KARA İKİLEM # YANILGI SERİSİ 1

BÖLÜM 9

                         Keyifli okumalar...

Ne işin var burada?Niye buradasın?Niye böyle bakıyorsun?Niye karşıma çıkıyorsun ve niye hala sana bakıyorum? 

Kalbimin gürültüsünde yankılanıyordu sorular teker teker.Ne karar almıştım, hani dimdik ayakta duracaktım onun karşısında!

Sarsılmaz.Duvar gibi...

Sıklaşan nefesimi kontrol etmeye çalışırken okyanus gözleri uçsuz bucaksız bir derinliğin içine çeker gibiydi insanı.Belki de benim üzerimde böylesine etkiliydi bu bakışlar..Böylesine delici,böylesine yakan...
Kim bilir...

Her bir hücrem kavrulurken içimde,
ciğerlerim işlevini yerine getirmekte zorlandığından,derin bir titreme sardı bedenimi ağır ağır..

Sol kaşındaki dikişe kaydı gözlerim birden transından çıkarak, her şeyin başlangıcı olan o dikişe... Aramızdaki ateşi kor alevler içinde coşturup, yine aynı alevin içinde küle çeviren dikişe....
Topla kendini diye çığırırken mantığım ,
gözlerimi dikiş izinden uzaklaştırdım hiç bozuntuya vermeden ve ciddi,donuk bir ifadeye bürünmeye uğraştım binbir çabayla.

Ciğerlerimi sıkıştıran derin,okyanus diplerini andıran bakışlarında olmak istemiyordum artık.Sıcak nefesi tenimi ısıtırken şu anda.Fazla yakındık.Bu fazlaydı, yanaklarım kızarmıştı ve daha da kızarıyordu.

Aradan kaç dakika geçtiğinin ise farkında bile değildim.Onu itecek gücü kendimde bulduğumda bir adım da olsa gerilemesini sağladım neyse ki , bu hareketim ile gözlerinde gördüğümü sandığım ifade her neyse yerini donuk bir bakışa bıraktı o anda.Duygusuz...

Her zaman olduğu gibi.

Nefes alabilme,onun alanından uzaklaşma çabasıyla,titrek bacaklarıma bastırdığım ellerimle,onu ardımda bırakıp masama geçtim sakinleşebilme amacı içinde.

Normal davranmalıydım.Her şey geçmişte kaldı sonuçta.Ona artık benim için hiçbir şeysin diyebilmeli,un ufak olmuş hayatıma öyle ya da böyle devam ettiğimi göstermeliydim.Masadaki dosyaları dizme işini bıraktığım an,hangi ara yanıma geldiğini fark etmediğim Karan'a baktım boş boş.

Niye izliyorsun?Kulüpteki geceden sonra seni ilk defa bu kadar yakınımda görüyorum ve tek yaptığın bakmak.
Bakma,bakma diyorum.Bakma bana öyle.
Hayatında bir yerim varmış gibi... Önemliymişim gibi bakma...

"Nasıl yardımcı olabilirim Karan Bey?" sesim bu kadar güçlü çıktığı için rahatlarken,suratımın da bu kadar duygudan yoksun olduğunu umuyordum.
Nasıl becerdiğini bilmiyorum ama sözlerimle yüzü karardı,bakışları değişti aniden.Sanki basılmaması gereken kırmızı bir butona basmış karanlık Karan'ı gün yüzüne çıkarmıştım.Tırsmak istiyordum.

"Uzay odasında mı?"diye sorduğunda sesi kristalleri bile parçalayacak kadar keskindi.
Sinirlenmesi hem de çok fazla sinirlenmesi gereken bendim oysa ki sen değil!

Karşımda duvar gibi dikilirken ona baktım gözlerimi kaçırma isteğimi inatla bastırırken.

"Evet ,odasında.." Bir özür, hiçbir şeyi düzeltmeyecek olsa dahi bir özür bile dileyemiyordu karşımda.Çok mu zordu bunu söylemek? Yoksa bir özür bile dilemeyeceği kadar değersiz miydim?
O unutmak istediğim gecede olduğu gibi kızgındı şimdi de .Bu adamı anlayamıyordum.Ne önceden ne de şimdi.