မနက်ခင်းမိုးမလင်းခင်ကတည်းက သူနိုးနေခဲ့သော်လည်း သူမထချင်ခဲ့။ မျက်လုံးကိုမဖွင့်ချင်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲက လူသားကို သူဖက်ထားချင်သေးသည်။
သို့သော်လည်း လူးလွင့်လာသော အသိနှင့်အတူ သူ့ရင်ခွင်ထဲက ထွက်ကာ အိပ်ယာပေါ်ထထိုင်လိုက်သည့် အိဝင်လှုပ်ရှားမှုတို့ကို သူသိလိုက်၏။ Bro တစ်ယောက် တကယ်ကိုနိုးသွားခဲ့ချေပြီ။
" ဆက် "
" ... "
" ဆက်မှူး "
" အင် ဗျာ "
" ထတော့လေ "
" ထချင်ဘူး "
" မထချင်လို့ ရမလား ... ထစမ်းပါ ဒါ မင်းအိမ်လေ "
" ဟင့်အင်း အိပ်ချင်တယ်လို့ "
" လာလိမ်မနေနဲ့ မင်းနိုးနေမှန်း ကိုယ်သိတယ် အဲ့မျက်ခွံတွေ မလှုပ်တော့မှ ကိုယ့်ကိုလာလိမ်လှည့် "
" Bro ဘယ်လိုသိတာလဲ "
" ကလေးသေးသေးလေးတွေက သူ့မိဘတွေကို ဂျီကျရင်လုပ်တတ်တဲ့အပြုအမူပဲဟာ သိတာပေါ့ ... ထထ ကိုယ်ဗိုက်ဆာနေပြီ "
" အာ ခဏနေဦး ကျွန်တော် အိမ်သာသွားတက်လိုက်ဦးမယ် "
" မင်းညစ်ပတ်လှချည်လား "
တဟားဟားအော်ရယ်ကာ Bro အနားက အလျင်အမြန်ထကာ အိမ်သာထဲပြေးဖို့ အခန်းထဲက အလျင်စလို ထွက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။
" သားငယ် ... ဟိုကောင်လေး သက်သာလား "
လှေကားမှဆင်းလာသော အဖေက သူ့ကိုတွေ့လေပြီ။ အမေကေတာ့ဒီချိန်ဆို မီးဖိုခန်းထဲရှိနေလောက်မည်။ မမကတော့ ကျူရှင်သင်ပေးဖို့သွားလောက်ပြီထင်၏။ စနေတနင်္ဂနွေဆို ရပ်ကွက်ထဲရှိ အဆောင်တစ်ခုမှာ မမက ကျူရှင်ပြသည်လေ။
" သက်သာပါတယ်အဖေ မျက်နှာလေးလန်းတယ် "
အဖေက သူ့ကို စေ့စေ့ကြည့်လာ၏။ ထို့နောက်အနားကပ်လာကာ ...
" ကောင်လေးလား "
သူမျက်ခုံးပင့်ကြည့်တော့ အဖေက ဒီတိုင်းသာကြည့်နေလေ၏။ သူလိမ်ဖို့မလိုအပ်ပေမဲ့ အမှန်အတိုင်းဖြေဖို့လည်း မလုပ်ချင်။
