ပုခံုးေပၚက်ေရာက္လာသည့္ အနမ္းစူးစူးတစ္ခ်က္။ ဖယ္ခြာပစ္ဖို႔လည္း စိတ္ကူးမရိွသလို ယစ္မူးေနဖို႔လည္း မရည္ရြယ္။
" အရာေတြမထင္ေစနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္မနက္ျဖန္ ရံုးတက္ရမယ္ "
တတိတိသြားႏွင့္ကိုက္ေနမႈက ယားက်ိက်ိ။ သို႔ေသာ္လည္း အၿငိမ္မေနေသာလက္တစ္ခ်ိဳ႕က သူ႔ကိုပို၍ ကလိကလိႏိုင္ေစ၏။
" ကိုသက္ကို "
" ကိုကိုပါကြာ .. ကိုကိုလို႔ေခၚပါ စံုငယ္ရ "
" စိတ္မပါဘူး "
သူ႔နားရြက္နားရွတတလာေျပာသူအား ရင္ခုန္ေနဖို႔လည္း သူမတတ္စြမ္းေတာ့ပါ။ မ်က္လံုးကိုစံုမိွတ္ရင္း သူမုန္းတီးသည့္ျဖစ္ရပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုပဲ အံႀကိတ္လက္ခံလိုက္ေတာ့၏။
" မနမ္းနဲ႔ "
" ဘာ "
" မနမ္းနဲ႔ မႀကိဳက္ဘူး "
ႏႈတ္ခမ္းပါးကို ရန္လာရွာသည့္ ထိုႏႈတ္ခမ္းထူထူတို႔ကို ရြံရွာမိသည္။ ထိုႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔က လူသတ္တတ္၏။ သူ႔စိတ္ကို ေသေစရွင္ေစျဖစ္သည္အထိ ေစခဲ့ေသာ ထိုႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို သူမုန္းပါ၏။
" ဗိုက္ဆာလား "
ေဆးတစ္ခြက္တိုက္ေတာ့လည္း ေသာက္ရံုေပါ့။ သူကကိုယ့္ထက္ပိုတတ္သည့္ ဆရာဝန္ပဲဟာ။
" မဆာဘူး အိပ္ပဲအိပ္ခ်င္တယ္ .. ကိုသက္ကို အျပင္ထြက္ေပးလို႔ရမလား ... ကြၽန္ေတာ္လူရိွရင္မအိပ္တတ္ဘူး "
ခင္ဗ်ားရိွရင္မအိပ္တတ္ဘူးဟုေတာ့ မေျပာေနေတာ့ပါ။ အိပ္ခန္းထဲက ထြက္သြားသည့္ေက်ာျပင္ကို အနားမွာရိွေသာ တစ္ခုခုႏွင့္သာ ေကာက္ေပါက္ခ်င္မိသည္အထိသူ႔စိတ္တို႔က ယုတ္ညံ့လို႔ေနသည္။
သူ႔ဘဝမွာ သက္ကိုႏွင့္ပတ္သက္လာလ်ွင္ ျမင့္ျမတ္တယ္မ်ားရိွေသးလို႔လား။ အကုန္အစင္ နိမ့္က်ေသဆံုးသြားၿပီထင္၏။
.........................
" ေျပာစရာရိွတယ္ "
ညစာထမင္းဝိုင္းသည္ သူ႔လက္ရာတို႔တစ္ခုမွပါမေနခဲ့ပါ။ ခ်က္ျပဳတ္ခ်င္စိတ္လည္းရိွမေန။ သူပင္ပန္းထားသည္ေလ။
