KARA İKİLEM # YANILGI SERİSİ 1

BÖLÜM 1

Herkese merhaba... 🖐
Wattpad de yayınladığım bu ilk hikaye benim için gerçekten çok önemli ve değerli.
Severek yazdığım,bu hikayeyi sizler de inşallah beğenirsiniz.İyi veya kötü bütün yorumlarınızı bekliyorum.
Uzun upuzun yorumlar bekliyorum 🤩
Dünyama gelen her biriniz şimdiden, Hoşgeldiniz ... 🖤

Keyifli okumalar 

YEDİ AY ÖNCE

Sevinçle aynadaki aksime baktım.Masmavi gözlerim heyecandan parıl parıl,
yanaklarımsa bu heyecanın verdiği gerginlikle pespembe olmuştu.Suratımda zaten doğal allık varken,makyajımı göz kalemi,maskara ve şeftali tonunda ki dudak parlatıcım ile tamamlayıverdim.Uzun kahverengi saçlarıma maşa yapıp,bukleleri ayırarak doğallık katmaya çalışmıştım.
Hazan bu akşam saçımı böyle yapmam konusunda ısrarcı olmuştu.
Mirza ile yemekte olmasalardı bana yardıma gelecekti ama ben hallederim deyip onu göndermiştim.

Berk'den sonra artık hayatını yaşaması gerekiyordu.Aradan geçen senelere rağmen hala olanları atlatabilmiş değildi.
Biliyordum.O pisliğin ardından yeterince içine kapanmıştı.
Mirza ise Hazan'a iyi gelecekti.İnanıyordum.

Son halime bakarken hoş göründüğüme karar verdim.Üstümdeki uzun kollu ince kumaştan deniz mavisi gömlekle altına giydiğim yüksek bel bej rengi pantolon uyumlu duruyordu.Aynı renk ayakkabılarla kıyafetimi tamamladım.Takı takmadığımı fark edince,bir iki de yüzük taktım.

Bugün abim ile Karan'ı tanıştıracaktım.İlk defa böyle bir şey yapıyordum.İlk defa abime erkek arkadaşımı tanıtacaktım.
İlk defa karşı karşıya geleceklerdi.
Birbirlerini sevip sevmeyeceklerini,anlaşıp anlaşamayacaklarını deli gibi merak ediyordum.
Elim ayağıma birbirine dolanmasa bari..

Dört aydır Karan ile birlikteydik.Hayatıma bir girmiş ama pir girmişti.İlk aşkım,ilk sevgilimdi.Gördüğüm ilk anda ona aşık olmuştum.Gözlerime bakan o okyanusları hatırlatan gözleriyle afallamış dakikalarca onu seyretmiş,o gözlere bakarak yaşamanın nasıl olacağını düşünmüştüm.
Onun yanında da en az abimin yanındaymış gibi güvende hissediyor,ona daha bir bağlanıyordum.

Beklemek daha da gerilmeme yol açarken abimin sorun çıkarmayacağını ümit ettim.
Zira onun fikirleri benim için önemliydi.
Ailem de sevdiğim tek insandı.Gerçi bazen inanılmaz derece de kıskanç olabiliyordu.
Umarım Karan'ı görünce de yine kıskançlığı kabarmazdı.

Aynada dalgın dalgın kıyafetime bakarken telefonumdan gelen sesle irkildim.
Şifonyerin üstündeki telefonumu alıp gizli numaradan gelen mesaja baktım.

"Haydarpaşa garı.Üçüncü peron,beşinci vagon.Gerçekleri görme zamanı geldi."

Ne anlama geldiğini bilmediğim mesaja kısa bir an bakakaldım.Kim bu Allah aşkına!
Kim bilir hangi sosyopat kendi eğlencesi için göndermişti.
Telefonu yatağın üzerine fırlatıp odadan çıkacaktım ki bir mesaj daha geldi.
Bıkkınlıkla yeniden telefonu alıp mesajı okudum.

'Yalan söylemiyorum.Bana inan.Oraya gittiğinde sana ne kadar büyük bir iyilik yaptığımı anlayacaksın.Hayatındaki iki önemli adam orada.Bir saatin var.Acele et."

Ellerim istemsizce titremeye başladığında,
boğazım kurumuştu.Karan ile abimi nereden biliyordu?Hem bu da neydi şimdi?Onları bu akşam tanıştıracaktım,gerçi onların bundan haberi yoktu ama ne fark eder ki ikisinin de şu anda buraya doğru gelmesi gerekiyordu.
Haydarpaşa da nereden çıktı?
Bu şakayı her kim yapıyorsa hiç komik değildi.
Her kimse şimdi ağzının payını verecektim.
Numarayı arayıp beklemeye başladım.Çalsa da açan yoktu bir saniye sonraysa suratıma kapandı.
Mesaj göndermeye cesaretin var ama telefonu açacak cesaretin yok demek !Kimsin sen?