ညနေစောင်းကတည်းက အိပ်ပျော်နေသောသူ့ကို အတင်းနှိုးကာ ကားပေါ်တက်ခိုင်း၍ စိတ်ထဲ တင်းခနဲဖြစ်သွားရသည်။ ဘာလုပ်ကြတာလဲ။
" အဖေ ဘယ်သွားကြမလို့လဲ "
" မင်းဘဘကြီး နေမကောင်းဘူးတဲ့ ... အဲ့ဒါ လှမ်းခေါ်လို့ကွာ "
ကားမောင်းသူနေရာတွင်ထိုင်နေသော အဖေက သူ့အား ထိုတစ်ခွန်းသာဖြေသည်။ ဒါဆိုသူတို့က အခုချက်ချင်းကိုပဲ ချင်းပြည်နယ်ကိုတက်ရမည်ပေါ့လေ။ အဝတ်ထုတ်တွေ တင်နေသောအလုပ်သမားတွေကြားမှာ နေရာကြည့်ပေးနေသည့် အမေ့ကိုရော ကားရှေ့ခန်းမှာ ငိုင်ငိုင်ကြီးထိုင်နေသည့်အဖေ့ကိုပါ တစ်ချက်ကြည့်ရင်း ကားပေါ်မှ ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။
လူလစ်အောင်စောင့်ကာ ခြံရှေ့ပြေးထွက်တော့ ခြံဝမှာရပ်နေသော အဘွား။
" ဒါကဘယ်တုန်း "
" စုံငယ်တို့အိမ် "
" ဘာသွားလုပ်မလို့တုန်း ... ခုကားပေါ်ကိုတက် "
" ဟို နှုတ်ဆက်မလို့ပါ ... မနက်ကလည်း စုံငယ်က ဒီတိုင်းပြန်သွားရတာလေ ... အဲ့ဒါကြောင့် "
" တိတ်စမ်း ဘာမှအထွန့်မတက်နဲ့ ... ဥက္ကာဦး မင်းသားကိုလာခေါ်စမ်း "
အဖေက ထိုတော့မှသူ့ကိုမြင်ကာ လာဆွဲခေါ်သည်။ အဖေ့လက်ကိုရုန်းဖယ်ဖို့လုပ်ပေမဲ့ အဘွား၏အကြည့်စူးစူးတွေကြောင့် လန့်ကာ အလိုလိုနေရင်း ကားပေါ်တက်ထိုင်လိုက်မိလေသည်။
" မေချစ် "
" ရှင် "
" ညည်းသားကိုထိန်းစမ်း ... အပေါက်ဝရောက်နေတာ မသိလိုက်ကြဘူးလား .. ဟိုအိမ်ကိုသွားဦးမတဲ့တော် ... "
ပွက်ညံနေသည့် အဘွားအသံကြောင့် မျက်စိမျက်နှာပျက်နေသော အမေက သူ့ဘေးမှာလာထိုင်ကာ ကားပေါ်ကနေပဲ အလုပ်သမားများကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဟိုဟိုဒီဒီ ခိုင်းနေလေ၏။
သူတို့မြို့ကလေးကထွက်ချိန်ဝယ် အတော်လေးမှောင်စပျိုးနေခဲ့လေပြီ။ စုံငယ့်ကိုမနှုတ်ဆက်ခဲ့ရသလို ဘာမှလည်းမပြောခဲ့ရ။ သူဘာတွေစီစဥ္ကာ ဘယ်လိုတွေလုပ်ခဲ့ကြောင်းပြောလျှင် စုံငယ်က သူ့အား နားလည်ပေးလောက်ပါသည်။ မှိုင်းညှို့နေသည့် တောင်တန်းကြီးက နောက်မှာချန်ရစ်ခဲ့လေပြီ။ သူတို့ကတော့ အခုဆို ချင်းပြည်နယ်ရှိ မင်းတပ်မြို့ဆီ ဦးတည်ခဲ့ပြီပေါ့။
