This Time

Epilogue

Marga's POV

* 5 years later *

"Zild Anderson napaka tagal mo anak." saway ko sa anak ko na nilalaro parin ang mga damit na inihanda ko para sa kanya.

"Daddy is waiting for us na." oo, nagbunga ang pagmamahalan namin ni Zander. Ang masama pa, hindi ako pinanagutan. Char!

"Mommy, does Daddy know na I'm your little angel." biglang sambit ng anak ko habang hawa hawak ang litrato ni Zander na naka display sa sala.

"Yes anak, Daddy knows you're my little angel. Kaya hurry up at magbihis ka na dahil Daddy is waiting for us." I patted his head and he immediately ran sa loob ng kwarto upang mag-bihis.

Zild, my son looks very much alike kay Zander. Ni wala atang bakas ng lahi ko eh. Mula sa mata hanggang sa labi, kuhang kuha kay Zander. And each day na makikita ko ang anak ko, it always reminds me of him.

"Mommy, ready na po ako." si Zild habang nakatayo sa hagdanan dala dala ang litrato ng kanyang ama. I just smiled and carried him papunta sa kotse. The sky is so bright, pero hindi mainit. Hindi ko alam kung pakana to ni Zander at malakas s'ya sa langit dahil sa limang taon kong pagdalaw sa puntod n'ya, laging ganito ang panahon.

Nilagay ko na ang seatbelt ng anak ko at saka ko pinaandar ang kotse ko. Dati lang I have someone who drives me kung saan man magpunta, pero wala eh. Ganon siguro talaga.

"Mommy, is Yerim and Felix coming?" he waited for my reply so I nodded and he continued playing with his toys. He's referring to Irene and Lance's twins. Akalain mo nga naman, kaya pala matagal silang nawala kase bumubuo na ng pamilya. After Zander's death they showed up and Lance and I already talked about everything kaya it's fine for me.

Halos magkaka-edad lang ang anak naming dalawa. At buti nalang hindi kamukha ni Lance ang mga bata. Yerim looks exactly like Irene, habang si Felix naman ay may nakuha kay Lance na kahit konti at obvious naman na mas gwapo ito kaysa sa ama n'ya.

Ewan ko ba dito sa anak ko, bakit walang nakuhang ni isa sa akin. Mula sa ugali hanggang sa panlabas Zander na Zander.

Hindi ko alam kung bakit, pero everything I see reminds me of him. Hindi ako malungkot. I just feel... empty. I still can't erase the fact na if he managed to stay alive baka masaya kami ngayon.

Pero, the moment before he died, sa tono ng pananalita n'ya alam kong nahihirapan na s'ya. Alam kong gustong gusto n'ya pang kumapit pero universe na ang ayaw.

I still remember your voice everytime. Kahit saan ako pumunta, mga paalala mo ang tumatakbo sa isip ko. Mga payo mo na nakapagpapagaan ng loob ko.

Kahit walang naniniwala na nakausap kita that night, alam kong ikaw yun Zander. Kahit na sinasabi nilang 10 minutes ka ng walang heartbeat, alam kong ikaw yung humahaplos sa kamay ko Zander. Alam kong ikaw yun mokong ka, at nagpapasalamat ako sayo dahil kahit sa huling pagkakataon, you didn't left me hanging. Indeed you're the best boy.

Maluwang ang kalsada dito sa Tagaytay kaya mabilis kaming nakarating sa cemetery kung saan nakalagay ang mga abo ni Zander. His ashes are divided. Some are taken back to Korea dala ni Mama at Lolo. Ang iba ay naiwan dito sa Tagaytay, at may naiwan sa akin na kaunti na nakalagay sa necklace ko. Suot suot ko rin ang unang unang bracelet na bigay sa akin ni Zander noong umamin s'ya sa akin. Hays. I miss those days. Those are indeed good memories.

I can't say na I want those moments back dahil I'm really happy with my son Zild now. He makes me happy no one ever did. He's now my reason to strive harder at life.

I looked at my son who's holding his Daddy's picture and I can't help myself to tear up. It's just sad that he never get a chance to meet his Dad but only in pictures and videos saved into my phone.