ခ်စ္စခင္စမို႔လားမသိ။ အရုပ္ကေလးကို သြားေလရာေခၚသြားမိသည့္သူ႔အား မိဘမ်ားကလည္း ဘာမွမေျပာခဲ့။ ညီအစ္ကိုေတြလိုထက္ တူသားအရြယ္ေတြမို႔ စိတ္ခ်လက္ခ်လႊတ္ထားၾကသည့္ အသိုင္းအဝိုင္းက အခုေတာ့ ေအးေဆးေနေသးသည္။ သူတို႔ၿမိဳ႔ကေလး၏ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေခ်ာင္ၾကၿပီး လူပ်က္တတ္၏။ ထိုေနရာတစ္ခ်ိဳ႕ဆီ ေခၚသြားသည္ကို လူႀကီးတို႔ကိုျပန္မေျပာဖို႔ အရုပ္ကေလးအား ႏႈတ္ပိတ္ထားေတာ့ နာခံရွာသည္။
ဒီေန့လည္း စက္ဘီးပတ္စီးၾကမည္ဟု ခြင့္ေတာင္းကာ ၿမိဳ႔စြန္ရိွေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုစီေခၚလာမိသည္။ ထိုေတာင္ကုန္းေလး၏တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္စမ္းေခ်ာင္းကေလးရိွတာမို႔ ေရပါဆင္းကူးဖို႔ အဝတ္တစ္စံုစီ အပိုထည့္လာခဲ့ၾကသည္။ အသက္၁၄ႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္ႏွင့္အသက္၂၀အရြယ္ကေလးငယ္။
တစ္ေယာက္ကလူပ်ိဳေပါက္၊ တစ္ေယာက္ကေတာ့ လူပ်ိဳေပါ့။ လူပ်ိဳေပါက္ကေလးပီပီ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္သလို အတတ္လည္းစမ္းခ်င္သည္။ သာယာမႈအစုစုေပးေနေသာ ထိုလူသားအေပၚ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္သလို အရဲလည္းစြန္႔ခ်င္၏။
ေတာင္ကုန္းကေလး၏တစ္ဖက္ လ်ိဳေျမာင္ကေလးသည္ စမ္းကေလးရိွေန၍ေအးစိမ့္လွ၏။ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ျမက္ခင္းထူထူတို႔က ထိုေပၚဝယ္လိွမ့္ေနေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး မနာက်င္ရေအာင္ကူညီေပးေန၏။
ေက်ာေပးထားေသာ ကေလးငယ္အား ရင္ခြင္ထဲထည့္ဖက္ကာ လက္ကေလးႏွင့္အသာအယာ ဖြဖြေထြးဖက္ရာက သူ႔လက္ကေလးကို ကိုင္ကာ တစ္ေနသို႔ဆြဲေခၚေနေသာ အရုပ္ကေလးေၾကာင့္ သက္မခ်လိုက္မိသည္။ သူေတာ့ နည္းေပးလမ္းျပမွားမိေလၿပီ။
သို႔ေသာ္လည္း သူပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည့္အရုပ္ကေလးက သူ႔လက္ထဲရိွေနတာပဲေလ။ ဘာကိုေၾကာက္ေနရမတဲ့တုန္း။
အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကုန္လြန္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ငိုယိုေနေသာ ကေလးငယ္အား ေရခ်ိဳးေပးရ၏။ တအီအီငိုေနေသာ ကေလးငယ္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ကာ စက္ဘီေပၚဝယ္ အဝတ္ထုပ္ကိုဖင္ခုထိုင္ခိုင္းၿပီးေခၚလာရ၏။
အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ သိသြားမွာေၾကာက္ပါသည္ဆိုေသာ ကေလးငယ္အားသူ႔အိမ္သို႔သာေခၚလာျဖစ္ခဲ့သည္။ နီရဲေယာင္ယမ္းေနမႈကို တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ကုစားေပးမိေပမဲ့ ပင္လယ္ေရဆိုတဲ့သေဘာဟာ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပသည့္ သဘာဝတရားကရိွေနသကိုး။
