ဖယ္ရီေပၚတက္ေတာ့မည့္ ေျခေထာက္မ်ားက တစ္ေနရာမွ ျမင္ကြင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ကားေပၚကိုတက္မည့္ေျခေထာက္ကို ေျမျမင္ေပၚသို႔ ျပန္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ အသြားအလာနည္းပါးေသာ ဤလမ္းထဲတြင္ရပ္ထားေသာ Honda fit ကားေငြေရာင္ေလးက သူျမင္တာ တစ္ခါႏွစ္ခါမကေတာ့ပါ။
ကားေပၚကို တက္သြားသည့္ လူရိပ္ကေလးေၾကာင့္ ပို၍ေသခ်ာသြားေတာ့၏။
" ဆက္မွဴး မင္းလိုက္မွာလားမလိုက္ဘူးလား "
" လိုက္မယ္ လိုက္မယ္ "
ဖယ္ရီကားေပၚကို သူတက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ မလိုက္ပဲ ထိုကားေလးေနာက္ကို သူက ဘာနဲ႔လိုက္ရမည္နည္း။ သူ႔မွာ ကားရိွေိတာလည္းမဟုတ္။ Taxi ငွားရေလာက္သည့္အထိလည္း ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားစားစားပါမလာခဲ့ပါ။
" Bro "
" ဆက္မွဴး ေျပာေလ "
" မနက္ျဖန္ ပိတ္ရက္ေလ အဲ့ဒါ Bro သြားစရာရိွလား "
" ..... "
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေျပာသံမ်ားေၾကာင့္ ကားေပၚက တစ္ေယာက္ႏွင့္ အျပန္အလွန္ေျပာေနျခင္းျဖစ္မည္။
" အားေတာ့အားတယ္ ... "
" ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ KOSAN သြားမလို႔ အဲ့ဒါ Bro လိုက္မလားလို႔ "
" ကိုစံ? ကိုစံ ဆိုတာဘာလဲ "
" အဲ့ဒါ Bar ေလ "
တစ္ဖက္က အသံဩဩတစ္ခုက သူမေျဖရခင္ ဖုန္းထဲ ဝင္လာ၏။ ေယာက္်ားေလးေပါ့။ အင္း ေယာက္်ားေလးလည္းဘာျဖစ္လဲ။ အသိမိတ္ေတျြဖစ္မွာပါေလ။
" သြားလို႔ရမလားဟင္ "
တိုးသဲ့စြာဝင္လာေသာ အသံက Bro အတြက္ ထိုလူ႔ကိုသြားခြင့္ေမးေနရသတဲ့လား။
" စံုငယ္ သြားခ်င္ရင္ သြားေလ .. အျပန္က် ကိုယ္လာေခၚေပးမွာေပါ့ "
" လိုက္မယ္ ဆက္မွဴး "
" ဟုတ္ .. ကြၽန္ေတာ္လာေခၚရမလား Bro "
" ေနေန .. ကိုယ့္ဘာသာလာခဲ့မယ္ ... လိပ္စာေလးတစ္ခ်က္ပို႔ထားေနာ္ "
ဖုန္းခ်သြားသည့္ေနာက္တြင္ ဘာေတြမ်ားျဖစ္မလဲ သူသိခ်င္ေပမဲ့ ဆက္မေတြးရဲပါေလ။ ဘာေတျြဖစ္ျဖစ္ ဒါက သူနဲ႔သိပ္ေတာ့မဆိုင္ဘူးမလား။ သိပ္မၾကာခင္ သင္တန္းကာလကၿပီးေတာ့မွာမို႔ ဒီလူသားကို မ်က္စိေအာက္ကမေပ်ာက္ခင္ သူတစ္ခုခုေျပာလိုက္သင့္သလား သူေတြေဝေနခဲ့စဥၼွာ အခုေတာ့ သူက ေနာက္က်ေနၿပီတဲ့လား။
