CRY OF RELEASE

TWENTY FIVE

(Greta's POV)

"Im cumming, baby... Uh! Ahh..." ungol ko sabay kapit sa balikat ni Sandro.

Naramdaman ko ang pagsabunot ni Sandro sa akin, mahigpit ito pero imbis sakit ang maramdaman ko ay too much pleasure ang hatid nito sa akin.

Ilang pag-indayog ko pa sa ibabaw ni Sandro ay bigla nyang nilabas ang pagkalalaki nya sa loob ko, bago pa man ako labasan.

Kaya tinignan ko sya ng masama,

"Why? Bakit takot na takot kang labasan sa loob ko Sandro? Anong kinakatakot mo eh may suot ka namang condom." Napatingin ito sa gawi ko, sobrang lamig nito ni walang kaemo-emosyon akong maramdaman kundi coldness lang.

Umalis ito sa pagkakahiga at tumayo, tinanggal nya ang pagkakalagay ng condom sa knyang pagkalalaki at itinapon sa basurahang nandoroon.

"Get out of my room, Greta..." tanging sambit lang nito at pumasok na sa kanyang bathroom.

Habang ako ito naiwan lamang rito nakatulalang nakaupo kahit hubo't hubad pa. Maraming tumatakbo sa aking isipan, everything that is happening in my surrounding --we are doing this for how many times this past months after the real death of Dominica Falcon... his wife.

Oo, alam ko iyon... I know everything kahit itago at ilihim man nila ito sa akin. I have ears and eyes everywhere.

I know that Dominica that bitch was his wife... kaya ko sya pinatay.

I killed Dominica Falcon, one year and five months ago... in Switzerland. I burned her home nang matagpuan ko ang kanyang pinagtataguan after she survived the massacre that happened in Sandro's mansion.

P*ta kasi, animal talaga... kahit kailan walang kwenta ang grupo ng Fontanilla na iyon... La Familia is a dumped.

Akala ko... kapag napatay ko na ang Dominica Falcon na iyon ay makakalimutan na sya ni Sandro. But f*ck it! Why can't I get him back! Akin lang si Alesandro, akin lang sya... at handa akong patayin ang lahat ng hahadlang sa pagmamahal ko sa kanya.

*******************************

(Vanilli's POV)

"Do you get it, Bro?" tanong ko kay Sandro nang matulala ito habang nagdi-discuss ako tungkol sa lalabas na shipment namin.

Napatingin lang ito sa akin,

"Yes?" tugon nito at napasapo naman ako. What's wrong with him? Isang taon at limang buwan... one year at 5 months na syang nagkakaganyan simula nang pagpanaw ni... nevermind. Dahil kahit ako man ay nasasaktan pa din na wala kaming naggawa to protect her, Nica had a big part in my heart and still... at hindi man lang kami nagkausap muli, ni hindi ko man lang naipaalala sa kanya yung pagkakaibigang meron kami noon. Its so unfair --her death is so unfair for all of us who know and care for her.

Still searching and finding the truth parin kami kung ano nga ba ang totoong nangyari kay Dominica... pero isa lang ang malinaw... she survived the massacre that occured in Sandro's  mansion that day.

But why... why she didn't show up to Sandro? --to us? for almost 8 months... bakit hindi sya nagpakita sa amin, bakit hindi nya kinontak si Sandro?

Ano nga ba ang nangyari sayo Dominica... at ang hirap na iyon malaman ngayong wala ka na.

And it's really visible in Sandro's face and aura --the pain of losing you that instant. Nakikita ko ang hirap ng pagkawala mo sa buhay ng isang Alesandro Estevan.

Pero sana... dumating ang araw na kahit imposible man ay mabuo pa rin namin ang puzzle ng pagkamatay mo.

Napabalik huwesyo ako nang may magsalita...

