោបពីលើ ជុងគុកលើកដៃប្រលេះឡេវអាវរបស់ថេយ៉ុងចេញម្តងមួយ ដៃស្រឡូនអង្អែលទ្រូងហាប់ណែនអូសទៅក្រោមក្បាលពោះពោពេញដោយសាច់ដុំកង់ៗថ្នមៗផ្តល់ភាពស្រើបស្រាលកាន់តែខ្លាំងដល់រាងកាយរបស់ថេយ៉ុង។
«កុំដៃដល់ពេល»ថេយ៉ុងខ្សឹបដាក់ត្រចៀកជុងគុកពេលដៃគេចេះតែរេរាទាបទៅៗបម្រុងនឹងចុះក្រោមទៀត ធ្វើឯឲ្យជុងគុកងាកមុខចេញដោយការអៀន។
«លោកម្ចាស់កុំធ្វើបាបខ្ញុំ អា៎»ជុងគុក ថ្ងួចថ្ងូមិនសុខចិត្តពេលថេយ៉ុងកាន់ភាពរឹងមាំត្រដុសនឹងខ្លួនតែមិនព្រមដាក់ចូលធ្វើឲ្យគេពិបាកក្នុងខ្លួន។
«យើងបានធ្វើអី?»ថេយ៉ុង ញញឹមសមចិត្តដាក់អ្នកដេកក្រោមទ្រូងដោយបេះដូងរីកមាឌ។
«លោកម្ចាស់...»ជុងគុក ហើបខ្នងពើងទ្រូងទៅរកថេយ៉ុង ដៃអង្អែលខ្នងក្រាស់ពេលបានរបស់ដែលត្រូវការ ផ្តល់ក្តីសុខអោយគ្នាពេញមួយយប់ដោយគ្មានការជំទាស់រឺប្រកែកដូចលើកដំបូង។
4:30AM
ថេយ៉ុងភ្ញាក់តែម្នាក់ឯងតែមិនងើបនៅដេកអោបអ្នកក្នុងរង្វង់ដៃសិន សម្លឹងមើលមុខតូចច្រមិចនោះយ៉ាងយូរនៅតែមិនធុញទ្រាន់ មើលពីខាងណាក៏ស្អាតមិនយល់សោះថាខ្លួនឯងលង់នឹងក្មេងនេះដល់ម្លឹង?
«ខ្សឺតៗ...»ថេយ៉ុងទ្រាំខ្នាញ់មិនបានថើបមុខអ្នកកំពុងដេក
ខ្សឺតៗពេញផ្ទៃមុខ
«លោកម្ចាស់»ជុងគុក យកដៃរុញមុខគេចេញ តែថេយ៉ុងចាប់ដៃគេថើបទៀត។
«លោកម្ចាស់ឈប់លេងទៅ»ជុងគុកបើកភ្នែកឡើងមើលអ្នកដេកពីលើខ្លួន។
«មុខឯងស្អាតពេក ចង់តែថើប»ថេយ៉ុងនិយាយត្រង់ៗមិនចេះបត់បែន ធ្វើឲ្យជុងគុកអៀនតែម្តង។
«មាត់នេះពូកែណាស់»ជុងគុកយកដៃចុចមាត់របស់ថេយ៉ុង។
«យើងនិយាយមែន»ថេយ៉ុង អោនថើបស្មារបស់ជុងគុកទៅមក។
«បានហើយឈប់ថើបទៅ ថើបអីថើបម្លឹងៗ»ជុងគុក រុញស្មាថេយ៉ុងចេញ។
«មកពីស្រឡាញ់បានថើប»ថេយ៉ុង ច្រត់ដៃនឹងពូកសម្លឹងមើលជុងគុក
«មាត់នេះញុំស្ករប៉ុន្មានគីឡូបានជាផ្អែមរលួយម្លេះ»ជុងគុក សើច
នឹងសម្តីផ្អែមៗរបស់គេ មិនទម្លាប់សោះរាល់ដងធ្វើតែមុខងាប់និយាយកំបុតៗ បែរជាមកផ្អែមរលួយ។
«បានយើងនិយាយមិនល្អឬ?»
«ល្អហើយៗ ប៉ុន្តែលោកម្ចាស់គួរតែទៅវិញហើយ»ជុងគុក ដេញគេទៅវិញព្រោះមិនចឹងមានរឿងមិនខាន។
«ដេញយើងធ្វើអី?»ថេយ៉ុង ជ្រួញចិញ្ចើម
«ទៅវិញទៅបងស្រីរកលោកម្ចាស់មិនឃើញគិតយ៉ាងមិច»ជុងគុកយកដៃទប់ទ្រូងថេយ៉ុងពេលគេទាញចង្កេះទៅអោប។
«យើងទៅក៏បាន»ថេយ៉ុង ឆ្លើយទាំងមិនចង់គេផ្តិតបបូរមាត់លើថ្ងាសជុងគុកបន្តិចទើបងើបរើសខោអាវស្លៀកវិញ។
«យើងទៅពិតមែនហើយ»ថេយ៉ុងងាកមើលជុងគុកដែលដេកក្តោបភួយលើគ្រែ។
«ទៅៗនៅអាលោះអាល័យស្អីម្លឹងទេ?»ជុងគុក សើចនឹងថេយ៉ុងធ្វើដូចលែងបានជួបគ្នាទៀតចឹង។
ថេយ៉ុងញញឹមជាប់មាត់ពេលដើរទៅបន្ទប់គេចាក់សោចូលទៅថ្នមៗថាកុំឲ្យគីរេនដឹងតែទៅដល់នាងអង្គុយមើលមកគេបាត់ទៅហើយ។
«លោកម្ចាស់ បងទើបមកពីណា?» គីរេន អង្គុយលើគ្រែទឹកមុខ ងឿងឆ្ងល់សួរថេយ៉ុង។
«បងទើបមកពីដើរលេងខាងក្រៅព្រោះភ្ញាក់លឿន ចុះអូនហេតុអីងើបលឿនម្លេះ?»ថេយ៉ុងតបដោយត្រជាក់ចិត្ត មិនភ័យ
មិនមានពិរុទ្ធ គេពូកែកុហកណាស់។
«អូនប៉ះគ្រែទំនេរក៏ភ្ញាក់តែម្តងទៀត ទើបមិញដែរ» គីរេនញញឹមងើបដែរទៅជិតថេយ៉ុងជញ្អើតជើងប្រុងថើបគេប៉ុន្តែគេងាកមុខចេញ។
«សុំទោស បងស្អិតខ្លួនចង់ងូតទឹក»ថេយ៉ុងទាញដៃនាងចេញ
រួចដើរទៅបន្ទប់ទឹកបាត់ ។
គីរេនឈរមើលខ្នងគេពីក្រោយរហូតបាត់ស្រមោលមុនននឹងញោចស្នាមញញឹមមិនដឹងរឿងឡើង។
To be continued
YOU ARE READING
Flame🔥
Fanfiction«មិនថាឯងមានហេតុផលអីក៏ដោយ ក៏ឯងនៅតែជាមនុស្សរបស់យើង ហើយយើងមិនដោះលែងឯងឡើយ» គីម ថេយ៉ុង «បើឯងគិតថាធ្វើខុស ហើយចង់សងគុណខ្ញុំវិញឯងធ្វើរឿងមួយអោយខ្ញុំទៅ....សម្លាប់គេចោល» ផាក គីរេន «ខ្ញុំមិនអាចកុហកខ្លួនឯងឡើយ ខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់លោកម្ចាស់ តែខ្ញុំក៏មិនអាចរមិលគុណនឹងប...
