Gözlerimi açtığımda merdivenlerden çıkıyorduk. Başımı hafif yukarı kaldırıp ona baktım. Hiçte yorulmuş veya taşımak istemiyormuş gibi değildi. Hem de sırf ben asansöre binmediğim için merdivenlerden çıkması tebessüm ettiriyordu.
"Ben yürüyebilirim." gözlerini bana çevirdi.
"Senin ağırlığın kollarımda değil sol yanımda." o ne demekti? Benim ne anlamam gerekiyordu?
"Ben-ben anlamadım." bir şey söylemedi. Ben de yüzünü izledim sadece. Odanın kapısını açtıktan sonra benim odamın da kapısını açtı. Dikkatlice yatağın üzerine bıraktıktan sonra uzaklaşmadan gözlerime baktı.
"Kalp ağrısı kolay kolay geçmiyor derler." burnumun üzerine minik bir öpücük kondurduktan sonra ellerini çekti ve sırtını dikleştirdi. Bu nedenle benim ellerimde boynundan düşmüştü. Bir şey söylemeden gitti. Elimle gözlerimi kapatıp oflarken aklıma gelen yemek teklifiyle ellerimi çekip gözlerimi büyüttüm.
"Hazırlanmam lazım. Ne giyicem ben?" dolabın önüne geçtim.
"Hiçbir şeyim yok. Ben napıcam?" odaya giren Melis'e baktım.
"Yardımına ihtiyacım var."
"Noluyor?" kollarını tutup dolabın önüne geldim.
"Ben yemeğe gidicem ama güzel olmalıyım. Ama giyicek bir şeyim yok."
"Oo Mira Karahanlı'ya bak sen. Kimleymiş bu yemek?"
"Şey işte, şeyle ya Berk'le." çığlık atıp bana sarıldı.
"Bağırma salak." beni kenara fırlatınca yere düştüm.
"Yuh gel tepin bi de." yataktan destek alarak kalktım.
"Bak bu nasıl?"
"Tuvalet giyiyim istersen."
"Off bu olmaz. Bu da olmaz."
"Ya boşver tamam ben akşam bakarım. Şimdi duşa giricem. Sen de topla burayı." ayakkabılarımı çıkarıp duşa girdim.
🚿🚿🚿
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Melis hemen banyoya girerken saçlarımı örmeye çalıştım. Bir de yapabilsem keşke.
