Kacper był bardzo niespokojny. Martwiłam się o niego. Bał się, że nie będzie mógł samodzielnie stanąć na nogi. Klub zapewnił mu przeniesienie do prywatnej kliniki ,by nie był narażony na zachorowanie przez panującą obecnie sytuację. Szczerze powiedziawszy byłam zaskoczona warunkami tam panującymi. Nie wiem czy można było to nazywać salą szpitalną . Bardziej przypominało to duży pokój z własną łazienką. Od teraz mogłam więc cały czas być przy Kacprze . Nie było nawet problemu z tym ,żeby Milo był z nami. Pierwsza możliwość wyjścia na spacer z moim ukochanym nie obyła się bez frustracji. Wózek był dla niego jak róża która wbija swoje kolce gdy ktoś próbuje ją zerwać. Choć było widać w jego oczach malutkie iskierki, gdy Milo biegał w okół niego i prosił o uwagę. Kacper z dnia na dzień odzyskiwał siły po wypadku i mógł zacząć rehabilitację. Dzieciaki również nie zapomniały o swoim trenerze . Dzisiaj dostaliśmy filmik w którym chłopcy każdy ze swojego domu nagrał krótką wiadomość ze słowami wsparcia dla Kacpra. Widziałam, że w jego oku zakręciła się łza. Postanowił, że sam nagra dla nich kilka słów. Zaczął od podziękowania za wszystkie ich słowa bo pomagają mu gdy ma gorsze chwile. Powiedział również,że nie zamierza sie poddawać i jeszcze troche a spotkają sie wszyscy razem na boisku. Zauważyłam zmianę w jego zachowaniu. Tak jakby dodatkową motywację. Ja również starałam się motywować Kacpra jak najlepiej potrafiłam. Przypominałam mu również o naszym synku , który rósł pod moim sercem. Za każdym razem jak o tym wspominałam na jego twarzy pojawiał sie uśmiech. Cieszyłam się na ten widok. A ten tak bardzo mnie rozczulał.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Tak nasz kochany Milo śpi przytulony do mnie. Bardzo lubi tulić sie do mojego brzucha. Kacper zaczął rehabilitacje. Widziałam jaki trud mu to sprawia a zarazem jak dobrze to na niego wpływa. Ducha walki nie można mu odebrać. Starał się i z dnia na dzień było coraz lepiej. Dziś, po 2 tygodniach spędzonych w szpitalu, w końcu możemy wrócić do domu.
