အိမ္ျပန္ရာ ကားလမ္းတစ္ေလ်ွာက္လည္း ဟိုဟိုဒီဒီေငးရင္းျဖင့္ ေခါင္းေတြေနာက္က်ိလာသည္။ ရန္ကုန္၏ေဆာင္းက မခ်မ္းေပမဲ့ ကားေပၚက Aircon ကေတာ့ျဖင့္အင္မတန္ စိမ့္ေအးေန၏။ ငါးနာရီခြဲသည္အေတာ္ေလးေတာ့ ေမွာင္မေနေပမဲ့ ကား၏ျပတင္းေပါကၼ်ားတြင္ကပ္ထားေသာ စတစ္ကာအမည္းမ်ားေၾကာင့္ ျပင္ပက မူရင္းထက္ပိုေဖ်ာ့ေတာ့ေနခဲ့၏။
သင္တန္းေက်ာင္းမွစ၍ ရံုးရိွလူမ်ားကို ပတ္ေခၚၿပီးမွ ဖယ္ရီကားေလးသည္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ တစ္ခါမ်ွမေရာက္ဖူးေသာ အရပ္မ်ားမို႔ ဖယ္ရီထဲကေန မွန္ကိုေပါက္ထြကၼတက္ အျပင္ကိုစူးစိုက္ၾကည့္ရင္း လိုက္ပါလာမိသည္။
" ဟယ္လို "
" စံုငယ္ "
" .... "
အလန္႔တၾကားခ်မိလိုက္ေသာဖုန္းေလးက ေလ်ွာကာ ကားၾကမ္းျပင္ေပၚဝယ္ လ်ပ္ေျပးလိုက္သလို။ ေရ႔ွခံုမွ တစ္ေယာက္ကေကာက္ေပးလာေတာ့ အားနာနာႏွင့္ ၿပံဳးျပကာ ယူလိုက္ရ၏။
ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ကိုရသြားပါလိမ့္။ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ကတည္းက အရင္ကကိုင္ခဲ့ေသာဖုန္းေတြအားလံုးကို ျဖဳတ္ၿပီး ပထမႏွစ္က ကိုင္ခဲ့တဲ့ဖုန္းကဒ္ကိုျပန္တပ္ထားခဲ့တာ။
ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ အတိတ္တို႔ကို ျပန္မေတြးခ်င္၍ ေခါင္းခါရင္း ျပင္ပကိုသာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။
" မနက္ျဖန္လည္း လိုကၼွာမလား ေကာင္ေလး "
" ဟုတ္ကဲ့ "
ကားေပၚကဆင္းၿပီး တစ္ဖက္လမ္းဆီ ကူးမိသည္။ ည၇နာရီက အေတာ္ေလးေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၏ ၿမိဳ႔ျပမီးေရာင္မ်ားကေတာ့ လင္းလက္ေနဆဲ။
လမ္းေဘးဝဲယာတစ္ေလ်ွာကၼွ သြားလာေနမႈမ်ားကို ေရွာင္ရွားရင္း အိမ္ရိွရာ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္မိသည္။ ေထာင္းခနဲရလိုက္ေသာ အမိႈက္ပံုးႀကီးဆီမွ အနံ႔ကိုလည္း အသက္ေအာင့္ရင္း ေရွာင္ဖယ္ရျပန္၏။ အဲကြန္းကားေပၚမွ ဆင္းလာတာက ၾကာေနၿပီ။ ခုခ်ိန္ထိ မ်ကၼွန္ေပၚကေရေငြ့မ်ားက မေပ်ာက္ေသး။ လက္ႏွင့္ခြၽတ္ယူရင္း အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲပဲ ထည့္ထားလိုက္သည္။
