Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bölüm 17:kalmak mı kolay yoksa gitmek mi? - -lisa-
sürekli farklı yönlere gittiğiniz ama sonunda yine yollarınızın kesiştiği insanlar vardır. onlardan kurtulmak isteseniz de kalbinizin en derin yerlerinde onlara karşı büyük bir sevgi beslersiniz.
chaeyoung da benim için ilk başlarda öyleydi. onunla barda tanıştığımız günden sonra sürekli karşıma çıkmaya ve benimle konuşmaya çalışması bir süre sinirimi bozsa da zaman geçtikçe ona bağlandığımı fark etmem uzun sürmedi. sürekli onunla konuşmak, sıkıntılarını dinlemek ve kafasını rahatlatacak tavsiyeler vermek beni mutlu ediyordu. ben ondan kurtulmak istedikçe o kalbimin içine kadar girdi...
şimdi ise telefonlarımı açmayışı canımı hem sıkıyor hem de acıtıyordu.
dün gece barda yaşanan şeyleri düşündükçe kafayı yiyecek gibi hissediyordum. o adamı yanındaki kızlarla gördüğü için ağlayışını hâlâ kaldıramıyordum. birbirimiz için bunca fedakarlık yapmışken ısrarla jiseok'u unutamayışı herkesin elinde oynattığı bir kukla gibi hissetmemi sağlıyordu.
arkasına bile bakmadan bardan çıktığı an peşinden gitmemiştim çünkü sinirim hâlâ tazeydi. peşinden gitsem bile o sinirle söyleyeceklerimi kestiremediğimden gecenin sonu her türlü kötü bitecekti.
onuncudan sonra saymayı bıraktığım kez telefonunu çaldırmaya başladığımda ise dudaklarımı kemiriyor ve düzgün nefes almaya çalışıyordum.
ve yine açmamıştı.
hızlıca ayağa kalkıp ceketimi giymiş ve evden çıkmıştım. daha fazla dört duvarın içinde kaldığım takdirde delirebilirdim.
geçen ay aldığım arabamın içine kendimi zor attığımda tek düşünebildiğim chae'nin nereye gitmiş olabileceğiydi. sabahtan beri heejin'i onlarca kez aradığımdan evinde olmadığından emindim.
ondan haber alamamak ruhumu öyle bir sıkıntıya buluyordu ki korkuyordum kendimden. saçının teline bile zarar gelmesine dayanamadığım kadınla nasıl oldu da bu hale geldik, bilmiyordum. bütün suçu kendime yükleyemiyordum da.
öylece nereye gittiğimi bilmeden sürdüğüm arabam ve gözyaşlarımla düşünüyordum.
belki dün gece peşinden gitsem daha farklı olabilirdi. yine tartışır ama gecenin sonunda bir yolunu bulup barışırdık.
güzelimin kalbini kırdığım gerçeği yüzüme sert bir tokat misali çarparken akmaya devam eden yaşlarımı durduramıyordum.
