ဖယ္ရီေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ျမဴခိုးေဝေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္မိသည္။ ပုဇြန္ေတာင္တံတား၏ေအာက္ဘက္တြင္ ကားကရပ္ေပးသျဖင့္ ထိုေအာက္ကေန ဆင္းေလ်ွာက္လာမိကာ သင္တန္းေက်ာင္း၏ဝန္းအတြင္းသို႔ လမ္းေလ်ွာက္ဝင္လာမိေလသည္။
တတီတီျမည္လာေသာ ဖုန္းကိုဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ရင္းႏွီးေနေသာဖုန္းနံပါတ္တစ္ခု။
" ဟုတ္ မ "
" ေမာင္ေလးေရ သင္တန္းေရာက္ၿပီလား "
" ဟုတ္ မ ခုပဲေရာက္တာ "
" မအတြက္ ထမင္းလက္ဖက္ေလး မွာေပးထားပါလားေမာင္ေလး မ ေရာက္ေတာ့မွာ "
" ဟုတ္ "
သူ႔အတြက္လည္း အပန္းႀကီးတာမဟုတ္၍ လက္ခံေပးလိုကၼိသည္။ ဒီေန့ေတာ့ canteen မထိုင္ေတာ့ဘူးဟု ယူဆထားေသာ္လည္း မွာသူကမွာခိုင္းထားမွေတာ့ သူလည္းမတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။
ေဘးဘီဝဲယာမၾကည့္ပဲ တစ္ခုတည္းေသာ canteen ၏အတြင္းဘက္ဆီ သူေလ်ွာက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ မွာစရာရိွတာမွာၿပီး လြတ္ေနေသာဝိုင္းတစ္ခုမွာထိုင္ရင္း ဖုန္းျပန္ဖြင့္လိုက္၏။ လည္ပင္းကဒီေန့မွ ယားယံေနသည္။ အပူဖုမ်ားေပါက္ေနၿပီလားမသိ။
" ဟုတ္ အေဖ သား သင္တန္းေရာက္ေနၿပီ .. ဟုတ္ ေအးေတာ့ေအးတယ္ .. ဟုတ္ "
" ..... "
" ဟုတ္ ဟုတ္ "
အေဖႏွင့္အေမမွာသမ်ွ နားေထာင္ၿပီးေနာကၼွာ ဖုန္းျပန္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ နားၾကပ္ကေလးကိုတပ္ၿပီး သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း သူ႔အတြက္ပါ ခ်ိဳစိမ့္ပါဆယ္တစ္ခြကၼွာလိုက္ေတာ့သည္။
" ေမာင္ေလး "
သူ႔နားၾကပ္ကိုဆြဲျဖဳတ္ကာ အနားတြင္လာထိုင္ေသာ မနီလာေအး။ သူ႔ေရ႔ွကခံုကိုဆြဲယူေသာ လူရိပ္ေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ဆကၼႉးက သူ႔ကိုဘာမွမေျပာပဲ ဒီတိုင္း ၾကည့္ေနေလ၏။
" မ မွာထားတာေလး .. ကြၽန္ေတာ္သြားႏွင့္မယ္ေနာ္ "
ပိုက္ဆံရွင္းထားၿပီးၿပီျဖစ္ေသာ ပါဆယ္ခြက္ကိုလက္ကကိုင္ဆြဲကာ ကသုတ္ကယက္ထလာမိေလသည္။ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ပူထူေနေသာ မ်က္ႏွာတို႔ကို အားေနေသာလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သူဖိသုတ္ရင္း သင္တန္းအခန္းဆီသူသြားေတာ့ ရုတ္တရက္သူ႔လက္ကိုဆြဲခံလိုက္ရမႈႏွင့္အတူ လူသူကင္းရွင္းေသာ အေဆာင္သစ္ႀကီးဆီ ပါသြားေလေတာ့သည္။
