Distance

Part 16

Liza's POV

"What if lahat ng sinabi mo sayo ko itanong. Anong sagot mo?" Hamon nito sa akin.

I smirked at taas noong sinalubong ko iyong Seryosong pagkakatingin niya sa akin.

"I will stay by your side no matter what. As long as kaya ko. Kakapit ako sayo. Hanggang alam kong may pag asa. Because Hermes, I like you a lot. A lot that I know that there is a biggest chance or possibility that you might hurt me one time big time. But I will take the risk. Katulad ng sabi mo. Hurting is part of growing up. I don't mind getting hurt as long as its you." Napabuntong hininga pa ako.

I need to be honest with my feelings. Wala naman akong dapat itago. If I want to work the things between me and Hermes. Kailangan wala akong itinatago sa kanya. Kase doon nagsisimula ang mis understanding. Sa tagu taguan ng feelings. At ayokong maglaro ng ganun.

"You know what, Bless? Like I said earlier. I am not good with words. I don't know how to express my feelings or I don't know how I will put my feelings into words so you can understand. I hate explaining. Because talking is too much for me. Just like this." Napabuntong hininga pa siya.

Parang hirap na hirap pa siya kung paano niya sasabihin iyong mga gusto niyang sabihin sa akin. I can feel his frustration. Kinukumpas kumpas niya pa iyong mga daliri niya.

"Just always remember this, Bless. I won't repeat again and again. Kase hindi ako katulad ni Mattheo na mahaba ang pasensya. I have a short temper hindi lang halata. Just always read between the line. Understand my action. Because. I. Am. Not. Good. With. Words. Don't you ever fucking forget that." Seryosong seryoso iyong pagkakasabi niya.

Parang gigil na gigil pa nga siya sa pagpapaliwanag sa akin.

"Okay. Okay. I get it. Don't feel so frustrated." I sighed.

"But Hermes, I want to be honest with you about my feelings. Kaya sinasabi ko sayo ang lahat ng ito. Oras na makasal tayo wala ng atrasan yun. Matatali kana sa akin. And if I say akin. Akin lang walang iba. Walang kahati." Seryosong dagdag ko. Ngumisi ito sa akin.

"You sounds so territorial, Bless. I never though that you have this kind of personality. That's very interesting. Fascinating. Sabagay, you are Fontanilla."Sabi pa nito.

There's a hint of amusement in his eyes. Napaingos ako.

"I'm dead serious here, Hermes. Tapos ikaw you find it interesting? Fascinating? Duh! Ano ko? Isang project sa science?" Inirapan ko pa siya.

"Aray!" Daing ko ng kurutin nito iyong isang pisngi ko.

"Why did you do that?" I hissed.

Pero hindi niya pa rin binibitiwan iyong isang pisngi ko. Napasinghap ako ng mas diinan niya iyong pagkakakurot sa akin. Ang ginawa ko Kinurot ko rin siya sa pisngi niya. Pero ito nakangisi pa rin sa akin.

"Why did you do that?" Kunot noong tanong ko.

Napamaang ako ng tumatawang binitiwan ako nito. Umayos lang siya ng titigan ko. Tumikhim pa siya pero pigil na pigil naman niya iyong ngiti niya.

"Tumatawa ka rin pala." Hindi ko natiis na itanong. Tumaas naman iyong kilay niya sa tanong ko.

"Of course. Anong tingin mo sa akin? Manhid?" Sabi pa nito.

"Kind of. Poker face ka kase lagi. Hindi ka manlang nangiti. Tapos kanina tumawa ka ng magkasama tayo sa mall. Tapos ngayon tumawa ka na naman. What the fuck is happening to you? The hell. You are so weird." Seryosong tanong ko sa kanya.

Iyong pinipigil nitong ngiti kanina ay kumawala na dahil sa sinabi ko. Tawang tawa na naman si Hermes.

"Anong nakakatawa na naman sa sinabi ko?" Maang na tanong ko sa kanya. Umiling iling pa siya.