KARA İKİLEM # YANILGI SERİSİ 1

BÖLÜM 10

                      Keyifli okumalar...

Çizgi halini almış dudaklarından dökülen hissiz,vurgusuz ve tek düze bir tonda söylediği sözcüklerin ne anlama geldiğini kavramakta zorlanıyordum.

- Kuralları değiştirmeye-
İki kelimelik ,bu ardında birçok şey ifade eden cümle niteliğindeki harfler , kulağa hiç de söylendiği kadar basit gelmiyordu.
Karan'ın ağzından gelişi güzel çıkan sözlerin ardından temkinli bir korku ve peşinde getirdiği endişe yüreğime çöreklenmeye başlamışken başım önümde yerimde put gibi oturmaktan başka bir şey yapamıyordum.

Tanıdığımı sandığım ama aslında hakkında hiçbir şey bilmediğim bu okyanus bakışlı adam ,Hızlı ve Öfkeli filmi çekiyormuşcasına arabayı altımızda gümbürdetirken ne yapacağımı bilmemenin kafa karışıklığını yaşıyordum sessizce.

Kural demişti değil mi ? Zihnim delicesine bir aksiyon filmi içinde cirit atıyormuş gibi ordan oraya savrulurken doğru gelecek cevaplar aradım kendi kendime.

Kurallar?Hangi kurallar?Kimin kuralları?
Hem ne kuralı?Allah aşkına bizim kurallarımız mı vardı da değiştiriyorduk!
Ne demek ki bu?

Abimle mi ilgili yoksa?Bu yüzden miydi bunlar....Yerimi ve haddimi bilmemi mi söyleyecekti yoksa birazdan ?

Sanki derin ve karmakarışık bir girdabın ortasında kalmış gibiydim.Zihnimde dönüp duran sorulara aldığım tek cevap ise sessizlikti.Ölü ve bomboş bir sessizlik...

Sözlerine karşı edinmem gereken yanıtı bir türlü bulamıyordum ama nedense kaçınılması mümkün olmayan bir ultimatom gibi gelmeye başlamıştı artık gözüme.

"Ne kuralı?" arap saçı olan düşüncelerimin etkisiyle sesim fısıltı halinde ve bir o kadar da kısık çıkmıştı.Karan'ın duyup duymadığından emin bile değildim.
Toparlanmam gerektiğini ısrarla kendime hatırlatırken bir çaba yerimde dikleşip Karan'a döndüm.Tek eli direksiyonda,
kenarında minicik çizgilerin oluştuğu kısık gözleriyle tamamen yola odaklı ve otomatik pilota bağlamış gibi hız kesmeden sahil şeridi üzerinden devam ediyordu.Belki şimdi,bu denli korkutucu gözüktüğü sırada onunla konuşmamalı,önüme dönmeli ve sessizliğimi koruyup gideceğimiz yere saklamalıydım sorularımı ama duramazdım.

İstediğim cevapları almalıydım.Benden bunca zaman gizlenen gerçekler yüzünden zaten yeterince yara almıştım,yerine yenilerini eklemeye ise tahammülüm yoktu.Artık avanak ve her şeyden bi haber olan  olmayacaktım.

"Ne kuralı dedim!" Bu sefer tam da istediğim gibi kararlı ve güçlü çıkan sesimle küçük de olsa özgüvenim geri gelirken,Karan'ın milim kıpırdamayan sert çehresinde ve karanlığı hatırlatan saçlarında gezindi gözlerim gayr-i ihtiyari.

Bir zamanlar dokunup onları karıştırmaya bayıldığım bu simsiyah güzelliklerde...

Az önce belki duymamış olabilirdi ama şimdi beni bal gibi duyduğunu biliyordum ve bu gerçekten rahatsız edici olmaya başlamıştı.
Suskunluğu aramızdaki kavurucu öfkeyi daha da harlarken sinir harbi içinde beyaz bluzumun ucuyla oynamaya başladım.

"Niye susuyorsun?Konuşsana artık.Eşkiya gibi tutup kolumdan bindirdin zaten beni bu arabaya.
Kıstın gözlerini,astın suratını,oturdun koltuğuna bastın gidiyorsun.Derdin ne senin?Niye hala kurtulamıyorum senden? Nereye diyorum?Kuralları değiştirmeye diye saçma sapan şeyler söyleyip kapatıyorsun çeneni.Ne kuralından bahsediyorsun Allah aşkına! Söylesene!Kimin kuralları,neyin kuralları?Hem sen bana kural mural koyamazsın tamam mı !Buna hakkın bile yok!" nefes almadan tek bir seferde söylediklerimin ardından soluk alabilmek için dururken bakışlarım karşımda hala put gibi oturan Karan'daydı.
Tek bir kas dahi oynamaz mıydı,bunca sözün ardından bir insanda?
Ama oynamıyor arkadaş!Yok.Tık yok...