CRY OF RELEASE

TWENTY SIX

(Dominica's POV)

I am walking down the street of Fordwich, the smallest village in England. When I suddenly felt someone is following me... kaya mas hinigpitan ko pa ang pagkakatakip ng balabal sa aking ulo, at sumuot suot sa kung saan saang eskinita para mailihis ang kung sino man ang sumusunod sa akin. Damn it!

Imposible naman sigurong masundan ako rito ng mga mafias diba? This is the smallest town in England after all, hindi mo nanaising mapadpad rito dahil maliit lamang ito at mangilan ngilan lang ang tao. Kaya halos lahat ay kilala ko na at kilala na ako... and everyone here knows my story kaya lahat sila rito ay protektado sa akin at sa mga anak ko.

Kaya sa halos isa't kalahating taon kung paninirahan rito ay never kong naramdaman na parang may sumusunod sa akin o kung ano man. But today is different... T*ngina talaga, buti na lang at ito ang mga araw na hindi ko kasama ang mga anak ko sa paglabas ko ng bahay... kung hindi ay ewan ko na lamang!

Naramdaman ko ang pagbilis nang paglalakad ng kung sino man sa aking likuran na sumusunod sa akin kaya mas binilisan ko rin ang aking paggalaw, lakad takbo na nga din ang aking ginagawa.

Papaliko na ako sa isang eskinita nang bigla itong nagpaputok --a gun shot. T*ngina... buti na lang at hindi ako nito tinamaan pero muntik na... kaya tinignan ko na ito, and there I saw a built of a man pero nakatakip ang mukha nito ng isang puting maskara, para syang isa sa mga mamamatay tao sa mga thriller movies!

But I know the mask, he is wearing -- the symbolism of Job Walkers, the Mafia group in Mexico. Damn! So they are really on search for me... for that book!

At kahit nakatingin ako sa aking likuran ay hindi ako tumitigil sa paglakad takbo... not until --I bumped to someone kaya napa-out of balance ako but I feel someone's arm embraced me before I could fall to the ground, at nakarinig na lamang ako nang pagputok ng isang baril.

"Are you alright, miss?" A familiar voice just asked me.

But how come... he is here?

Damn it, shit!

Ayokong tumingin sa kanya... hindi ako maaaring magkamali

--its him!

It's Alesandro Estevan.

Napahigpit ang pagkakahawak ko sa aking balabal at siniguradong nakatakip ito sa aking mukha like how muslim woman's wear their abayas.

Nang handa na akong tignan ang mukha ng lalaking nakayakap sa akin ay narinig ko naman ang pagtawag sa akin ng Town mayor namin.

"Dominica... iha, are you alright?"

At parang biglang tumigil ang mundo nang sapilitang tanggalin ng lalaki ang aking balabal na nagtatakip sa aking mukha. And there I saw him, it's really him! --Alesandro Estevan, the man with those memorable and remarkable pair of blue eyes...

and the man,

I hated the most.

********************************

(Sandro's POV)

"You're alive." Gulat na gulat ako nang nasa aking harapan ngayon ang babaeng... pinakamamahal ko. She's alive! Damn it!

I saw how her eyes changed from sadness to madness, nang makita nya ako --nang magtama ang aming mga mata.

Hindi ito nagsalita pero pinilit nyang makaalis sa pagkakayakap ko sa kanya.

Nakita ko naman ang pagdako ng tingin nya sa pwesto ng lalaking nagtangkang barilin sya --na ngayon ay nakahiga at nalulunod sa kanyang sariling dugo...