LUCY

Chapter 27

"I'm sorry..." aniya ko at nagpatuloy sa paglalakad nang pabalik-balik. Hanggang sa dumaan ulit sa gilid ko si Lucas at nabangga ko na naman sya ulit sa pangalawang pagkakataon.

"I'm sorry..." aniya ko at magpapatuloy ulit sana ako sa paglalakad ng pabalik-balik ng bigla naman akong yakapin ni Lucas dahilan para matigilan ako sa ginagawa ko.

"Lucy, kanina ko pa napapansin ang pagkabalisa mo. Hinahayaan lang kita because I thought, titigil ka rin." Aniya ni Lucas sa mahinahong boses at pagkuwa'y kumawala din sa pagkayakap sakin at hinarap ako. "Tell me... what's troubling you?" may pag-aalalang tanong nya sakin.

Huminga naman ako ng malalim bago tuluyang nagsalita.

"It's about my Dad, Lucas." Tanging sagot ko.

"Your Dad? Bakit may masama bang nangyare sa kaniya?" agad nya namang tanong saakin.

"Sa katunayan nyan, nasa panganib ang buhay ng Daddy ko Lucas at hindi ko alam kung paano ko sya matutulungan." Di mapakaling sabi ko.

"What do you mean na nasa panganib yung buhay nya?" kunot noong tanong nito sa akin.

"The truth is, I am not just a simple woman you knew. At alam ko na kahit di ko pa man sinasabi sayo ay may idea kana rin don." Pauna kong sabi at sabay na nagtungo ng terrace. Naramdaman ko naman ang pagsunod ni Lucas sakin.

"Sobrang delekado ng buhay na kinagagalawan ko dahil sa konektado ako sa mga sindikato. I was living like hell and all the persons that cares for me died. And that's the reason why I don't want you to get involve in my life, because I don't want you to died like the others. Dahil hindi ko na kakayanin pa. Walang sinasanto na kahit sinong tao ang mga sindikatong kilala ko. Mga hangal ang kaluluwa nun at wala silang awa kung pumatay kahit na gano ka pa ka inosente. And I'm very worried like hell right now dahil hawak nila si Daddy." Aniya ko at sabay na hinarap si Lucas.

"What if—what if they kill my Dad? I don't want it to happen, Lucas. Yung Daddy ko nalang ang meron ako." Mangiyak-ngiyak kong sabi sa kaniya. Bigla nya naman akong hinawakan sa magkabilang balikat ko bago sya tuluyang magsalita.

"Lucy, don't say that. Just calm down, okay?" pauna nitong sabi. "Hindi nila papatayin yung Daddy mo, sasagipin natin sya. Masasagip natin sya."

"At paano naman natin gagawin yun? Sige nga?" giit ko.

"May Uncle akong na sa NBI. Kapatid sya ng Mom ko, magaling yun and I'm sure he can help us deal with this problem..." aniya nito. "Madami na silang na-solve na malalaking kaso ng mga sindikato. Matutulungan nya tayo, Lucy." Dugtong sabi ni Lucas na ikinagaan naman ng pakiramdam ko.

Actually kasi, pumasok din naman sa isip ko yung ganitong idea na humingi ng tulong sa NBI. Kasu hindi ko alam kong paano ko gagawin at sisimulan dahil una, wala naman akong kakilala doon na mapagkakatiwalaan ko ng aking buhay at pangalawa, palagi akong pinangungunahan ng takot na baka mas lumala lang yung sitwasyon kapag ginawa ko yun.

'Siguro—siguro tama nga ako na tinanggap ko ang tulong mo Lucas. Maybe I was really meant for meeting you for such a time as this.' Aniya ko sa isipan at sabay syang niyakap. Niyakap nya din naman ako.

"Thank you, Lucas. Thank you for giving me hope." Nakangiti kung sabi.

"Like what I've said, I want to help you Lucy. So, from now on, you don't need to face your problem alone. Always remember that you had me." May kasiguraduhan sa boses na sabi ni Lucas sa akin.

>>>>>

Author's Note: There's always a purpose why we meet people in our lives, Lucy. And Lucas purpose is to give you light and hope in your life full of darkness and chaos. (diba readers?)