လူကြီးတွေမသိအောင် ကဲရသည်းရသည်က ပြဿနာမဟုတ်ပေမဲ့ မကြာခဏဗိုက်အောင့်တတ်သည့် ကလေးငယ်ကို သူလည်းစိတ်ပူလာရပြီ။ တစ်ခုခုပြုမူမိပြီးတိုင်း အကာအကွယ်ဝယ်ဖို့ခက်သည့်ဒေသမို့ ကလေးငယ်၏ ကိုယ်တွင်းဝယ် သူစွန့်ထုတ်မိလိုက်သော လူမဖြစ်လာနိုင်သည့်အမှိုက်သရိုက်တွေက တဖြည်းဖြည်းစုပုံလာမှန်း သူလည်းသိပါသည်။
အိမ်ကလူကြီးတွေ အလှူအိမ်သွားနေစဥ္ တစ်မနက်လုံး သူသောင်းကျန်းသမျှကြိတ်ခံနေရသည့်ကလေးငယ်ကတော့ ပင်ပန်းလွန်း၍အိပ်ပျော်နေခဲ့ပြီ။ ကလေးငယ်ကို အိပ်ယာထဲမှာထားခဲ့ပြီးနောက် သူလည်း အလှူအိမ်ဆီချီတက်ခဲ့တော့သည်။ ကလေးငယ်ကိုမေး၍ ဆော့တာများပြီးပင်ပန်းလို့ အိပ်နေကြောင်း ပြောရသေးသည်။ ထိုနေ့က သူအိမ်ပြန်ချိန်ဝယ် ကလေးငယ်က အိမ်ပြန်သွားနှင့်ပြီ။
မကြာခင်ကျောင်းပြန်ဖွင့်တော့မှာမို့ သူလည်းပြန်ရပေတော့မည်။ ထိုနေ့က ကလေးငယ်ဟာ သူ့အိမ်သို့ ညှိုးငယ်သော မျက်နှာဖြင့်ရောက်လာခဲ့ပါ၏။ မနက်ဖြန်သန်ဘက်ခါဆို သွားရတော့မည့်သူ့အနား အတင်းကပ်ကာ တစ်နေကုန်ချွဲနေသော ကလေးငယ်ကိုကြည့်ပြီး အိမ်ရှိလူကြီးများကတော့ရယ်၏။ အစ်ကိုတစ်ယောက်အား တွယ်ကပ်နေသည့် ညီငယ်လေးလို့မြင်ကြမှာပေါ့။
အပေါ်ထပ်သူ့အိပ်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ကလေးငယ်က သူ့အပေါ်ခုန်အုပ်လာလေသည်။ ကုတင်ပေါ်ပက်လက်လဲှနေသော သူ့အပေါ်တက်ထိုင်ကာ အနမ်းမိုးရွာလာသော ကလေးငယ်၏ မျက်ဝန်းတွေမှာမျက်ရည်စတွေနဲ့။
မျက်ရည်သုတ်ပေးနိုင်ဖို့ရန် သူထထိုင်ကာရုန်းဖယ်စဥ္မှာပင် အခန်းဝမှ တစ်ခုခုကွဲကြေသံကြောင့် သူတို့လှည့်ကြည့်မိတော့ အဘွား။
သူ့အပေါ်ဝတ်ကရှိနေသေးပေမဲ့ ကလေးငယ်၏အပေါ်ဝတ်ရော အောက်ဝတ်ပါ ကုတင်အောက်ကျနေခဲ့ပြီ။ အခြေအနေက ဘယ်လိုမှရှင်းမရဖြစ်နေစဥ္မှာ ကလေးငယ်အား အိမ်သို့ပြန်လာခေါ်သွားကြလေသည်။
......................................
အဘွားနှင့် မိဘတွေရှေ့မှာ သူမလှုပ်ဝံ့။ သူဘာပြောရမှန်းလည်းမသိသလို ဘယ်သူကမှလည်း စ မမေးကြ။ ဘာတွေဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိပေမဲ့ သူ့ဘက်က ဝန်ခံရတော့မည်ထင်၏။
