KARA İKİLEM # YANILGI SERİSİ 1

BÖLÜM 12

                        Keyifli okumalar...

İçinde bulunduğum derin karanlıkta araba hızla yol almaya devam ederken korkudan kendi kendimi yiyordum geçen her saniyede ve ölme ihtimalimin belirsizliği içinde gidip geliyordum takıntılı bir deli gibi..

Ne zamandır yoldaydık bunu bile bilmiyordum.Bu işten nasıl yırtacağım ise ayrı bir soru işaretiydi kafamda.Bir şekilde paçayı sıyırıp kurtulmalıydım ama nasıl?Gerilen kemiklerimi esnetme niyetinde kıpırdandımsa da beceremeyip başarız oldum.Ellerimi gerçekten sıkı bağlamıştı.

Şerefsiz herif!

Dalgınlığımdan faydalanıp saniyeler içinde paket yapmıştı beni öylece.
Gelişine,hunharca vurduğum yumruklarım iri cüssesinde işe yaramamış,kaçınılmaz sonu değiştirememişti ne yazık ki.
Üstüne üstlük o uyuz Karan yüzünden bu haldeydim.Ona olan sinirim gözlerimi kör etmiş dikkatsiz ve tedbirsiz davranmama neden olmuştu.Şimdi ise nereye gittiğini bilmediğim arabada gerçekten kapana kısılmıştım.

Bütünüyle.....

Halbuki ne planlar kurmuştum.Arkada olmayacaktım artık.Arkada olmak kolaydı çünkü.Zor olan en önde olmak,karşına ne çıkacağını bilmeden cesaretli olup yürüyebilmekti.Yapmak istediğim de aynen buydu.Cesur olup,saklanan bilgiye ulaşmak...

Bu sefer gerçeği bulacağıma dair yüreğimde parıldayan ümidimle beraber kendimden emindim.Bulacak,çözecek ve her şeyi bitirecektim.Çevremi saran tüm kargaşayı...

Fakat buna karşılık yorgun ve bitiktim şimdi.Yoğun sisler içinde bir hayalet misali.
İleriye doğru atmak istediğim her adımın,
geriye atılan iki adımla sonuçlanması ve en kötüsü de bu durumun artık alışkanlık haline gelmesiydi.

Geriye döneceğini bildiğim adımlarımla ileriye atılıp tekrar ellerim boş dönüyordum.Sıkıntılı bir istikrar içinde...
Bir ileri,iki geri..

Belki de esas ikilemiydi bu hayatın.
Korku-gerilim filmi misali..
Bir şeylerin beklentisi içinde hazır ve heyecanla duruyor,sonra beklenti gerilime,gerilim ise adım adım korkuya dönüşürken hayal kırıklığı peşimden tenekeleriyle tangırdaya tangırdaya kovaladığında kaçmak hiç de kolay gözükmüyordu.

Düşüncelerim arasında dalmışken arabanın durduğunu belli eden ani sarsıntıyla toparlanmaya çalıştım dengesizce.
Korkunun ve endişenin yüreğimde genişlettiği belirsizlik duygusu hüküm sürerken,boğazımdaki yumruyu geçiremiyordum bir türlü.

Ne olacaktı şimdi?En önemlisi de nasıl kurtulacaktım ellerinden?Ayrıca beni kim, neden kaçırırdı ki? Daha kendim edinmek istediğim bilgilere sahip olamazken,bir başkasına nasıl yardım edecektim?
Cevapsız sorularımın ıssız çığlıkları arasında dışarıdan gelen sese kulak kesildim ister istemez.
Önce kapının sertçe kapanışı,sonraysa kalbimi ağzıma getiren her adım sesinde iliklerime kadar titriyor,kendimi engelleyemiyordum.Korkuyordum!
Ama korkamazdım.Korkmamalıydım!Korkmamam gerekiyordu.

Kafamdaki,görüşümü engelleyen şu torba çıksa belki de bu kadar korkmazdım.Kime karşı savaşacağımı bilir, belirsizliğin içinde çıldırmazdım.

Bu düşünceyle kafamı ileri geri sallayıp torbadan kurtulmaya çalıştım inatla.Sert hareketlerim biraz daha şiddetlendi ama üst üste denemelerim işe yaramadığı gibi popomun ağrısının yanında boynumun ağrısını da devreye sokmuştu.
Sıkıntıyla üflediğim nefesim keten olduğunu hissettiğim kumaş ile çarpışıp geri döndü suratıma bir tokat gibi.
Tam bu anda gürültüyle açılan kapı sesine dikkat kesiliverdim kıpırdamadan.
Bedenime çarpan rüzgarın serin hissinin yanında tek duyduğum sık ve homurtulu bir nefesti.