Not:Cezalısın!

Ne Alaka! (8. Bölüm)

İyi okumalar.

''Benden hoşlanıyor musun?'' sorusuyla neye uğradığımı şaşırmıştım. Bugün Allah tarafından sınanıyordum veya toplu olarak bir şeyler içmişti erkekler. Öne doğru eğildim. Chen'e yaptığım gibi Steven'ı kokladım.

''Alkol kokmuyorsun, esrarda kokmuyorsun....'' Gözlerinin içine baktım. Normaldi. ''Gözlerinde normal. Chen ve sen hatta tüm sporcular bilmediğim bir doping ilacı felan mı kullanmaya başladınız? Tuhaf davranıyorsunuz.'' Dedim. Steven'ın suratına kocaman bir gülümseme yayılmıştı. Bu cevabıma mı sevinmişti? Ondandan hoşlanmama mı istiyordu?

''Aaaa o yüzden arabanın içinde Chen'e doğru eğildin. Burnun böyle oldu. Sincap gibi...'' derken burnunu hareket ettirdi. Geri çekildim. Şuan emin olmak üzereydim. Bir madde kullanıyorlardı. Hem de dışarıdan böyle mi gözüküyordum? Bir anda aydınlanma gelmişti. Sincap demişti? Sincap gibi mi görünüyordum?

''Sen beni mi takip ediyorsun?'' dediğimde omuz silkti.

''Lüks bir volvo ile kim okula gelir ki? Olivia bile bu kadar lüks araba kullanmıyor. Hatta araba kullanmıyor şoför ile geliyor.'' Derken aydınlanma yaşamış gibiydi. Çok zekiydi (!)

''Gerçekten kullandığınız doping ilacı kafa yapmış.''diyip gazete elime aldım. Düzeltmeye devam ettim. Steven yeni fark etmişti gazeteyi ve alıp incelemeye başladı. Konuyu anında değiştirmişti bu gazete.

''Harika! Bu resimleri kim çizdi... Benim yazım en güzeli.'' Dediğinde gözlerimi devirdim.

''Yazıları okumadan bunu söyleyemezsin. Hepinizin yazısı kendi içinde güzel.'' Diye onu düzelttim. Steven söylediklerimi umursamıyordu. Onun yerine üç tane gazete alıp düzeltti.

''Akşam Olivia ve ailesi ile aile yemeği yiyeceğiz. Tracy, Olivia ve benim ailelerim olacak. Bu gazeteleri görmeleri gerek! Babam benimle gurur duyacak.'' Gazeteleri spor çantasının yanında duran sırt çantasına koydu. Yanıma geri dönüp bana yardım etmeye başladı. Bu beni mutlu etmişti. Gazeteleri ne kadar erken bitirirsem işim hızlı biterdi. Gidip sistemi ayarlayacaktım.

''Aileniz çok yakın olmalı?'' sorumla biraz şaşırmış olmalıydı. Çünkü birkaç saniye bana döndü. Onunla normal bir konuşma yapamayacağımı düşünmüş olmalıydı. Aslında yapmazdım. Ona yüz verirsem bana daha çok arkadaş gibi yaklaşırdı ama biraz önceki attığım tokattan dolayı vicdan azabı çekiyordum. Şuan bana yardım ediyordu. Ayak bileğimi de sarmıştı! Kabalığımı unutturmalıydım. Şimdilik normal tepki gösterebilirdim.

''Evet, üçümüzün ailesi de kasabanın kuruluşunda rol oynuyor. İlk Olivia'nın ailesi gelmiş sonra Tracy ve sonra benimkiler. Aslında her ailenin arasında en az elli yıl var kasabaya gelme sırasılamasında hatta en son benim ailem geldiğinde küçük bir olay yaşanmış. Köleliğin kasabadan kaldırılmasını istemişler. Bir süre kavgalar olmuş. Amerika da kölelik yasaklanınca barışmışlar. Aile dostluğumuz karışık.'' Bunu anlatırken o kadar hızlı ve güzel düzeltiyordu ki gazeteleri hayran kalmıştım. Zeki olmayabilirdi ama yetenekliydi. Hayran bakışlarımı kaçırdım. Bunu belli etmedim.

''Sanırım gen dediğimiz olay çok güçlü. Madison'ın başına gelenlere bakarsak bazı şeyler değişmemiş.'' Diye mırıldandığımda Steven bana döndü.

''Tracy'nin ailesi bizim yanımızda yer almış. Köleliğin kaldırılması için bizim kadar uğraşmışlar. Tracy'nin yaptığı ırkçılığın sebebi annesinin ölümü oldu. Annesi pankreas kanseriymiş ve doktoru siyahiydi. Annesiin durumunu yanlış değerlendirdiği için son evrede öğrendiler kanseri. Bazı şeyler yanlış yorumlanıyor ama Tracy büyüyünce bunu aşacaktır. Sonuçta doktorun yaptığı hatada ten rengi önemli değildi. Annesini kaybettiğinde yaşı çok küçüktü o yüzden hala annesinin acısını yaşıyor.'' Bunları anlatırken onu gözlerimi kırpmadan dinlemiştim. Bilmiyordum. Tracy'nin annesinin öldüğünü bilmiyordum. Hatta Tracy'nin hikayesini bilmiyordum. İnsanları baştan yargılamak yanlıştı ve ben bu yanlışı yapmıştım.