Vaughn

XIX

Grace

Nie byłam osobą wierzącą, ale w tej chwili chciałam wzywać Boga.

Klęczałam na trawie. Obok mnie klęczał Vaughn, obejmując moje rozdygotane ciało. Coś do mnie mówił, ale byłam w takim szoku, że żadne słowa mężczyzny do mnie nie docierały.

Vaughn miał cholerną rację, kiedy prosił, abym się nie przestraszyła. To, co nas otaczało, wyglądało jak wyjęte żywcem z jakiegoś filmu.

Wokół domu, w którym się znalazłam, znajdował się wysoki na kilka metrów mur. Na samej górze znajdowały się druty wysokiego napięcia. Wyglądało to jak zabrane z więzienia. Jakby Vaughn celowo chciał zamknąć się w czymś na rodzaj pierdla, aby przypominało mu to, jakim skurwielem był.

W ceglany mur wmontowana była wysoka brama, przez którą najwyraźniej dostawano się na teren posiadłości. To jednak było nic w porównaniu z tym, co zobaczyłam dalej.

Na podwórzu znajdowało się kilku uzbrojonych strażników, którzy w niczym nie przypominali strażników więziennych. Mieli przewieszone karabiny przez pierś, a do paska doczepione pistolety i połyskujące noże. Mimo, że było ciemno, widziałam ich dokładnie przez wysokie lampy ustawione w rogach prostokątnej posiadłości.

Krzyczałam, zanosząc się szlochem. Chciałam wstać, ale byłam tak rozdygotana, że nie mogłabym zrobić nawet tego. Z wielką niechęcią poddałam się Vaughnowi, opierając cały ciężar ciała na jego piersi.

- Spokojnie, kotku - wyszeptał, gładząc mnie z czułością po głowie. - To dla naszego bezpieczeństwa. Nikt nas tutaj nie znajdzie, rozumiesz? Nie mógłbym ryzykować, kochanie. Nie bój się. Żaden z tych mężczyzn nawet cię nie dotknie. Nikt nie ma do ciebie prawa oprócz mnie, jasne?

Głos mężczyzny był spokojny i opanowany, ale gdy opierałam policzek o jego pierś czułam wyraźnie, jak szybko i nerwowo biło jego rozszalałe serce.

- Nienawidzę cię! - krzyknęłam, starając się szarpać w jego objęciach.

- Nie rób tak, skarbie. Zmęczysz się. Jestem przy tobie, Gracey. Jestem tu z tobą.

Łkałam boleśnie, wbijając palce w jego ciało. Chciałam zadać mu choć trochę bólu.

- Vaughn?

Odwróciłam się na dźwięk męskiego głosu. Przez załzawione oczy zobaczyłam sylwetki dwóch mężczyzn. Jeden z nich był muskularnym blondynem, a drugi... Wyglądał zupełnie jak Vaughn.

- To mój brat, kochanie - wyjaśnił spokojnie Vaughn, przez cały czas kołysząc mnie w ramionach. - Pomógł mi ciebie porwać. Ma na imię Knight. Obok stoi Ryan. To przyjaciel mojego brata. Również pomógł w porwaniu.

Patrzyłam się z litością na dwóch nieznajomych. Tajemniczy brat Vaughna, o którego istnieniu nie miałam pojęcia, podszedł dwa kroki bliżej i ukucnął przede mną.

Wyglądał jak starsza kopia mojego porywacza. Miał gęste ciemne włosy i lekki zarost na twarzy. Vaughn miał bardziej surową urodę, kiedy jego brat wydawał się być na pierwszy rzut oka spokojny i uprzejmy.

- Przykro mi, że poznajemy się w takich okolicznościach, Grace - rzekł Knight, uśmiechając się do mnie ze smutkiem. - Vaughn wiele mi o tobie pisał w listach. Wybacz, że wziąłem udział w porwaniu ciebie, ale chciałem jak najlepiej dla mojego brata. Wiem, że niczemu nie zawiniłaś i znalazłaś się w tak okropnym położeniu, ale wiedz proszę, że nic ci tutaj nie grozi.

- Knight ma rację - dodał Vaughn, gładząc mnie kojąco po plecach. - Nikt cię tutaj nie skrzywdzi, gwiazdeczko. Wiem, że przyzwyczajenie się do nowego życia zajmie ci chwilę, ale postaraj się ulec. Dla dobra wszystkich, Gracey. Zrób to przede wszystkim dla siebie.