လူႀကီးေတြမသိေအာင္ ကဲရသည္းရသည္က ျပႆနာမဟုတ္ေပမဲ့ မၾကာခဏဗိုက္ေအာင့္တတ္သည့္ ကေလးငယ္ကို သူလည္းစိတ္ပူလာရၿပီ။ တစ္ခုခုျပဳမူမိၿပီးတိုင္း အကာအကြယ္ဝယ္ဖို႔ခက္သည့္ေဒသမို႔ ကေလးငယ္၏ ကိုယ္တြင္းဝယ္ သူစြန့္ထုတ္မိလိုက္ေသာ လူမျဖစ္လာနိုင္သည့္အမွိုက္သရိုက္ေတြက တျဖည္းျဖည္းစုပုံလာမွန္း သူလည္းသိပါသည္။
အိမ္ကလူႀကီးေတြ အလႉအိမ္သြားေနစၪ္ တစ္မနက္လုံး သူေသာင္းက်န္းသမွ်ႀကိတ္ခံေနရသည့္ကေလးငယ္ကေတာ့ ပင္ပန္းလြန္း၍အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ၿပီ။ ကေလးငယ္ကို အိပ္ယာထဲမွာထားခဲ့ၿပီးေနာက္ သူလည္း အလႉအိမ္ဆီခ်ီတက္ခဲ့ေတာ့သည္။ ကေလးငယ္ကိုေမး၍ ေဆာ့တာမ်ားၿပီးပင္ပန္းလို႔ အိပ္ေနေၾကာင္း ေျပာရေသးသည္။ ထိုေန႕က သူအိမ္ျပန္ခ်ိန္ဝယ္ ကေလးငယ္က အိမ္ျပန္သြားႏွင့္ၿပီ။
မၾကာခင္ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့မွာမို႔ သူလည္းျပန္ရေပေတာ့မည္။ ထိုေန႕က ကေလးငယ္ဟာ သူ႕အိမ္သို႔ ညွိုးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ေရာက္လာခဲ့ပါ၏။ မနက္ျဖန္သန္ဘက္ခါဆို သြားရေတာ့မည့္သူ႕အနား အတင္းကပ္ကာ တစ္ေနကုန္ခြၽဲေနေသာ ကေလးငယ္ကိုၾကည့္ၿပီး အိမ္ရွိလူႀကီးမ်ားကေတာ့ရယ္၏။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္အား တြယ္ကပ္ေနသည့္ ညီငယ္ေလးလို႔ျမင္ၾကမွာေပါ့။
အေပၚထပ္သူ႕အိပ္ခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ကေလးငယ္က သူ႕အေပၚခုန္အုပ္လာေလသည္။ ကုတင္ေပၚပက္လက္လဲွေနေသာ သူ႕အေပၚတက္ထိုင္ကာ အနမ္းမိုး႐ြာလာေသာ ကေလးငယ္၏ မ်က္ဝန္းေတြမွာမ်က္ရည္စေတြနဲ႕။
မ်က္ရည္သုတ္ေပးနိုင္ဖို႔ရန္ သူထထိုင္ကာ႐ုန္းဖယ္စၪၼွာပင္ အခန္းဝမွ တစ္ခုခုကြဲေၾကသံေၾကာင့္ သူတို႔လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ အဘြား။
သူ႕အေပၚဝတ္ကရွိေနေသးေပမဲ့ ကေလးငယ္၏အေပၚဝတ္ေရာ ေအာက္ဝတ္ပါ ကုတင္ေအာက္က်ေနခဲ့ၿပီ။ အေျခအေနက ဘယ္လိုမွရွင္းမရျဖစ္ေနစၪၼွာ ကေလးငယ္အား အိမ္သို႔ျပန္လာေခၚသြားၾကေလသည္။
......................................
အဘြားႏွင့္ မိဘေတြေရွ႕မွာ သူမလႈပ္ဝံ့။ သူဘာေျပာရမွန္းလည္းမသိသလို ဘယ္သူကမွလည္း စ မေမးၾက။ ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိေပမဲ့ သူ႕ဘက္က ဝန္ခံရေတာ့မည္ထင္၏။