"Nill, you are spacing out..." sambit ni Sandro kaya napatingin ako sa kanya. Ay oo nga pala,

"Nah, may iniisip lang ako... Saan na nga tayo, ah oo! The shipment... will be ship tomorrow morning in England. Pupunta ka ba to check it?" imporma ko sa kanya... kami lang pala ang nandirito sa kanyang opisina, medyo confidential kasi ang shipment namin sa England at hindi maaaring magkaaberya. Lalo na at Exael and Dexter ay may mission ngayon sa Russia. Kaya kami lang talaga ni Sandro ang nagtutulungan to ship the gold bars back to our head quarters in England na walang magiging palya. Dahil kapag nagkataon na matunugan ito ng gobyerno, it will be another explanation to do... and alam nyo naman, tamad ako gumawa nun. Buti lang kasi si Sandro, pamando mando lang, t*ngina... wala eh, Big boss kasi.

"Yeah... I will fly back in England, tonight. Ako na ang bahala doon. And you, stay here... and check every now and then our transactions." At tumayo na ito at humarap na naman sa ceiling to floor glass window ng kanyang opisina.

Hindi na ako sumagot at naghanda na para lumabas pero bago ang lahat... I remembered something that I should tell him.

"Sandro... do you know that Greta Franchois is dealing with... the Louvre?"

I saw his fists crumbled...

"Yes... just let her, let her do her thing, wag ka lang papahalata na may alam ka sa mga pinanggagawa nya. Ako na ang bahala sa kanya, and another thing --always be alert, she got eyes and ears everywhere." Tumango lang ako kahit hindi naman ito nakikita ni Sandro dahil nakatalikod pa rin ito sa akin.

Pero napaisip ako, ano ba talaga ang pinaplano ni Sandro? Kahit kami nina Exael at Dexter... walang alam sa mga susunod nyang galaw.

The chess game is still on play... naka-hold lang ito, no one is moving the chess pieces. That's why the victor is still not declared.

Wala pang nakakapagsambit ng salitang "checkmate". Akala namin noon, it will be Garry Fontanilla but then the game changed almost a year ago.

And hindi namin alam kung sino ang hahalili sa iniwan nyang upuan sa larong ito. It's a chess game between the other Mafia families vs. Costa Nostra, the game --everything pauses nang makulong si Fontanilla at mawala ang queen sa chess pieces ni Sandro, it was killed by a horse after all. Horse dahil sa movement nitong pa-L, Sandro didn't saw it coming... for his queen. Masyado kasi syang naging focus only to his winning kahit it will cost his queen's death. And now? wala ito ang nangyari --a mess, a big mess. The queen's death causes chaos for all of the chess pieces of the game. Kaya na-pause na lang ito ng kusa... walang gumagalaw.

Everyone is waiting for Sandro's next move.

********************************

(Someone's POV)

"Hey... Alexa! Stop it, baby."

Napangiti naman ako nang tumingin ito sa akin na nakasimangot at naka-pout. And she reached for me at niyakap ang aking binti.

"Mama! Alex just broke my dolly..." medyo hirap pang sambit nito sa akin... she's just turning two this year, anyway.

Tumingin naman ako sa kakambal nya, na nakaprenteng nakaupo lang sa kinauupuan nyang bean bag...

"But... you shouldn't poke my head with your book! Mama, it hurts," sambit naman ni Alexander, habang hinahawakan ang kanyang ulo na sinapok ni Alexandra ng kanyang fairytale book.

"Okay... okay that's enough! Alex say sorry to your twin for breaking her dolly... and you too, Alexa --say sorry for poking your twin with a book in his head, I don't want you two, fighting against each other. Is not a good habit after all. Do you understand?" sambit at pangaral ko sa kanila.

Tumango lang ang dalawa at humingi ng sorry sa isa't isa. At nagsimula na silang maging busy ulit sa kaniya kaniya nilang pinagkakaabalahan...

Almost Two years and a half had past... and I can still remember, everything that happened with my life in those past years.

It's a whirlwind kind of life, after all. Hindi ko alam paano at bakit pa ako, naka-survive sa ilang beses na tawag ng kamatayan sa akin. And I think, hindi ko pa talaga oras... lalong lalo na at I have the two most precious things now... that give me another reason to live in this cruel world.

But then... napatingin ako sa isang bagay na nakapatong sa side table kaya hindi ko pa rin maiwasang hindi mag-alala para sa buhay ko at ng mga anak ko,

Cause I am hiding now with my twins because of that thing

--the Golden Book of El Escritor.