başlangıç · malfoy

✧ev

·2006·

"Ne düşündüğünü biliyorum, endişelisin." Draco Scorpius'u kucağında sallarken bir yandan da sandıkları son kez gözden geçiriyordu. "Ama çok beğeneceksin, merak etme. Tam hayalimizdeki gibi olacak."

Astoria başını koltuğun koluna yaslamıştı, solgun yüzüyle gülümsedi. Onun hiç yorum yapmaması Draco'nun canını sıkıyordu. "Evin son halini görmesen de araziyi gördün. Buradan daha havadar ve sıcak, ayrıca denize bakıyor. Her sabah mükemmel bir manzaraya uyanacağız." Scorpius ağlamaya başladı. "Sanırım seni istiyor."

Astoria dik oturup Scorpius'u almak için kollarını uzattı. "Acıkmış olmalı." Draco son günlerde onu fazla yorduğunun farkındaydı ama kendi evleri olması için harika bir fırsat yakalamıştı ve bunu kaçırmaya niyeti de yoktu. Bebeği ona uzatırken "Neredeyse burada kalmak istediğini düşüneceğim," dedi meraklı bir ifadeyle. Astoria yüzünü cama dönüp sessiz kalmayı tercih etti.

Draco daha önce onu anlamaya çalışırken hiç zorlanmamıştı. Astoria ona karşı açık sözlüydü ve sıkıntılarını dile getirirdi. O bir şey söylemese bile Draco sorunu onun gözlerinden anlardı. Doğumdan sonra, her ne değiştiyse, Astoria kapalı bir kutuya dönüşmüş, belki yorgunluğun da verdiği etkiyle doğru düzgün konuşmaz olmuştu. Kendi evleri olması fikri birkaç hafta öncesine kadar onu mutlu ediyorken, şimdi Draco evlerinin hazır olduğunu söylediğinde hiç sevinmemiş, neredeyse üzülmüştü.

Draco koltuğa, onun yanına oturdu ama Astoria'nın sırtı ona dönüktü. Ona arkasından sarılıp omzundan öperken "Astoria," dedi fısıltıyla, "Hasta mı hissediyorsun? İstersen iyileşene kadar bekleyelim." Astoria başını hafifçe ona çevirdi. "Hayır, aklım biraz karışık sadece."

"Bana anlatmak ister misin? Son günlerde çok dalgınsın, farkında olmadan seni kıracak bir şey mi yaptım yoksa?" Astoria tüm vücuduyla ona dönüp boşta kalan eliyle Draco'nun elini tuttu. "Hayır, seninle ilgili değil. Benim kendi içimde çözemediğim bir şey."

"İçinde tutmamalısın, hassas bir dönemdesin, ilgiye ve dinlenmeye ihtiyacın olduğunu biliyorum. Haydi anlat bana."

"Önemli değil, saçma sapan endişeler işte. Aklımı bulandırıyor." Draco anlatması için baskı yapmadı ama yüz ifadesi onu dinlediğini gösteriyordu. Astoria bir süre onu inceledi, hala süt emmekte olan Scorpius'un terini sildi, derin nefesler aldı ve sonunda konuştu.

"Korkuyorum," dedi Scorpius'un elini tutarak. "Bebeğimizi kucağımıza alalı sadece iki hafta oldu. Şimdiden baş etmekte güçlük çekiyoruz. Uykusuz ve güçsüzüm." Sesi ağlamaklı geliyordu. Boğulur gibi bir ses çıkardı. "Ah Draco, sanırım başaramıyorum." Draco şaşkınlıkla ona bakakaldı. "Neyi başaramıyorsun?"

Astoria başını öne eğip derin bir nefes aldı. Tekrar Draco'ya baktığında gözleri dolmuştu. "Anne olmayı," dedi mırıltıyla. Pekala, Draco bunu beklemiyordu. "Daha yeni anne oldun," dedi ne söyleyeceğini bilemeyerek. "Bebeğini tanımaya çalışıyorsun. Başarısız olmayacağını biliyorum."

"Ama tanıyamıyorum işte! Kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmedim ben. Ağladığı zaman ne istiyor anlamıyorum. Bezi temiz, karnı tok ama ağlıyor! Neden?"

Draco onun buna endişelendiğine inanamıyordu. "Bunu her bebek yapar. Büyük bir sorun değil."

"Bu büyük bir sorun. Ya farkında olmadan onu incitirsem, ya karnı doymazsa, ya bir yerden düşerse?"

"Kendine fazla yüklemiyor musun sence de?"

Astoria derin bir nefes alıp kucağında hala bebekle Draco'nun kollarının arasına girdi. "Burada kalalım. Annen gelip bizi kontrol etmeye devam etsin. Scorpius'un ağlamalarının ne anlama geldiğini biliyor. Böylece bebeğimizin iyi olduğundan emin olalım. Hem geceleri de yardımı oluyor. Yalnız kalmak istemiyorum."