အိမ်ပြန်ရာ ကားလမ်းတစ်လျှောက်လည်း ဟိုဟိုဒီဒီငေးရင်းဖြင့် ခေါင်းတွေနောက်ကျိလာသည်။ ရန်ကုန်၏ဆောင်းက မချမ်းပေမဲ့ ကားပေါ်က Aircon ကတော့ဖြင့်အင်မတန် စိမ့်အေးနေ၏။ ငါးနာရီခွဲသည်အတော်လေးတော့ မှောင်မနေပေမဲ့ ကား၏ပြတင်းပေါက္များတွင်ကပ်ထားသော စတစ်ကာအမည်းများကြောင့် ပြင်ပက မူရင်းထက်ပိုဖျော့တော့နေခဲ့၏။
သင်တန်းကျောင်းမှစ၍ ရုံးရှိလူများကို ပတ်ခေါ်ပြီးမှ ဖယ်ရီကားလေးသည် တငြိမ့်ငြိမ့်ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။ တစ်ခါမျှမရောက်ဖူးသော အရပ်များမို့ ဖယ်ရီထဲကနေ မှန်ကိုပေါက်ထွက္မတက် အပြင်ကိုစူးစိုက်ကြည့်ရင်း လိုက်ပါလာမိသည်။
" ဟယ်လို "
" စုံငယ် "
" .... "
အလန့်တကြားချမိလိုက်သောဖုန်းလေးက လျှောကာ ကားကြမ်းပြင်ပေါ်ဝယ် လျပ်ပြေးလိုက်သလို။ ရှေ့ခုံမှ တစ်ယောက်ကကောက်ပေးလာတော့ အားနာနာနှင့် ပြုံးပြကာ ယူလိုက်ရ၏။
ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဖုန်းနံပါတ်ကိုရသွားပါလိမ့်။ ရန်ကုန်ကိုရောက်ကတည်းက အရင်ကကိုင်ခဲ့သောဖုန်းတွေအားလုံးကို ဖြုတ်ပြီး ပထမနှစ်က ကိုင်ခဲ့တဲ့ဖုန်းကဒ်ကိုပြန်တပ်ထားခဲ့တာ။
ကြာမြင့်ခဲ့ပြီဖြစ်သော အတိတ်တို့ကို ပြန်မတွေးချင်၍ ခေါင်းခါရင်း ပြင်ပကိုသာ စူးစိုက်ကြည့်နေမိတော့သည်။
" မနက်ဖြန်လည်း လိုက္မှာမလား ကောင်လေး "
" ဟုတ်ကဲ့ "
ကားပေါ်ကဆင်းပြီး တစ်ဖက်လမ်းဆီ ကူးမိသည်။ ည၇နာရီက အေတာ်လေးတော့ မှောင်နေပြီဖြစ်ပေမဲ့ ရန်ကုန်မြို့၏ မြို့ပြမီးရောင်များကတော့ လင်းလက်နေဆဲ။
လမ်းဘေးဝဲယာတစ်လျှောက္မှ သွားလာနေမှုများကို ရှောင်ရှားရင်း အိမ်ရှိရာ ခပ်သွက်သွက် ပြန်မိသည်။ ထောင်းခနဲရလိုက်သော အမှိုက်ပုံးကြီးဆီမှ အနံ့ကိုလည်း အသက်အောင့်ရင်း ရှောင်ဖယ်ရပြန်၏။ အဲကွန်းကားပေါ်မှ ဆင်းလာတာက ကြာနေပြီ။ ခုချိန်ထိ မျက္မှန်ပေါ်ကရေငွေ့များက မပျောက်သေး။ လက်နှင့်ချွတ်ယူရင်း အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲပဲ ထည့်ထားလိုက်သည်။
