Distance

Part 15

Liza's POV

Pasimple akong umalis doon sa pinag gaganapan ng party. Pumunta ako sa front porch ng bahay. I sighed. Napapailing na napainom ako sa wine na hawak ko.

Sa loob ng isang araw ang daming nagbago sa buhay ko. This is the longest day of my life. I smirked.

How can I forced someone to marry me? Naguguluhan na ako sa sarili ko. Kanina excited ako kase si Hermes iyong mapapangasawa ko. Ngayon nagdadalawang isip ako kung itutuloy ko itong kasunduan ng mga Lolo namin ang may gawa.

Mukang na excite lang ako masyado. Hindi ko agad naisip iyong mga pwedeng consequences. Ibang iba iyong sitwasyon noon na sinusundan sundan ko lang siya tapos ipagluluto ng simple. Ngayon parang hindi na gagana kay Hermes ang bagay na iyon.

He doesn't love me. I don't even know either if he likes me. Isa lang naman ang alam ko. Gusto niya ng mga luto ko. Iyon ang bagay na siguradong sigurado ako. Walang duda doon. Nagkakaroon nga sila ng sariling mundo ng mga niluluto ko dahil nasasarapan siya at nabubusog daw siya.

Napakamot nalang ako sa ulo ko. Kase sa totoo lang mukang magulo itong susuungin kong gyera. Alam ko na masasaktan at masasaktan ako kahit na anong mangyari. Kung hindi mag wowork kailangan namin mag hiwalay. Doon palang masasaktan na ako. Because I really like Hermes. I like him a lot.

Paano kung sa durasyon ng pag sasama namin may makilala siyang mamahalin niya? Tapos hindi naman ako. Edi lalo akong masasaktan kase hindi ako ang pipiliin. Kahit saang anggulo tingnan ako iyong dihado sa laban na ito.

Ang dami daming what ifs ngayon sa isip ko. Tapos sinamahan pa ng how. Hindi ko na alam. Lalong naguluhan ako. I sighed.

"Bless."

I stiffen for a while. Napalunok pa ako kase ramdam na ramdam ko iyong presensya nito. Dahan dahan akong humarap dito. Sinalubong ko lang iyong titig niya.

Seryosong seryoso si Hermes. Kung seryoso na siya noon mas doble ngayon. Iyong bang tao na huwag na huwag mong bibiruin kase baka bigla ka nalang bumulagta.

"Yes. What can I do for you?" Seryosong tanong ko rin dito.

Hindi kase ito ang oras para biruin ko siya o alukin ko ng makakain para bumait siya sa akin. This is a serious matter. At ramdam na ramdam ko ang bagay na iyon. Nanunuot pa sa kalamnan ko.

"Can I talk to you for a while. It's about our situation right now." Walang paligoy ligoy na sabi nito sa akin. I sighed and nodded at him.

Tumabi naman siya sa akin kaya medyo umusog ako ng konti. Kitang kita ko iyong pangungunot ng noo nito.

"It's kinda awkward. Isn't?" Tanong ko sa kanya. He sighed.

"Yeah. Kind of. Akala ko mas magiging maayos ang lahat kung alam mo na. But I was wrong. It just that. I don't know how to put this into word. Because I am not really good about telling my feelings or what so ever." Sabi pa nito.

"Pwede namang hindi natin ituloy kung ayaw mo." Sabi ko dito.

"Let me ask you the same question. Pwede naman natin hindi ituloy kung ayaw mo. Kasunduan lang naman iyon ng mga Lolo natin." Hamon pa nito sa akin.

Napalunok ako kase ayaw kong hindi ituloy. Kase sa kaalaman na magiging asawa ako ni Hermes. Gustong gusto ng kumawala ng puso ko. Tumatalbog talbo pa.

Pero may bahagi ng isip ko na gustong sumang ayon na huwag naming ituloy ang ang magiging kasal. Kase walang kasiguraduhan na mamahalin niya ako. Parang hindi yata ako handa na isugal ang puso ko. Baka hindi ko kayanin ang magiging heart break.

"No one is forcing you to marry me. I can talk to your Papa if you want. I can also talk to my parents. They can't force us to marry each other. Because there is no love between us." Sabi ko sa kanya. Umiling ito.